i zrozumieliśmy , że pandemia to kwestia co najmniej 2-3 lat. Nie mniej nasz rząd złagodził obostrzenia pandemiczne i brać uniwersytecka zaczęła jeździć na jednodniowe wycieczki. Miłośnicy wojaży udali się najpierw do Konstancina-Jeziornej, skąd wrócili zadowoleni, wypoczęci i pełni wrażeń. Za niedługo ta sama /prawie/ grupa udała się do Ogrodu Botanicznego w Powsinie, gdzie koiła skołatane nerwy widokiem różaneczników, azalii, magnolii, różnych form kosodrzewiny i przede wszystkim boskimi różami. Była to uczta dla oczu i ducha, a dla ciała odbyło się pieczenie kiełbasek w „Zimnych Dołach” /dawna gajówka/.

w 2019 tylko wyjazd "Gęsina na św.Marcina"  ale w 2020 działo się wiele: 

Zwiedzanie Pruszkowa, Żyrardowa i Muzeum Lwowa i Kresów Płd.-Wsch. w Kuklówce Radziejowickiej. To, co widzieliśmy w tych kolejno wymienionych miejscowościach jest dokładnie opisane w „Sowie” nr 30 i nie widzę potrzeby dublowania. Pozwolę sobie tylko na pewne uzupełnienia.

      W drodze do celu naszej wycieczki przejeżdżaliśmy przez Brwinów. I oto nagle ukazał się nam w całej swej okazałości Wacław Kowalski /Pawlak z „Sami swoi”, który był mieszkańcem tych okolic. Wdzięczni sąsiedzi i mieszkańcy nazwali Jego  imieniem rondo , a także sponsorowali wymalowanie muralu przedstawiającego aktora. Stąd można było , szkoda, że tylko z okien autokaru, zobaczyć  sylwetkę Wacława Kowalskiego i poczuć to miłe połechtanie w sercu.

         Kuklówka Radziejowicka – znajduje się tutaj muzeum Lwowa i Kresów pod postacią odtworzonego dworu kresowego z 1827 r. Właścicielami są Aleksandra i Bogdan Biniszewscy. Dwór jest orientowany zgodnie ze stronami świata. Na zwiedzanie przeznaczony jest parter. Dworek jest wypełniony, ponad wszelką miarę, zabytkowymi przedmiotami użytkowymi i z różnych dziedzin sztuki a także pamiątek historycznych jak np. stara broń, sztandary pułkowe, fotografie i akcesoria wojskowe. Nie brak oryginalnych mebli, obrazów, porcelany i  współczesnych dzieł np. pieców kaflowych wykonanych w stylu pasującym do epoki. Zwiedzając to muzeum przechodzimy przez skrócony kurs historii polskiego dworu i ziemiaństwa. Zaskakujące jest to, że na pierwszym piętrze mieszkają państwo Biniszewscy, gdzie toczy się codzienne życie rodziny. Właściciele  są zakochani w swoim dworze i we wszystkich zgromadzonych w nim pamiątkach. Jest to bardzo widoczne i zarazem wzruszające. Studentki oglądające zbiory w muzeum były zachwycone i jednocześnie przerażone perspektywą sprzątania i utrzymania porządku i w czystości takiej ilości porcelany, szkła, sreber i innych drobiazgów. Pani kustosz opowiedziała jak  wyglądają prace porządkowe i to przeraziło zwiedzających. Okazuje  się, że jest to bardzo trudne przedsięwzięcie logistycznie i wymaga ogromu pracy kilku osób. Tym większe uznanie i podziękowania dla właścicieli dworku. Przed dworkiem-muzeum można było odpocząć na ławeczkach w parku, okalającym posiadłość. Nie brak też części gospodarczej ze stajniami, pastwiskami, kurnikami z drobiem przeróżnej maści i rodzajów ptactwa,  a także romantycznego zakątka dla zakochanych. Żal było wyjeżdżać.

   Nastała jesień i wrzesień pojawił  się niespodziewanie , a wraz z nim członkowie naszego Uniwersytetu zaczęli realizować program turystyczny „Mazowsze” i „Warka”. Tak jak w przypadku wcześniejszych wycieczek odsyłam do „Sowy”nr 30, gdzie dokładnie są opisane miejsca, które zobaczyliśmy i podziwialiśmy. Proponuję tylko kilka dopowiedzeń, według mnie istotnych dla naszej społeczności.

     Dobre – w tej miejscowości znajduje się Muzeum im. Konstantego Laszczki. Był to wybitny rzeźbiarz, malarz, grafik, ceramik i profesor, a także rektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Prywatnie jest to dziadek naszej koleżanki z uniwersytetu Teresy Janoty. Twórca ten  stworzył liczne portrety wybitnych ludzi ze świata kultury ,sztuki, nauki i polityki. Również postacie historyczne  były modelami K.Laszczki. Wszystkie wymienione w „Sowie” przykłady dzieł tego wybitnego artysty są godne obejrzenia, ale mnie  { nie tylko mnie} najbardziej zachwyciła rzeźba w brązie pt. „Zasmucona”. Modelem była podobno miejscowa dziewczyna. Warto odwiedzić to muzeum, aby zapoznać się  z twórczością tego wybitnego  artysty i obejrzeć jego dzieła w oryginale.

      Patrykozy – w miejscowości tej znajduje się pałac, którego właścicielami są Maurycy Zając z żoną. Są Oni jednocześnie kustoszami i przewodnikami . Wszystkie informacje zawarte w „Sowie” nr 30 potwierdzam z przyjemnością. Chcę tylko opowiedzieć o niespodziance, jaką przygotował  właściciel, oprowadzający nas po pałacu. Otóż, na samym początku zwiedzania, właściciel pokazał „urządzenie-gramofon” czyli  podziurkowaną, metalową, okrągłą płytę, walec i położył łapę {tak jak w adapterze} na tej płycie. Popłynęły czyste, głośne , nasycone dźwięki sprzed lat. Staliśmy i słuchaliśmy jak oniemiali. Nie mogliśmy wyjść z podziwu słysząc melodię z XIX wieku w tak kryształowym brzmieniu. Gorąco polecam odwiedziny tego neogotyckiego pałacu. Brać uniwersytecka wyszła z pałacu uduchowiona pięknem tegoż pałacu, jego wyposażeniem, architekturą wnętrza, zgromadzonymi dziełami sztuki, wystrojem. Choć na chwilę udało nam się nie pamiętać o pandemii na świecie.

        Korczew – w dziejach pałacu zawiera się tragiczna historia tysiąca zabytków w Polsce. Począwszy od dewastacji wojennych poprzez celowe i świadome niszczenie w latach następnych, rozkradanie przez miejscową ludność wszystkiego co mogło się przydać. Duże wrażenie na nas zrobiła gablota z przedmiotami skradzionymi i po latach zwróconymi przez ludzi. Obecnie tj. od 1989 r. pałac odbudowywany jest przez spadkobierczynię p. Beatę Ostrowską-Harris i synów Aleksandra i Dominika. Robią Oni to z pasją i miłością od 30 lat mając nadzieją na przywrócenie stanu pałacu sprzed II wojny światowej. I jak można stwierdzić są na najlepszej drodze do osiągnięcia celu. Korczew działa na skołatane serce jak balsam udowadniając, że niemożliwe jest możliwe jeśli się tylko tego chce naprawdę.

      Mościbrody – ostatni punkt programu wycieczki to XIX wieczny zespół dworsko-parkowy składający się z dworu, obory i spichlerza. Po spacerze po parku i okolicach stawów rybnych udaliśmy się na obiad by pokrzepić nieco nasze ciała. Szkoda, że kuchnia zaserwowała nam schaboszczka  a nie dania regionalne np. bliny czy cepeliny. Ale cóż, zjadło się obiad  i udaliśmy się w drogę powrotną.

      Warka – odsyłam do opisu w „Sowie” nr 30. Pozwolę sobie tylko na uzupełnienie informacji o rzeźbie „Adam i Ewa”  ulokowanej w parku tuż przy pałacu. Z wielką przyjemnością odkryłam spacerując po parku, że autorem rzeźby jest Renata Komorniczak, moja licealna koleżanka. Odczułam coś na kształt dumy, że znam autorkę, że tyle o Niej wiem, że została artystką malarzem-rzeźbiarzem, choć  w szkole dała się zapamiętać jako osoba inteligenta, zdolna ale skromna i nieprzebojowa. Rozpiera mnie satysfakcja, że tyle udało się Jej osiągnąć. Renatko – szczere gratulacje.

       Mała Wieś – zachęcam do przeczytania opisu w „Sowie” nr 30, który uzupełnię tylko informacją o królewskim kamieniu. Otóż w parku znajduje się kamienna ławeczka. Są to płaskie kamienie ułożone na kształt ławki i oto na tej ławeczce  siadywał nie kto inny ale sam król Stanisław August Poniatowski bawiąc w rezydencji. Nie wiele myśląc usadowiłam się na ławeczce bo skoro król mógł to ja też. Przez moment poddałam się nastrojowi historycznej chwili, po czym wróciłam do rzeczywistości. Odtąd noszę w sobie przekonanie o swej wielkości równej królewskiej. Koniec żartów , ale było miło.

         Belsk Duży – zob. „Sowa” nr 30

      W związku z zaostrzeniem się pandemii trzeba było zrezygnować z realizacji pozostałych zaplanowanych wycieczek.

    W tym miejscu wróćmy do 18 czerwca 2020 r.  – w tym dniu miało miejsce zakończenie roku akademickiego 2019/2020. Uroczystość odbyła się w reżimie sanitarnym. Również w ten sam sposób odbyło się Walne Zebranie Członków , na którym ukonstytuowały się nowe władze naszej uczelni. Prezesem zarządu została Barbara Bednarska, a vice prezesami Elżbieta Chomicka i Maria Irena Jasińska. Skarbnikiem została Barbara Pazik-Zajer, a sekretarzem Elżbieta Madejska. Zostali powołani też nowi zastępcy członków zarządu Dorota Kowalówka i Dorota Pietrek. Zmieniono też skład komisji rewizyjnej.

     Podczas wakacji nowe władze wraz z chętnymi uczestnikami obmyślały strategię działania uniwersytetu w nowym roku akademickim w warunkach normalnych i pandemii. Wykonano dużą robotę w przestawieniu się na  pracę w systemie on- line.

pracy w trybie on-line. Tak na marginesie to 4 fala pandemii rozkręca się i na pewno utrudni nam działanie. Trzeba podkreślić, że nasz uniwersytet nie zawiesił działalności w szczycie pandemii jak zrobiły to inne uniwersytety w Warszawie i Polsce. Część oficjalną zakończyło odśpiewanie i odegranie hymnu Gaudeamus Igitur, co zawsze napawa mnie nutką wspomnieniową.

 Najkrótsze ogłoszenie inauguracji przez p. Prezes WTUTW

Następnie został wygłoszony przez dr Anną Jakubowską-Drabik referat inauguracyjny pt. „ Twarzą w twarz”. Wykład ten sprowadził się do stwierdzenia, że najważniejsze w życiu każdego człowieka są relacje międzyludzkie , kontakty z innymi, wspólne działanie i przebywanie ze sobą, zwykłe gadanie o wszystkim i o niczym, plotkowanie o życiu. Samotność zabija, a na pewno skraca życie, czyni je mało wartościowym i smutnym. A integracja społeczna jest najsilniejszym czynnikiem długowieczności i szczęśliwego żywota. Po takim dictum brać studencka rzuciła się do zapisów na poszczególne zajęcia według własnych potrzeb i zainteresowań. Oby to nie był słomiany ogień. W końcu wszystko zależy od nas samych. Bym zapomniała, a to byłoby niewybaczalne – ukazała się „Sowa”nr 31.

      Pierwsze 2 tygodnie upłynęły na sprawach organizacyjnych i zapisywaniu się studentów na poszczególne zajęcia. Nie jest łatwo ogarnąć i opanować początkowy chaos, ale powoli wszystko zorganizuje się i w spokoju będziemy uczestniczyć w życiu uniwersytetu. Na razie w tym rozgardiaszu odbywają się wykłady. I tak 14 października 2021 r. dr hab. Katarzyna Kaczyńska zapoznała nas z chorobami neurologicznymi wieku senioralnego. Przedstawiła objawy chorób, sposób leczenia i co najważniejsze profilaktyka tychże. Wiadomo wszem i wobec, że najważniejsze jest zapobieganie. A jeśli już pojawi się choroba neurologiczna to oprócz leczenia proszkami ważna jest wszelka  aktywność człowieka.

        19 października 2021 r. miała miejsce wycieczka z przewodnikiem  po Wojskowych Powązkach. W spacerze po cmentarzu wzięło udział       studentów.  Pogoda dopisała i szacowny kondukt zwiedzających udał się w Aleję Zasłużonych. Wysłuchaliśmy historii cmentarza i uzbrojeni w wiedzę przeszliśmy przez wszystkie kwatery powstańcze począwszy od 1868 r. do 1944 r. Odwiedziliśmy też kwaterę „smoleńską” i najświeższe groby działaczy „Solidarności”. Czas nam nie pozwolił na dogłębniejsze zwiedzenie cmentarza. Trzeba by mieć do dyspozycji co najmniej 3 dni a nie parę godzin.
 

     21 października br. dr Hanna Krajewska poświęciła wykład  polskiej uczonej Marii Curie-Skłodowskiej. Laureatka nagrody Nobla jawi się nam jako badaczka, naukowiec, ale i człowiek, kobieta, matka, żona.  Wypełnienie idealnie wszystkich tych ról jest ponad ludzkie siły i musi się odbyć z jakimiś stratami. Jaką cenę trzeba zapłacić za wielki sukces i czy było warto każdy musi odpowiedzieć sobie sam.

      Październik okazuje się być miesiącem bogatym w wydarzenia na naszym uniwerku. Otóż  dnia 22 w piątek odbyło się  spotkanie integracyjne w lesie przy barze VIZAVI nad jeziorkiem. Mimo bardzo wietrznej pogody niestrudzone piechurki docierały na miejsce spotkania , przedzierając się przez leśne dukty i podpierając się kijkami. Pozostali mogli dotrzeć autobusem do pętli autobusowej a potem spokojnie dojść do celu. W spotkaniu wzięło udział  ok. 50    osób, wśród nich byli też tzw. ” Nowi”. Ci co byli wrócili bardzo zadowoleni z miło spędzonego czasu.

XXXXXX

„Nowi” mieli okazję osobiście poznać naszą panią prezes Barbarę Bednarską i przekonać się, że nie jest taka straszna, jakby się mogło wydawać. To samo dotyczy wiceprezesów i pozostałych członków zarządu. Prawda, że to fajne kobitki i takie same duszyczki jak my. Integracja odbywała się przy wspólnym stole, na którym pojawiła się ogniskowa kiełbaska, wypieki domowe naszych ambitnych gospodyń domowych i coś na gardło. Pogoda dopisała i tylko gdzieś za ścianą z drzew dochodzą pomruki czwartej pandemii  wirusa covid-19.

      28 października 2021 r. miejsce pierwszy w tym toku akademickim wykład on line. Sala konferencyjna jest obecnie remontowana i jesteśmy zmuszeni przejść na system zdalny. Ma to swoje plusy i minusy . Trzeba zaznaczyć, że działacze naszej uczelni po raz pierwszy umożliwili słuchaczom nie radzącym sobie lub nie mogącym korzystać z przekazu on line, obejrzenie i wysłuchanie prelekcji na telebimie. Kto chciał mógł skorzystać. A wykład wygłosiła dr hab. Katarzyna Kaczyńska na temat „ Choroby układu oddechowego związane ze starzeniem się organizmu” . Niestety pora wykładu została przeniesiona z tradycyjnej 17-tej na 12tą /samo południe/ i z tego powodu wiele osób nie mogło usłyszeć  co ma do powiedzenia prelegentka. Jesteśmy w tygodniu przedświątecznym i myślimy raczej o cmentarzach, sprzątaniu i odwiedzaniu grobów, zwłaszcza, że pandemia może pokrzyżować nam plany.  Należę do tych osób, które nie wysłuchały  wykładu, proszę więc o jego powtórzenie w innym, dogodniejszym terminie.

Pandemia znowu się rozkręca – przybywa zachorowań i niepotrzebnych śmierci. Jak podają media, chorują głównie niezaszczepieni.

     04 listopada 2021 r. 30 osób wysłuchało {w trybie on line} wykładu ks. Dr Roberta Mrończuka, dyrektora Muzeum Diecezjalnego w Siedlcach, na temat „El Greco – życie i twórczość”. W muzeum tym znajduje się obraz pt. „ Ekstaza św. Franciszka”, ale będzie on omawiany na następnym wykładzie. Na razie zapoznaliśmy się z historią życia El Greco i jego syna Jorge  Manuela. Droga twórcza tego artysty wiodła od pisania ikon w stylu bizantyjskim, potem zafascynowało go malarstwo łacińskie. I wreszcie wykształcił swój indywidualny styl malarstwa, który oprócz wielu cech charakterystycznych, wyróżnia się wewnętrznych podświetleniem, jakby pod ubranie włożono zapaloną latarkę, co daje efekt bijącej jasności od środka. El Greco jest autorem ok.400 obrazów i kilku rzeźb. Z tej liczby ok. 140 obrazów przedstawia św. Franciszka, którego  kult był wówczas bardzo rozpowszechniony w Hiszpanii i Toledo, gdzie mieszkał artysta. El Greco malował głównie obrazy o tematyce religijnej, ale zdarzało mu się też namalować widoki miasta, pejzaże, portrety i tzw. sceny rodzajowe. Syn Jorge był zdolnym architektem i niezłym malarzem. Ale to on naraził się władzom Toledo, czego skutkiem było wyrzucenie grobu ojca z kościoła św. Tomasza w Toledo. Dziś nie wiemy gdzie jest pochowany ten wybitny artysta malarz. Nasuwa się analogia z Leonardo da Vinci. Chichot historii.

        18 listopada 2021 r. na wykład pt. „ Między Europą a Azją – dlaczego myślimy i zachowujemy się inaczej” zaprosiła nas dr Elżbieta Wnuk-Lisowska. Wykład odbył się w ramach pakietów edukacyjnych dla mazowieckich seniorów. Było nas 35 słuchaczy, którzy rozsiedli się w wygodnych fotelach przed ekranem komputerów. Zasadnicze pytanie brzmiało : wszyscy jesteśmy wyposażeni w takie same narzędzia poznawcze, umysłowe i fizyczne. A jednak różnimy się w pojmowaniu świata, inaczej widzimy rzeczywistość, cenimy inne wartości.  Zachodnią cywilizację pod względem myślowym ukształtował Arystoteles i inni mędrcy greccy, natomiast Wschód wielcy filozofowie: Konfucjusz i Laotsy. I tak Zachód ceni sobie wolność indywidualną, logikę w rozumowaniu i poczucie wyjątkowej wartości własnego „ja”. Wschód przyporządkowuje każdemu człowiekowi ściśle określone miejsce, zadania i pozycję. Liczy się tylko on jako członek jakieś grupy. Ważny jest kontekst, szerokie pole widzenia osoby czy zjawiska. Wolność indywidualna nie ma znaczenia. Zachód ceni sobie rzeczy jako byty samodzielne, zdefiniowane i statyczne, zaś Wschód widzi rzeczy w kontekście wzajemnych relacji i oddziaływania na siebie. Stąd dla nas najważniejsze są rzeczowniki a dla nich czasowniki. Mimo, że wykład wraz z filmem trwał ponad 2 godziny, temat nie został wyczerpany. Powiedziałabym, że bardzo interesujące zagadnienia, z braku czasu, zostały potraktowane powierzchownie. Dlatego pojawiła się propozycja kontynowania tematu w następnym wykładzie.

     Tymczasem pandemia rozkręca się i nie pozostawia złudzeń co do naszej przyszłości. Doszliśmy już do 25 tys. zakażeń dziennie i 500 zgonów. Władze naszej organizacji apelują o przestrzeganie reżimu sanitarnego i o zaszczepienie się . Niestety, są wśród nas antyszczepionkowcy i nie sposób ich przekonać do właściwego postepowania. Tymczasem słyszy się coraz częściej o zachorowaniach w naszej społeczności. Praktycznie nasza uczelnia przeszła już w większości na system pracy zdalnej.

    Wbrew temu co napisałam wcześniej 25 listopada br.  wykład Pani dr hab. Hanny Krajewskiej odbył się w realu. Wzięło w nim udział ok. 30 osób. Tematem prelekcji były , a jakże, pandemie w historii świata. Temat na czasie, takie oswajanie rzeczywistości. Przejdźmy jednak do wykładu. Otóż, historia pandemii i epidemii [ pojęcia te, w zasadzie oznaczają to samo, ale różnią się zasięgiem występowania] rozpoczęła się wraz z powstaniem miast, czyli większych skupisk ludzkich. Miasta stworzyły doskonałe warunki do rozmnażania się wszelkich zarazków. Zwłaszcza, że Europa była na bakier z higieną. W starożytności ludzie żyli bardziej higienicznie i dbali o czystość osobistą i wokół siebie. Niestety średniowiecze przyniosło kult cnoty nie mycia się. Świętymi zostawali osobnicy, którzy nigdy nie kąpali się i mogli się poszczycić dorodnym kołtunem, wrzodami na ciele i zapachem skunksa. Wszyscy unikali kąpieli, ba, zwykłego mycia się, a zębów nie leczono, najwyżej wyrywano, odzież prano rzadko. Przeto smród był niebywały i wszędobylski. Mieszkańcy Azji nie mogli się nadziwić Europejczykom, że żyją w takim brudzie i jeszcze uchodzi to za cnotę. Nic więc dziwnego, że pojawiły się zarazy czyli pandemie, roznoszone przez pchły, wszy i inne robactwo mieszkające licznie w domach i na ludzkich ciałach. Wykładowczyni zapoznała nas z historią występowania pandemii poszczególnych chorób: dżumy, cholery, tyfusu, ospy czarnej, syfilisu i grypy hiszpanki, a także z próbami zwalczania tychże. Stosowano więc dystans i izolację , od XIV wieku maseczki, dezynfekcja ogniem i octem.  A lekiem na wszelkie zło była rtęć – jak dziś wiemy, bardzo szkodliwa. Ciekawym zagadnieniem , były próby dojścia przez medyków i światłe umysły do wynalezienia szczepionek. Aby nie zanudzać czytelnika wspomnę tylko o Fryderyku Wielkim i carycy Katarzyny Wielkiej, którzy zaimponowali mi swym postępowym podejściem do prób zastosowania szczepionek przeciwko ospie. A szczepienie polegało wtedy na nacięciu 2 rowków na ramieniu i zaaplikowaniu w świeżą ranę utartych, świeżych strupów ospowych. Obie osobistości poddały się temu zabiegowi i okazało się, że to działa. Skutkiem było rozpropagowanie tej metody na dworze i w armii. Następny krok to wynalezienie szczepionek, takich jakie znamy dzisiaj. Od czasu ich wynalezienia ludzkość zaczęła radzić sobie z epidemiami. Nie oznacza to jednak całkowitego zwycięstwa. Z chwilą wynalezienia antybiotyków i poprawy ogólnego stanu higienicznego, pandemie bakteryjne przestały istnieć. Mamy jednak ciągle kłopot z zakażeniami wirusowymi. Wirus to takie coś co lubi mutować.  Wydaje się, że go mamy a on myk, i już się zmienił i dostosował do nowych warunków. Dlatego walka z nim jest bardzo trudna, ale nie beznadziejna. Dlatego, zwracam się do wszystkich słuchaczy,  a zwłaszcza do  antyszczepionkowców, szczepcie się, zachowujcie dystans, noście maseczki, myjcie często ręce, ograniczcie kontakty społeczne do minimum. Wtedy doczekamy końca pandemii, bo jak wykładowczyni powiedziała na zakończenie, zaraza zawsze kończyła się i odchodziła do historii.

W dniach 29 i 30  listopada  odbyły się ostatnie zajęcia gimnastyki z Panią Beatą.   Ponieważ spodziewa się dziecka, a sytuacja pandemiczna  jest potencjalnie dużym zagrożeniem dla kobiet w ciąży, musiała zaprzestać pracy i wszelkiej działalności zawodowej. No cóż. Należało podjąć szybko działania, aby pożegnać Beatkę. Spotykamy się przecież tylko on line. A jednak udało się wspólnym wysiłkiem i zaangażowaniu kilku osób zorganizować akcję . I tak o godzinie 16.15 wyruszyłam wraz z mężem Andrzejem z domu wyposażona w piękne kwiaty {gwiazda betlejemska} i „paczkę prezentową”. Dotarliśmy do celu na czas, bez trudu znaleźliśmy mieszkanie w bloku, udało nam się wejść na klatkę bez domofonu i stanęliśmy pod drzwiami mieszkania Beatki. Czekaliśmy wyznaczonego czasu tj. gdy zegar wybije 16.55. Naciskam dzwonek przy drzwiach  i nic. Cisza. Ponawiam dzwonienie. Cisza. Kolejny raz – i nic. Zapukać czy nie zapukać – chodzi mi po głowie. Jeszcze raz próbuję kulturalnie – bez efektu. No nie, koniec z kulturą. Naciskam kilka razy pod rząd energicznie i stanowczo i nagle słychać pojedynczy brzdęk. To uratowało akcję „Beatka”. Zostaliśmy wpuszczeni do mieszkania i mogliśmy oglądać zaskoczoną twarz naszej instruktorki. My zachowywaliśmy reżim sanitarny, a więc wystąpiliśmy w maseczkach i nie było żadnego całowania i przytulania, nad czym ubolewał Andrzej {ominęła go świetna okazja dostania całusa od pięknej kobiety } . Zaskoczenie dotknęło obie strony . Pani Beatka naprawdę nie spodziewała się naszej wizyty i takiego pożegnania, biegała w kółko i cieszyła się  szczerze jak dziecko. To było rozbrajające i naprawdę szczere. Ja natomiast nie zdołałam wygłosić mowy tronowej, która na skutek demencji starczej, wyleciała mi z głowy. Na szczęście, wszystkie uczestniczki obu grup były na wizji i jedna przez drugą składały życzenia , podziękowania i wyrażały nadzieję spotkania w przyszłości. I tak oto wspólnym wysiłkiem pożegnaliśmy Beatkę i pozostaliśmy w nadziei, że jest i będzie szczęśliwa.

   Mimo szalejącej pandemii władze naszej uczelni podjęły decyzję o prowadzeniu czwartkowych wykładów w realu. I tak 02 grudnia 2021 odbył się odczyt Beaty Artymowskiej pt. „ 50 lecie odbudowy Zamku Królewskiego”, z udziałem dwudziestu paru osób. Zapoznaliśmy się z historią zamku a także jego odbudową i wyposażaniem w meble, dzieła sztuki, co autorka ilustrowała licznymi fotografiami. Ja, osobiście, pamiętam pusty plac pod obecnym zamkiem i myśli jakie wówczas kołatały mi się po głowie, że to niemożliwe aby zamek przywrócić do życia, ba wskrzesić go na nowo. A jednak….

   Dnia 07grudnia 2021 r. można było przyjść do sali widowiskowej i wysłuchać wykładu kustosza Zamku Królewskiego pana Daniela Artymowskiego pt. „ Konstytucja 3-Maja znana i nieznana”. Nie wątpię, że był interesujący, ale nie brałam w nim udziału ze względu na szerzącą się pandemię. Tak na marginesie codziennie umiera w Polsce ponad 500 osób na covid. 

   Dnia 11 grudnia 2021 r. odbyło się spotkanie w Muzeum Narodowym

   15 grudnia 2021 r. w Sali widowiskowej Wawerskiego Centrum Kultury odbył się wyjątkowy koncert kolędowy. Najpiękniejsze kolędy, pastorałki i inne świąteczne utwory wykonywały połączone siły wawerskich chórów, w tym także naszego uniwersyteckiego zespołu.

     Następnego dnia miał miejsce odczyt  Stefana Artymowskiego pt. „ Stan wojenny w Polsce: z karnawału na wojnę”. Wszak w tym roku mija 40 rocznica jego wprowadzenia. Pandemia jednak skutecznie odstrasza od udziału w spotkaniach w realu. Garstka słuchaczy, tych odważnych, wysłuchała prelekcji i na pewno dowiedziała się wielu ciekawych i skrywanych tajemnic. Postuluję, aby wykład powtórzyć w warunkach po pandemicznych lub w on line.

    03 grudnia 2021 odeszła od nas na zawsze nasza koleżanka Wanda Piekarska, a Jej pożegnanie odbyło się 07 grudnia na cmentarzu na Bródnie. Żegnaj Wandziu – do zobaczenia kiedyś.

    27  grudnia to data szczególna dla Wawra i jego mieszkańców.  Tego dnia 1939 r. hitlerowcy dokonali pierwszego zbiorowego rozstrzelania 106 mieszkańców Wawra i Anina. Pięciu mężczyznom udało się wyjść cało z masakry. Znałam jednego z nich, ale nie pamiętam jak się nazywał. Prowadził kiosk ruchu. Mimo 5 dziur w płucach, wydostał się spod ciał zabitych i przeżył. Co roku władze dzielnicy i inne organizacje składają hołd ofiarom i składają wieńce pod pomnikami ofiar. Odwiedzany jest cmentarz ofiar wojny przy Kościuszkowców i miejsce stracenia przy ul. 27 Grudnia. W tym roku Piotr Hummel spacerkiem poprowadził 2 grupy chętnych po Wawrze śladami bohaterów zbrodni w Wawrze. Szkoda, że za plecami towarzyszy nam coronavirus coraz bardziej bezczelny, agresywny i stale mutujący się. A nie wszyscy studenci są zaszczepieni-niestety.

         29 grudnia ferajna w liczbie 44 sztuk udała się z wizytą do króla Jana III Sobieskiego i zobaczyć królewski ogród światła. Jak przystało na króla zostaliśmy przyjęci godnie i olśnieni tysiącami różnobarwnych świateł. Najpierw trzeba było przejść 74 metrowym korytarzem świetlnym w oprawie muzyki klasycznej i poczuć się jak król i królowa, a następnie dać się oczarować zimowym ogrodem w postaci niezliczonych tulipanów. A potem dalej należało podziwiać świetlne altany, pasaże, dywany, karuzele, herb, kwitnące drzewka pomarańczowe, łabędzie i inne takie.  Pałac podświetlony wyglądał pięknie. Jeszcze piękniej prezentowały się bezlistne drzewa rosnące wzdłuż dolnego ogrodu.  Wyglądały bajecznie, od dołu dyskretnie podświetlone zanurzały swe gałęzie  w delikatnej mgle by ostatecznie sięgnąć do nieba. Widok wart obejrzenia i zapamiętania. Kolejny punkt eskapady to obejrzenie choinki świątecznej na Pl. Zamkowym , a potem to już całkowita dowolność. Przez 2 godziny , w trybie indywidualno-towarzyskim każdy chodził gdzie chciał i oglądał co chciał. Moja skromna osoba udała się na Krakowskie Przedmieście i Nowy Świat, które prezentują się bajecznie w świątecznej szacie. Zastanowiło mnie tylko brak jakiejkolwiek iluminacji wokół pomnika Adama Mickiewicza i Pałacu Prezydenckiego. ???. Pokrzepione ciepłymi napojami towarzystwo , zmęczone i zadowolone wróciło do Wawra.

    Tak tylko wspominam, że liczba dziennych covidowych zgonów przekracza liczbę 700.

   Na początku stycznia 2022 r.  Zarząd naszej uczelni podjął decyzję o przejściu na pracę w systemie on line [bez wyjątków].W obliczu narastającego niebezpieczeństwa zakażenia się omikronem pojęto taką decyzję, która, choć przykra, wydaje się być rozsądna. I chociaż żal nam tych niewielu chwil spędzonych w towarzystwie innych ludzi to jednak bezpieczeństwo jest najważniejsze .

     Życie kulturalno-towarzyskie przeniosło się do internertu. I tak 13 stycznia 2022 r. Pan Daniel Artymowski zaprosił nas do zaginionego „Świata Sumerów i Akadów” – jednej z najstarszych cywilizacji. Prelegent oprowadził nas po archeologicznym świecie wykopalisk, odkryć i ustaleń naukowych dotyczących życia ludzi w owym czasie i miejscu. Zostaliśmy zapoznani z okresami rozwoju cywilizacji sumeryjskiej i jej upadkiem. Dowiedzieliśmy się, że język sumeryjski jest najstarszym zapisanym językiem na świecie, oczywiście, pismem klinowym.  My, współcześni, zawdzięczmy Sumerom i Akadom miasto Babilon, ale też koło, pług, łódź żaglową, system 60-ty liczbowy, kalendarz 12 miesięczny i geometrię. Wykład był interesujący i dostępny przez 3 dni, co dawało szansę na wzięcie udziału wielu chętnym.

     Tego samego dnia miał miejsce wykład prof. Piotra Głowackiego w kawiarni naukowej, glacjologa z PAN pt. „Tajemnice wnętrza lodowców”, którego można było wysłuchać w trybie on line. Pokazał ich fascynujące wnętrza, bogate w rzeźby lodowe, korytarze i różnorodne formy naciekowe. Okazało się, że są one bogatsze niż jaskinie na ziemi. Zostaliśmy też zapoznani z udziałem i znaczenie kriosfery w skali naszej planety, czym różnią się jaskinie lodowe od jaskiń krasowych, co nas czeka przy zmieniającym się klimacie, jak porusza się lodowiec i jaką może rozwinąć prędkość, czym żywi się lodowiec i jakie znaczenie mają pęcherzyki wewnętrzne dla nauki. Temat był trudny, ale prelegent w sposób kontaktowy i bez naukowego zadęcia, opowiadał o lodowcach, tak że nawet ja, głowa antytechniczna, coś zrozumiała. Mam nadzieję, że inni też pojęli i przyswoili więcej ode mnie.

   Tak, zupełnie dla rozluźnienia, można było, w dowolnym czasie, zapoznać się z historią talerzyka z Pruszkowskiej Fabryki Porcelany. Dzieje od narodzin poprzez szczyty powodzenia aż po upadek i zapomnienie. W latach 60-tych talerzyk budził pożądanie posiadania a następnie trafiał na parapet pod kwiatek lub na śmieci. Taki to los. Ale oto teraz znowu stał się modny i poszukiwany na pchlich targach. I tak wyroby z porcelitu dostały drugie życie. Tak naprawdę to był ciekawy okres w naszym wzornictwie ceramiki użytkowej i wyroby z tamtego okresu zasługują na uznanie i podziw.

    Ponieważ piąta fala pandemii dotarła do Polski w postaci  bardzo zaraźliwego omikrona, 20 stycznia 2022 r. miało miejsce spotkanie wirtualne z ks.dr Robertem Mirończukiem, który zaprosił nas na drugą część wykładu pt. „ El Greco – jego dzieło – historia niezwykła”. W spotkaniu wzięło udział 53 słuchaczy.  Prelegent przedstawił nam dzieje obrazu pt. „Ekstaza Św. Franciszka” w ujęciu historii samego dzieła jak i odkrycia jego istnienia w Kosowie Lackim. Jak się okazało, wcale to nie było łatwe zadanie stwierdzić kategorycznie kto jest autorem tego dzieła. Liczne ekspertyzy znawców albo były sprzeczne albo niejednoznaczne. W miarę postępu nauki i sposobów obchodzenia się z dziełami sztuki, a przede wszystkim, po udanej konserwacji obrazu, odkryto podpis malarza: Dominicos Theotokopulos {prawdziwe nazwisko artysty}. Obecnie, dzieło to znajduje się w Muzeum Diecezjalnym w Siedlcach. Obraz jest też czasem wypożyczany na wystawy w innych miastach. Pozostaje nam się tylko cieszyć, że w naszych , niezbyt bogatych zbiorach, mamy dzieło tak znamienitego malarza jak EL Greco.

   Dnia 27 stycznia 2022 r. miał miejsce ostatni wykład w tym semestrze, w którym wzięło udział 24 studentów. Prof. dr hab. Marta Leśniakowska zaprosiła nas na prelekcję pt. „ Fotografia – medium, które zmieniło widzenie”. Wykładowczyni próbowała odpowiedzieć na pytanie dlaczego fotografia jest taka istotna dla nas i co zmieniła w naszym życiu. Najpierw zapoznała nas z historią narodzin fotografii i aparatów do ich robienia. Dla mnie odkryciem Ameryki była tzw. kamera obscura, znana ponoć od starożytności i która była wykorzystywana aż po wiek XIX n.e. A było to zwykłe pudło lub pudełko z okrągłym otworem, żeby nie powiedzieć dziurą. I przez tę dziurę uzyskiwano coś w rodzaju odbicia obrazu. Dla mnie niepojęte. Dalej, prelegentka skupiła się na omówieniu funkcji i znaczeniu fotografii w naszej kulturze, a także na sporze między fotografikami a artystami sztuk pięknych. Ostateczne , w latach 70 tych XX wieku uznano fotografowanie za sztukę równą malarstwu, rzeźbie i grafice. Fotografia była matką telewizji a ta ojcem komputeryzacji, co w rezultacie stworzyło świat cywilizacji cybernetycznej – nasz współczesny świat. Ci, co nie wysłuchali wykładu, niech żałują bo warto było zagłębić się w temat i nieco się oświecić.

Kronika – II semestr roku akademickiego 2021/2022

          Wykład inauguracyjny II semestru miał miejsce 17 lutego 2022 r., a wygłosiła go Pani Katarzyna Szczygieł. Tematem wykładu byli, a jakże „Święci na co dzień i od święta”. Prelekcji wysłuchało 23 studentów. Wykładowczyni zapoznała słuchaczy z dziejami świętości w naszej kulturze, kultem świętych i męczenników, ich atrybutami i pośrednictwem między nami a Bogiem, a wszystko to ilustrowała działami sztuki znajdującymi się w najstarszym, polskim muzeum czyli Muzeum Czartoryskich w Krakowie. Muzeum jest świeżo po remoncie i przebudowie i zaprasza do odwiedzin – wydaje się, że jest warte grzechu. Na  koniec słowo od św. Augustyna: „Błądzenie jest rzeczą ludzką, ale dobrowolne trwanie w błędzie jest rzeczą diabelską” – co dedykuję wszystkim antyszczepionkowcom.

        Z przykrością zawiadamiamy, że w dniu 21 lutego 2022 r. odszedł na zawsze nasz kolega Pan Cezary Jędrzejewski. Będzie Go nam brakowało, a żonie Marii składamy szczere wyrazy współczucia. Będziemy z Tobą.

           Dzień 24 lutego 2022 r. , to dzień inwazji Rosji na Ukrainę. Trudno w to uwierzyć, ale tuż za naszymi granicami wybuchła wojna. Na razie, życie w Polsce i w naszej społeczności uniwersyteckiej toczy się zwyczajnie. I tak o 17.00 zasiadło przed monitorami 29 słuchaczy  aby spotkać się z Panem Jarosławem Zawadzkim i razem z Nim zajrzeć do „Domów senatorów II Rzeczypospolitej”. Prelegent oprowadził nas po 10 siedzibach, co nie oznacza pałacach. Wędrówkę naszą rozpoczęliśmy od chałupy wiejskiej w Myślenicach, skąd pochodził senator Andrzej Średniawski. Następnie zobaczyliśmy dworek polski, wille, pałace i przepiękne kamienice w Warszawie i Łodzi, w których mieszkali przedstawiciele narodu. Mogliśmy też zajrzeć do środka i obejrzeć ich wyposażenie. Na koniec ciekawostka: senator Andrzej Galica, syn gazdy przekonał Józefa Piłsudskiego do wyrażenia zgody na wyjątkowy mundur wojskowy dla żołnierzy z Podhala. Wszystkim są znane  peleryny i kapelusze z piórkiem, w których żołnierze prezentowali i obecnie prezentują się wspaniale.

       Sobota to tradycyjny dzień spotkań ze sztuką w Muzeum Narodowym. Dnia 26 lutego br. wytrwali studenci wysłuchali w liczbie 23 sztuk  wykładu o kapistach. Od razu wyjaśniam, że kapiści to nie są malarze, którzy kapią farbami na obraz, jak w swej ignorancji myślałam, ale członkowie Komitetu Paryskiego, działającego w latach 1924-1932. Tytuł wykładu brzmiał : „Kapiści.  W stronę koloru”, a wygłosił go historyk sztuki Pan Paweł Bień. Przedstawił sylwetki 5 wybranych kapistów, ich życie twórcze , co ilustrował fotografiami dzieł malarskich.  Credo artystyczne kapistów brzmiało : obraz, w myśl tego programu, powinien dawać nam przede wszystkim, radość barw, a na naturę trzeba patrzeć z otwartymi oczami. Dzięki Panu Pawłowi Bień, mój skromny zasób wiedzy z zakresu sztuki, nieco się poszerzył, co uważam za  cenną rzecz. Zachęcam innych do brania udziału w co miesięcznych spotkaniach w Muzeum Narodowym.

     Trwa wojna na Ukrainie. Trwa też pospolite ruszenie społeczeństwa polskiego aby pomóc ludziom szukającym schronienia w Polsce. Można pomagać na wiele sposobów, co Polacy chętnie czynią. Sprawdzają się w tych trudnych chwilach samorządy, organizacje pozarządowe i zwykli ludzie.

     33 słuchaczy w dniu 03 marca 2022 wysłuchało zdalnie wykładu Pani Katarzyny Szczygieł pt. „Wyspiański. Człowiek i artysta”.  Był to niewątpliwie nasz czwarty wieszcz i wszechstronny artysta. Umarł w wieku zaledwie 38 lat pozostawiając po sobie bogatą spuściznę dzieł sztuki, dramatopisarstwa i architektury. Bodajże najcenniejszym, bo oryginalnym Jego dziełem jest witraż pt. „Bóg Ojciec” znajdujący się w Kościele Franciszkanów od 1904 r., który można oglądać. Nie sposób wymienić wszystkich dzieł, jakie nam pozostawił po sobie, ale można obejrzeć je w galeriach tematycznych w zbiorach cyfrowych muzeum pod adresem: zbiory.mnk.pl  Stanisław Wyspiański zmarł w 1907 r. i został pochowany w alei zasłużonych Na Skałce, a w ostatniej drodze towarzyszyło Mu bicie Dzwonu Zygmunta. Łza w oku się kręci.

    Tymczasem, na Ukrainie toczy się zawzięta wojna. Wojsko rosyjskie bombarduje miasta, wioski, a w nich obiekty cywilne: domy, bloki mieszkalne, szpitale, szkoły i przedszkola. Giną ludzie, i żołnierze i cywile. Kto tylko może ucieka z ogarniętej wojną ojczyzny. Mężczyźni zostają by bronić kraju i walczyć. Wyjeżdżają kobiety i dzieci. Jadą głównie do Polski.  Podobno przyjechało już ponad 1 mln uchodźców, którymi trzeba się zająć, pomóc przetrwać pierwsze chwile na obczyźnie, ogrzać, nakarmić i napoić. Działają liczne ruchy oddolne, a wśród nich nasz uniwersytet. Jedni słuchacze pomagają sortować dary odzieżowe w WCK, inni zarządzają lokowaniem przyjezdnych po kwaterach, domach prywatnych i noclegowniach, a jeszcze inni przygotowują kanapki i zawożą je na Dworzec Wschodni. Trzeba widzieć oczy tych ludzi i to jak pragną dobrego słowa , przytulenia i zrozumienia ich losu. Dajmy IM to.

Od 10 do 13 marca  2022 r. dostępny był wykład Daniela Artymowskiego pt. „ Odbudowa Warszawy a twórczość Canalletta – prawda czy mit.” Wysłuchałam go z zainteresowaniem, bo jak większość naszych rodaków, byłam święcie przekonana, że nasza stolica została odbudowana na podstawie obrazów tego artysty. A tymczasem Bellotto detto Canalletto był malarzem vedutystą {to taki malarz co maluje widoki, krajobrazy} , stosującym sztafaż czyli przyozdobienia obrazu poprze dodatnie postaci ludzi, zwierząt, roślin i detali nieistniejących. Canaletto nie odtwarzał wiernie rzeczywistości, ale ją kreował. Tworzył też architekturę fantazyjną. Byli inni malarze vedudyści, których obrazy wykorzystywano przy odbudowie Warszawy np. Marcin Zalewski, Zygmunt Vogel czy Wincenty Kasprzycki. Nie mniej dzieła Canaletta przyczyniły się też w dużym stopniu do odbudowy miasta poprzez największy wpływ na decydentów, którym jego obrazy najbardziej się podobały. Udało się dzięki Canaletto przekonać ich do stylu historycznego. Zwyciężył duch tego vedutysty, a obiekty odbudowywane zasięgnięto z obrazów innych malarzy.  Żeby oddać honor Canalletto muszę wskazać na 3 obiekty, które zostały odtworzone na podstawie jego obrazów. Są to Kamienica Johna {ta ze schodami ruchomymi} na Pl. Zamkowym, Pałac Biskupów Krakowskich przy Miodowej i Pałac Branickich. Kto chce dowiedzieć się więcej powinien przeczytać książkę autorstwa Grzegorza Piątka pt. : „Najpiękniejsze miasto świata”, którą polecił na koniec Pan Daniel Artymowski.

       W sobotę 11 marca 2022 r. grupa 23 studentów przyszła na spotkanie z Panią Moniką Miżołębską do Muzeum Narodowego i wysłuchało wykładu pt. „ Mitologia, obrzędy, koszmary – Władysław Hasior „ . Jak wiadomo, postać  tego artysty jest bardzo kontrowersyjna i budzi skrajne opinie: od zachwytu i podziwu do całkowitej negacji i odrzucenia. Niezależnie od tego warto było poszerzyć swoją wiedzę na Jego temat, zapoznać się z życiorysem i spróbować zrozumieć przesłanie artystyczne dzieł. Są to liczne assamblage, pomniki, sztandary , ceramika, kompozycje „śmieciowe”, a wszystko to zgodnie z przekonaniem, że przedmioty wpływają na nas poprzez swoją siłę i sugerują treść . Wykład nie był łatwy, czemu nie sprzyjała też publika na sali, która była niesforna, rozkojarzona i rozgadana. Wychodzenie z sali przed zakończeniem wykładu  jest niegrzeczne nawet jeśli minął przewidywany jego czas.

      Wojna na Ukrainie staje się coraz groźniejsza, straszniejsza i okrutna. Ginie przede wszystkim ludność cywilna. Do Polski uciekło już blisko 2 mln ludzi, głównie kobiety, starcy i dzieci. Miasta, wioski ukraińskie zamieniają się gruzy. Ukraińcy bronią się jednak zaciekle i skutecznie, zadając przy tym Rosjanom odpór i duże straty. A my, ludzie w całym kraju ruszyliśmy z pomocą dla uciekinierów na wszystkie możliwe sposoby. Przede wszystkim pomoc polega na zakwaterowaniu, nakarmieniu i zapewnieniem poczucia bezpieczeństwa uciekinierom. Jest to bardzo trudne zadanie i obawiam się, że na dłuższą metę nasze społeczeństwo nawet przy wsparciu samorządów, nie da rady. Na razie jednak 13 marca 2022 r. w WCK zebrało się ok. 40 osób by zrobić kanapki dla przyjeżdżających z Ukrainy. Są one wręczane zmęczonym i głodnym przybyszom na dworcach. W ciągu 3 godzin silna grupa pod wezwaniem pomocy potrzebującym wykonała zamówienia miasta w postaci 1400 kanapek. Spisaliśmy się wspaniale. Za tydzień powtórka – a może wojna się już skończy.

    Dnia 17 marca 2022 r. Pan Jarosław Zawadzki zaprosił nas na swój wykład pt. „ Mozaika narodowościowa i etniczna senatorów w II Rzeczypospolitej”. Zdalnie połączyło się tylko 21 studentów naszego uniwersytetu. Być może czas i to co się dzieje tuż za naszymi granicami, a także w naszym kraju, nie sprzyja teraz prowadzeniu dawnego sposobu życia i zajmowaniu się przyjemnościami. Temat wykładu też był nieco archaiczny, nie mniej jednak w jakiś specyficzny sposób nawiązywał do współczesności. Polska międzywojenna była tyglem narodowościowym i religijnym. I w tym tyglu, choć gotowało się czasem nieźle, to jednak dochodzono do porozumienia i podejmowano decyzje kierując się dobrem Polski.  Gdybyśmy umieli robić to dzisiaj, może byłoby mniej zajadłości i wrogości między ludźmi, a więcej zrozumienia i wspólnotowego działania. Taka ciekawostka. To, że wszystkie nacje wchodzące w skład II Rzeczypospolitej miały swoich reprezentantów w parlamencie nie dziwi, ale że Karaimowie mieli 2 senatorów to już jest zaskakujące, a jedyne 2 kobiety senatorki były Ukrainkami. Wykład był interesujący i zainspirował mnie do zainteresowania się Karaimami – ich historią i religią.

                   24 marca 2022 r.  Pani  mgr  Alicja Fischer  zaprosiła nas na  wykład pt. „ Ojcowski Park Narodowy – 10 atrakcji.” O 17,00 ukazała się pod postacią przystojnego mężczyzny, w mundurze leśnika, poważnego jegomościa, który rozpoczął wędrówkę po Dolinie Prądnika i Dolinie Sąspówki . Dostarczył słuchaczom ogrom wiadomości na temat OPN. Każdy mógł dowiedzieć się czegoś interesującego z różnych dziedzin nauki. Dla mnie najciekawsze było stanowisko Neandertalczyków pochodzące sprzed 64 tys. lat. Oglądając je osobiście w Parku Ojcowskim , byłam pod silnym wrażeniem, co przypomniałam sobie dzięki uroczej Pani Alicji.  Myślę, że większość z nas była w tym regionie i widziała wspaniałości dolin jurajskich i liczne formy krasowe. Warto było przypomnieć sobie i rzucić okiem na cuda natury: Maczuga Herkulesa, Panieńskie Skały czy Rękawiczka. Wizyta w Pieskowej Skale czy w pozostałościach Zamku w Ojcowie dopełniała przyjemności zwiedzania tego unikatowego miejsca w Polsce. Dzięki fotografiom robionym w różnych porach roku, mogliśmy zobaczyć jak zmienia się krajobraz i widok masywów skalnych. Na koniec jeszcze jedna ciekawostka: pierwszym zarejestrowanym turystą był…, a jakże król Stanisław August Poniatowski, który zażywał w Ojcowie odpoczynku po wielokroć.  Znał się chłop na rzeczy.

    Wojna Rosji z Ukrainą trwa nadal. Ukraińcy bronią się zaciekle i również atakują co skutkuje odbiciem miasteczek wcześniej zajętych przez wroga. Giną ludzie, miasta i domy przestają istnieć, a Mariupol przypomina Warszawę w październiku 1944 roku. W Polsce jest już ponad 1,5 mln uchodźców, których rady wytrwać w naszych działaniach bez pomocy z zewnątrz. Uciekam od polityki.  W każdym razie, studenci naszego uniwersytetu sprawdzili się i z oddaniem przygotowywali kanapki, które były rozdawane głodnym uciekinierom na dworcach.  Obecnie akcja została wstrzymana przez władze miasta. Deklarujemy gotowość do podejmowania innych zadań na rzecz  uciekinierów wojennych.

        Dnia 31 marca 2022 r. prof. Jacek Górski – archeolog zaprosił nas na wykład pt. „ Prahistoria a współczesność – ile jest w nas z naszych przodków?”. Okazuje się, że całkiem sporo. Przede wszystkim wszyscy mamy ok. 4% genów wspólnych z  Neandertalczykami. Otacza nas to samo niebo z gwiazdami co i ludzi pierwotnych i  też wywołuje w nas poczucie małości. Mimo to jesteśmy butni, ale wystarczyła pandemia a poczuliśmy się bezbronni i nasza pycha zmniejszyła się wyraźnie. Z ludźmi pierwotnymi łączy nas potrzeba posiadania domu, który daje nam poczucie bezpieczeństwa i prywatności. Łączy nas też podejście do ogniska i ognia, który choć może niszczyć to przede wszystkim daje ciepło. Wokół paleniska gromadzi się rodzina, przyjaciele – tworzy się krąg wspólnoty. A jesteśmy, od zarania dziejów, towarzyscy i lubimy spotykać się , rozmawiać, bawić się i śmiać. Potrzebujemy się nawzajem i ciężko znosimy samotność i izolację. Przygotowanie jedzenia to czynność znana i Neandertalczykowi jak i nam. Łączą nas też zwierzęta, a zwłaszcza pies i kot, które zostały  udomowione ok. 17 tys. i tys. 12 lat temu. Ok. 20-30 tys. Lat temu wyodrębnia się sfera sacrum i profanum, co obowiązuje do dziś. Stosunek do śmierci i pochówku zmarłych jest wykładnikiem rozwoju wewnętrznego człowieka pierwotnego i współczesnego . Następna cecha wspólna to myślenie abstrakcyjne, tworzenie dzieł sztuki, ozdób i potrzeba otaczania się ładnymi przedmiotami, a także zdobienia własnego ciała. Człowiek pierwotny posługiwał się symbolami i gestami, które nam są też bliskie np. symbol krzyża czy gest podnoszenia rąk do góry. Wniosek z wykładu jest taki: jesteśmy dziedzicami przeszłości i nie uciekniemy od tego. Nie powinniśmy być butni, ale dumni z tego co osiągnęliśmy jako cywilizacja, bo osiągnęliśmy bardzo dużo . Tylko te wojny….  W spotkaniu z prof. Jackiem Górskim wzięło udział 26 słuchaczy. To był, jak dla mnie, bardzo inspirujący do przemyśleń wykład.

     W dniach 07-10 kwietnia 2022 r. każdy kto chciał mógł pojechać na wirtualną wycieczkę do Londynu wraz z prof .Beatą Artymowską.  Skorzystałam ochoczo z tej możliwości  i obejrzałam najważniejsze zabytki miasta.  Wielki pożar miasta w 1666 roku spalił doszczętnie średniowieczną, drewnianą zabudowę, ale nie dał rady budowlom rzymskim wykonanym  z kamienia. Teraz możemy je oglądać i podziwiać kunszt starożytnych budowniczych. Ocalał też jedyny kamienny most z 1209 r. Prelegentka oprowadziła słuchaczy po najważniejszych budowlach Londynu, a były wśród nich: Bank Angielski, Muzea, Katedra św.Pawła, opactwo Westmisterskie, pałace królewskie, wieże, katedry i kościoły, ogrody przypałacowe, galerie sztuk wszelakich oraz teatry . Mogliśmy obiekty te obejrzeć nie tylko z zewnątrz, ale i zajrzeć do wewnątrz by zobaczyć ich wystrój, i np. królewskie klejnoty. Dumą Londynu jest British Museum, który posiada 8 mln eksponatów, w większości zdobytych nielegalnie i wywiezionych bez zgody władz kraju. Przykładem są np. słynny kamień z Rosetty i marmury partenońskie. Na koniec zajrzeliśmy do Obserwatorium Astronomicznego w dzielnicy Greenwich i zobaczyliśmy pomnik południka „0”. Cały wykład był wycieczką turystyczną z nienarzucającym się podtekstem historycznym i okraszonym różnymi ciekawostkami. To była wielka przyjemność brać w niej udział.

     Nareszcie pojechaliśmy na wycieczkę w realu a nie w systemie on line. Wycieczka odbyła się w niedzielę 10 kwietnia 2022 r. i 44 osób pojechało do Ciechanowca – miasteczka położonego na skraju woj. Podlaskiego. Tym samym sezon turystyczny został otwarty. Przewodnikiem był lubiany przez nas Jacek Delert, który swym aksamitnym głosem pieścił nasze uszy, opowiadając o mijanych obiektach czy innych ciekawych  miejscach. Tego dnia przypadała Niedziela Palmowa i z tego powodu program wycieczki obejmował mszę św. w zabytkowym kościele z 1739 r.  Nie wszyscy chcieli w niej uczestniczyć, a i ci którzy chętnie brali w niej udział, nie byli w stanie wytrwać na stojąco 2 godz. Wszyscy szybko okazywali oznaki zmęczenia – wszak już nie te oczy. Palmy, które miały być bohaterem dnia , okazały się być przeciętnymi i daleko im do palm z Łysych. Po mszy, udaliśmy się do centrum życia kulturalnego w Ciechanowcu , czyli do Muzeum Rolnictwa im. Ks. Krzysztofa Kluka, ulokowanego w zespole pałacowo-parkowym. Na jego terenie znajduje się odbudowany pałac, a w nim pokazano wnętrza , które urządzono zgodnie z najlepszą wiedzą faktograficzną. Trzeba zaznaczyć, że z pożogi wojennej, ocalały tylko kurtyna kominkowa i stolik z 4 krzesłami i są one obecnie jedynymi oryginalnymi meblami w pałacu. Reszta wyposażenia to nabytki i darowizny – no cóż, taki los polskich pałaców i dworów. Obok pałacu ukazało nam się „osiedle” chałup krytych strzechą czyli skansen budownictwa wiejskiego. Mogliśmy zajrzeć do wnętrza każdej chaty i tej biednej i bogatej. Byliśmy też w kościele zabytkowym, drewnianym, i w którym odbywają się do dziś śluby. Na straży chałup i budynków gospodarskich stoi dostojny wiatrak i ma oko na zwiedzających. W jednej z chałup mieści się Muzeum Pisanki z ponad 2200 okazów z całego świata. W powozowni znajduje się niebywała kolekcja powozów i maszyn rolniczych z XIX i XX wieku: 58 ciągników, 11 lokomobili i 64 silniki stacjonarne, a wszystko to nie tylko sprawne i gotowe do użytku ale i pięknie pomalowane, wypolerowane, wyświecone. Jest to cenny zbiór i jedyny w Polsce. W oficynie znajduje się też najbogatsze na świecie Muzeum Weterynarii, do którego dotarliśmy już zmęczeni kilkugodzinną wędrówką i dość zimnym wiatrem. Ostatnim punktem naszej eskapady było zwiedzenie Muzeum Chleba znajdującego się w zabytkowym młynie i podziwianie kamieni młyńskich, za które płaciło się we wsiach a nie w walucie. Po drodze do młyna mijaliśmy ogród zielny i część rekreacyjną. Towarzystwo było już jednak sfatygowane i nawet propozycja pójścia na herbatę nie znalazła uznania. Wszyscy chcieli już do autokaru i wracać do domu. Gdyby było cieplej, na pewno towarzystwo byłoby bardziej podatne na przyjemności wycieczkowe. Dobrze, że nie padał deszcz – bo to by popsuło nam całą wycieczkę.

     Spotkanie Wielkanocne : z powodu pandemii, wojny za naszymi granicami i koniecznością zajęcia się uciekinierami wojennymi nie odbyło się spotkanie jajeczkowe.

    Pierwszy wykład po Wielkanocy wygłosił 21 kwietnia br. dr Kamil Frejlich z Królewskich Łazienek, którego wysłuchało 24 studentów naszego uniwersytetu. Tytuł wykładu to : Królestwo Litewskie po Unii Lubelskiej. Jak działała Rzeczpospolita”. Zostaliśmy zapoznani z historią wzajemnych relacji, prawem i zasadami obowiązującymi w Koronie i na Litwie. Nasuwa się analogia z obecną Unią Europejską. Wtedy i teraz unię toczą dwie choroby: partykularyzm i separatyzm, które ostatecznie zniszczyły tę pierwszą. Co będzie z drugą???

     W dniach 29 kwietnia do 01 maja 2022 r. była możliwość wysłuchania on line gawędy, jak sam to określił autor, pt. „Kijów – zwierciadło Ukrainy”. Znany i lubiany przez studentów Daniel Artymowski zaprosił nas na wycieczkę do tego pięknego miasta. Było trochę historii i odniesień porównawczych do dziejów państwa Polan i później Polski. Wszak historia Polski i Rusi Kijowskiej przeplata się i wzajemnie wpływa na rozwój dziejowy i cywilizacyjny. Kijów to macierz wszystkich miast i skupiają się w nim, jak w soczewce, dzieje Ukrainy. Historia miasta ilustrowana była zdjęciami najważniejszych i najpiękniejszych zabytków kijowskich. I tak zobaczyliśmy monastyr Wydubicki św. Michała Archanioła i przecudnej urody cerkiew Zaśnięcia Matki Boskiej w stylu baroku kozackiego. Okazało się, że architektura cerkiewna i świecka nie miała w sobie niczego ze stylów ruskich. Przeciwnie, wykształciła , własny, oryginalny styl, nazwany kozackim. Nasz przewodnik zaprowadził nas do najważniejszego punktu duchowego Ukrainy i Rosji tj. do Peczerskiej Ławry z XI-XIII w. , a także do Soboru św. Zofii – Mądrości Bożej z wspaniałymi bizantyjskimi freskami. Obejrzeliśmy także, całkiem udane pod względem artystycznym, pomniki ukraińskich bohaterów i poświęcone ważnym wydarzeniom np. przejmujący pomnik wielkiego głodu w postaci wychudzonej dziewczynki. Nasz marsz przez miasto zakończył się na głównej ulicy Kijowa tzw. Kreszczatik, odbudowanej po wojnie w stylu realizmu socjalistycznego. Po drodze p. Daniel Artymowski przedstawił nam znakomitości ze świata artystów, literatury, muzyki i ich wkład w życie kulturalne Ukrainy.  Warto zapamiętać  datę 24 sierpnia  1991 jako dzień ogłoszenia niepodległości i formalne powstanie państwa. W świetle obecnych wydarzeń i próbie zniszczenia państwowości Ukrainy przez Putina, całym sercem sprzeciwiamy się tej wojnie i trzymamy kciuki za walecznych Kozaków.  Dziękujemy za piękną wycieczkę, a że warto było wysłuchać tej gawędy, niech świadczy fakt, że zrobiłam to aż 4 razy. 

         05 maja 2022 r. – Jacek Delert zaprosił nas na seminarium pt. „ Kobiety w życiu marszałka Piłsudskiego”. Na ten wykład czekaliśmy podobno 2 lata. Ale warto było bo prelegent przypomniał nam życiorys komendanta, w którym niebagatelną rolę odegrały kobiety. Zaczął oczywiście od matki, sióstr. Potem pojawiały się narzeczone, żony i ukochane córki. Było tych bab w jego życiu co nie miara, wobec których nie zawsze zachowywał się poprawnie. No cóż, to tylko zwykły chłop na co dzień; co nie umniejsza jego roli i znaczenia dla historii naszej ojczyzny.

      07 maja 2022 r. udaliśmy się w sile 52 osób na wycieczkę śladami Jana Kochanowskiego. Przewodził nam sympatyczny Jacek Delert.  Pierwszym celem naszej wyprawy była Sycyna, miejsce urodzenia poety. Po drodze, jednak tylko z okien autokaru, widzieliśmy Magnuszów i dumnie prezentowany czołg z II wojny T-34, pomnik i ślady bitwy, jaka miała tu miejsce w ostatniej wojnie. Potem naszym oczom ukazały się Kozienice z pracującą elektrownią, z chyba 4 kominami i buchającą z niej parą wodną. W Sycynie obejrzeliśmy pierwszy pomnik Jana Kochanowskiego i miejsce gdzie niegdyś znajdował się dom rodzinny poety. Wróciliśmy do Zwolenia, który minęliśmy w drodze do Sycyny by zwiedzić nekropolię Kochanowskich, co ostatecznie nie było nam dane ze względu na odbywające się w kościele I Komunie. Nie mniej zapoznaliśmy się z historią kościoła i miasteczka. Zwiedziliśmy Muzeum Regionalne, w którym kustoszka w sposób przystępny zapoznała nas z rodem Kochanowskich, ich dziejami i znaczeniem dla naszej kultury. Szkoda, że nie mogliśmy zwiedzić kościoła gdyż wydaje się być bardzo ciekawy architektonicznie. No cóż – pojechaliśmy  więc do Czarnolasu, dworu należącego do poety. Obecnie jest to budynek murowany i znajduje się w nim Muzeum Jana Kochanowskiego. Można w nim obejrzeć przedmioty użytkowe, stroje, elementy uzbrojenia i dzieła sztuki z epoki Renesansu. Urządzono też salę poświęconą tzw. Rzeczypospolitej Babińskiej, takiej współczesnej loży szyderców. Chętnie przeszliśmy się po zielonym, majowym parku i ogrodzie by zobaczyć, że nie ma słynnej lipy , a w jej miejscu znajduje się symboliczny sarkofag Urszulki. Za to jest kamienna ławeczka naszego poety, która, jeśli się na niej usiądzie, to spłynie natchnienie i  wena twórcza. Oczywiście, skorzystałam z okazji i posadziłam swoje cztery litery na niej.  Ostatni punkt programu to wypad do Królewskich Źródeł, znajdujących się w Puszczy Kozienieckiej. Jest to jedno z najpiękniejszych miejsc nad rzeczka Zagożdżanką i jest rezerwatem przyrody. Prowadzą do niego szlaki turystyczne pełnie kładek, mostków by dotrzeć do stanowisk widokowych i podglądania ptaków. Na polanie przy wejściu na szlak ustawiono kamienny grill i działa też mała gastronomia, ulokowana w wagonie nieistniejącej już kolejki wąskotorowej, co stanowi też pamiątkę po dawnych czasach. Zmęczeni wawerscy studenci z ochotą zajęli miejsca przy stołach i zaczęła się część rekreacyjno-żywieniowa. W ruch poszła kiełbaska, ogórki kwaszone i nalewki. Było wesoło, a okoliczności przyrody sprzyjały nie tylko apetytom ale i przeżyciom duchowym. Nieco zmęczeni wróciliśmy do Warszawy. Wycieczka pod każdym względem była udana.

    W dniach 9 i 13 maja 2022 r. dwie grupy po 10 naszych studentów spacerowały po parku w Helenowie, gdzie znajduje się ośrodek dla chorych dzieci, i zawzięcie zbierały wszelkie śmieci, czyniąc to miejsce czystym i bezpiecznym dla podopiecznych. Takie połączenie przyjemnego z pożytecznym.

     Dnia 19 maja 2022 r. – kto był zainteresowany mógł spotkać się z notariuszem panią Aldoną  Milcarz  i zapoznać się z prawem spadkowym obowiązującym w Polsce, dowiedzieć się jak bezpiecznie przekazać majątek. Wszak nie jesteśmy wieczni. Niestety, zainteresowanie tematem nie było zbyt duże. Tylko 22 osoby przyszły wysłuchać prelekcji. Pani notariusz okazała się być osobą konkretną, rzeczową i ze zrozumieniem podeszła do spraw. Na zakończenie pozostawiła swoje wizytówki. Szczerze radzimy skorzystać z nich w razie potrzeby.

      Dnia 21 maja 2022 r. miłośnicy malarstwa mogli wysłuchać wykładu pani Kariny Zalewskiej :”O Konradzie Krzyżanowskim” – polskim malarzu wczesnego ekspresjonizmu, portrecisty, rysownika, ilustratora i pedagoga w Muzeum Narodowym.

     Dnia 22 maja 2022 r. w wawerskim WCK odbyła się impreza z przyjątkiem pt.” Drzewo Życzeń” czyli opowieści z bliska i z daleka, w którym wzięły udział uniwersyteckie malarki. Prezentowały one swoje dzieła z motywem przewodnim : drzewem. Można było nawet kupić obrazy w przystępnych cenach. Impreza jest częścią trzyletniego cyklu wydarzeń artystyczno-edukacyjnego na terenie Ursynowa i Wawra.

    Dnia 25 maja 2022 r. chętne osoby pojechały do Muzeum Narodowego na wystawę  twórczości Marca Chagall. Po wystawie oprowadzał przewodnik, który sprawnie i z pasją opowiadał o poszczególnych dziełach, co na pewno przyczyniło się do lepszego zrozumienia ich artystycznych wartości.

   Kolejny wykład w trybie on line odbył się 26 maja 2022 r. Tym razem był to temat dotyczący zdrowia. Głos zabrał dr hab. nauk med. Krzysztof Jeziorski w sprawie profilaktyki nowotworów  układu pokarmowego.  Prelegent przeprowadził nas kolejno przez wszystkie organy tegoż układu, zaczął od przełyku a skończył na jelitach. Skupił się na wskazaniu przyczyn zachorowalności, metodach leczenia i perspektywach  wyleczenia. Co by nie było i co by nie przytrafiło się każdemu z nas, warto wiedzieć, że najwięksi przyjaciele raka to palenie tytoniu, nadmierne picie alkoholu, otyłość, brak ruchu , predyspozycja genetyczna i samotność. Dlatego spotykajmy się jak najczęściej z rodziną, przyjaciółmi, kolegami, sąsiadami i starajmy się spędzić przyjemnie z nimi czas. Bądźmy optymistami, ale przebadanymi przesiewowo w kierunku chorób nowotworowych. Zabrzmiało to mądrze ale niestety nierealnie.

        Dnia 26 maja 2022 r. odszedł na drugą stronę życia mąż naszej koleżanki Iwony i kolega Krzysztof Wolfrat. Z przykrością odnotowujemy ten fakt i jednocześnie składamy nasze szczere kondolencje. Trzymaj się Iwonko!

    W dniach 31 maja i 1 czerwca 2022 r. 37 osób udało się do Bydgoszczy w celach turystycznych. Pogoda była znakomita, mimo że w stolicy padało i burzyło. Miasto przywitało nas słońcem i ukazało to co ma najpiękniejsze i najciekawsze dla przyjezdnych. Pierwszy punkt programu to zwiedzenie Muzeum mydła i brudu.  Na początku każdy zrobił, pod kierunkiem fachowców własne mydło, a następnie nasłuchaliśmy się co nie miara o higienie w dawnych  czasach. Obejrzeliśmy zabytkowe naczynia do  mycia się, prania i załatwiana innych potrzeb. Kolekcja nocników okazała się imponująca. Po wizycie w muzeum poszliśmy na spacer po Starym Mieście, zwiedziliśmy Katedrę, obejrzeliśmy kolorowe kamienice, ratusz i inne obiekty. Słusznie Bydgoszcz nazywa się Wenecją Północy, gdyż przez miasto płynie Brda, która często meandruje, odchodzą od niej kanały, tworzą się zalewy i kaskady. Cały czas towarzyszy szum wody. A wszystko to jest spięte licznymi mostami, mostkami, kładkami i kładeczkami. O godz. 18-tej zmęczeni nieco studenci spożyli obiad w hotelu Logan. Potem był czas wolny aż do rana. Po śniadaniu wróciliśmy do centrum Bydgoszczy by kontynuować nasz program zwiedzania. Pierwszy punkt programu to popłynięcie Brdą tramwajem wodnym i zaliczenie śluzy, która raz nas opuszczała na 3 metry a raz podnosiła na 3 metry. Wrota, a to się zamykały, a to otwierały – rewelacja. Dopłynęliśmy do 4 starych kolejowych mostów, które poraziły nas swoją wiekową urodą. Miasto z poziomu rzeki też wyglądało inaczej i piękniej. Można oszaleć. Można też było oszaleć z zachwytu oglądając wieżę ciśnień z 1900 roku. Jest to cudo architektury wodociągowej, a uczucie, że jest się w środku tam gdzie kiedyś była woda, jest niesamowite. Każdy kto chciał dostał żeton na wiadro wody – kto wie może się przyda. Wielu z nas weszło na balkon widokowy na wieży i podziwiało panoramę Bydgoszczy. Wewnątrz wieży można było obejrzeć wodno-sanitarne eksponaty sprzed wieków i nieco bliższe naszym czasom. To był fajny punkt programu naszej wycieczki. Po wyjściu z wieży część z nas udała się do muzeum Leona Wyczółkowskiego. Artysta malarz był związany z Bydgoszczą, gdzie spędził ostatnie lata swojego życia. Oprócz obrazów z różnych okresów jego twórczości można zobaczyć pracownię malarską. Najważniejszy jest tzw. „tramwaj gościeradzki” czyli specjalistyczna sztaluga na szynach pozwalająca uzyskiwać malarzowi odpowiednią perspektywę. Kto nie poszedł do muzeum niech żałuje. I tak dobiegła do końca nasza eskapada. Zmęczeni, ale zadowoleni udaliśmy się do autokaru i za 3 godz. Byliśmy już w Warszawie.  Za tydzień w tę samą trasę uda się druga grupa naszych słuchaczy.

     Dnia 01 czerwca 2022 r. dr Olaf Kwapis z Muzeum Warszawy opowiadał w trybie on line o Neapolu i Królestwie Sycylii. W tym czasie byliśmy w Bydgoszczy – nie mogłam uczestniczyć w prelekcji. Wyobrażam sobie, że wykład był interesujący. Wszak mówi się, że ujrzeć Neapol i umrzeć – prośba o powtórzenie wykładu w nowym roku akademickim.

    Dnia 02 czerwca 2022 r. w siedzibie Uniwersytetu odbyło się seminarium, które prowadziła dr hab. Prof. SGGW Ewelina Hallmann pt. Warzywa psiankowate – nowe spojrzenie. Bohaterami były moje ukochane pomidory, ale i bakłażany, ziemniaki, papryka. Warzywa te są popularne i bardzo lubiane, a do tego bardzo korzystnie wpływają na nasze organizmy. Dlatego jedzmy je w dużych ilościach. Są bowiem darem natury, którego nie sposób niczym innym zastąpić.

    We  środę 07 czerwca 2022 r.  do saloniku kultury zaprosiła nas Dobrosława Świerczyńska na spotkanie z Mickiewiczem i jego kobietami. Nasza koleżanka Dobrusia jest skarbnicą wiedzy wszelakiej. Słuchać Jej wykładu to wielka przyjemność. Życzymy Ci zdrowia i wielu jeszcze wspólnych eskapad w rewiry naszego umysłu.

    Ostatni wykład w tym roku akademickim wygłosiła 09 czerwca pani Joanna Szumańska z Muzeum Łazienki Królewskie. Tematem był: „Mecenat teatralny Stanisława Augusta”. Wysłuchało go 20 studentów i tym samym poszerzyło swoją wiedzę na temat Łazienek, epoki Oświecenia, króla Stasia i przede wszystkim  samego teatru. Prelegentka przeprowadziła nas przez kolejne fazy rozwoju teatru, od dworskiego do publicznego .   Tłem były ilustracje budynków , które pełniły funkcje teatru lub były teatrem od początku. Dowiedzieliśmy się także jak działa teatr od kuchni, jak wielkie jest to organizacyjnie przedsięwzięcie. Ilu ludzi musi pracować na jedno przedstawienie. Dla mnie najcenniejsze jest przybliżenie obiektów architektury warszawskiej, które są nam znane, nieraz oglądane, ale bez świadomości ich znaczenia dla kultury , dla Warszawy i ich funkcji, jakie pełniły w przeszłości. Słowa uznania dla prelegentki za wiedzę, ale także za zwięzłą i treściwą formę wykładu. Dziękujemy i prosimy o więcej.

         10 czerwca 2022 r. – ostatnie w tym roku spotkanie integracyjne w lasku międzyleskim.  Pogoda jak drut.  Na spotkanie idą z kijkami nasi piechurzy, a autobusami dojeżdżają pozostali. Wszyscy spotykają się w lesie na polanie by spożyć kiełbaskę z rusztu i zakąsić ogórkiem kwaszonym. Fajna sprawa, zwłaszcza dla tych co nie uczestniczą aktywnie w życiu naszej społeczności.  

     20 czerwca 2022 r. odbyło się Walne Zebranie Sprawozdawczo-Wyborcze Członków WTUTW, któremu przewodniczyła kol. Alicja Jurczyk. W zebraniu wzięło udział 100 członków. Przyjęto 6 uchwał w tym powierzenie funkcji vice prezesa kol. Irenie Strzała w miejsce kol. Elżbiety Chomickiej. Wysłuchano sprawozdań : merytorycznego i finansowego , a także sprawozdań komisji: skrutacyjnej, rewizyjnej i wniosków. Udzielono absolutorium Zarządowi za rok akademicki 2021/2022 .

    A teraz to już wakacje i żacy ruszają w Polskę i nie tylko nie bacząc na to co dzieje się wokół. Przypominam, że wojna na Ukrainie trwa, covid do końca nie odpuścił, gnębi nas rekordowa inflacja i drożyzna. Ale co tam. Żyje się tylko raz a za sto lat nie będzie już nas. W Polskę idziemy drodzy panowie, no i panie.

CD Kroniki WTUTW – wakacje 2022

     23 czerwca 2022 r. 36 zapalonych studentów naszej uczelni pojechało oglądać największą dziurę w ziemi w Europie, która znajduje się koło Bełchatowa /woj. łódzkie/ . Jest to wyrobisko czynnej nadal kopalni odkrywkowej węgla brunatnego. Ale jaka dziura – zachwycająca . Oglądaliśmy ją z tarasu widokowego w Żłobnicy. Sięga ona ponad 300 metrów w głąb ziemi, a brzegi są tarasowe przypominające  pola ryżowe. Olbrzymie maszyny górnicze na dnie wyglądają jak zabawki. Zachwyca i przeraża ogrom wyrobiska wzdłuż i wszerz , tak, że znika gdzieś poczucie głębi, choćby takiej jaką się odczuwa zaglądając do studni. Był to niezapomniany widok na odkrywkę kopalni i elektrownię. Warto było przyjechać tu i zobaczyć na własne oczy. Zwłaszcza, że pogoda była aż za dobra.

    Wróćmy jednak do początku naszej podróży. Przewodnikiem był, a jakże, pan Jacek Delert, który nie traci żadnej okazji aby nie opowiadać nam różnych ciekawostek dotyczących mijanych obiektów podczas jazdy autokarem. Przed dotarciem do celu naszej podróży, zatrzymaliśmy się około 15 km od Bełchatowa w przydrożnym centrum turystyczno-wypoczynkowym w postaci szeregu chat , wiatraków i młynów w stylu góralskim. Wszystko tu jest „górskie”, tylko gór jakoś nie widać. Niestety, ta wymuszona stylizacja na ludowość góralską jest jak złoty ząb. No cóż. Jedźmy dalej.

   Pierwszym obiektem , który zwiedziliśmy był muzealna, interaktywna ekspozycja PGE w Miejskim Centrum Kultury. Prezentuje ona historię bełchatowskiego zagłębia wraz ze zbiorami pochodzącymi z kopalni odkrywkowej. Tu, po raz pierwszy zobaczyłam, a nawet dotknęłam bryły węgla brunatnego. Tu zobaczyłam amonity w wielkości dawnego bochenka chleba z odciśniętym wspaniale przedpotopowym zwierzaczkiem.  Tu usiadłam też na krześle dyspozytora energii i mogłam na ekranie przesyłać ją do odbiorców. Przednia zabawa. Tymczasem na zewnątrz na pl. Narutowicza na linie balansuje Ewa rozdająca złote jabłka. Jest to niedawny nabytek miasta. Autorem jest Jerzy Kędziora. Ewa prezentuje się wspaniale i na pewno stanie się symbolem miasta jak linoskoczek z jaskółką w Bydgoszczy.

    Następny cel naszej wycieczki to szaniec mjr Hubala znajdujący się w Anielinie. Ale po drodze w Inowłodzi mogliśmy obejrzeć, co prawda, tylko z okien autokaru, przepiękny romański kościół św. Idziego z XI lub XII wieku, który jest usytuowany na wysokiej skale, dzięki czemu jest znakomicie widoczny. Buźki nasze otwarły się szeroko na jego widok zdradzając tym samym nasz zachwyt i podziw. Po drodze minęliśmy jeszcze Spałę i dotarliśmy do celu jazdy. Szaniec mjr Henryka Dobrzańskiego „Hubala” to symboliczna budowla z kamieni polnych, gdzie zginął 30 kwietnia 1940 r. Szaniec upamiętnia miejsce śmierci majora. Do dzisiaj nie  odnaleziono miejsca pochówku Hubala. Obok pomnika znajduje się ściana pamięci z wypisanymi nazwiskami żołnierzy oddziału , a nad nimi króluje brzozowy krzyż. Nie sposób nie wzruszyć się, a i łza zakręciła się w niejednym oku.

    Ostatni punkt nasze eskapady to Poświętne [Studzianna], gdzie znajduje się sanktuarium i zespół klasztorny księży Filipinów pod wezwaniem Matki Bożej Świętorodzinnej. Największym skarbem świątyni jest cudowny obraz św. Rodziny znajdujący się nad ołtarzem.  Na co dzień schowany za ruchomą zasłoną i w razie potrzeby uroczyście odsłaniany. Mieliśmy okazję obejrzeć obraz ubrany w strojne, bogato zdobione sukienki. Robi to wrażenie, ale ja osobiście nie przepadam za takim sposobem ozdabiania. Większe wrażenie robi sama bazylika, w której znajduje się aż 10 bocznych kaplic, w tym 2 o wysokim poziomie artystycznym. To kaplica św. Michała i św. Antoniego. Imponujące są też wszędobylskie freski pochodzące z różnych okresów i wykonywane przez różnych artystów. W bazylice tej została nagrana scena pasterki do filmu pt. „Hubal”, a dzwonnica znajdująca się opodal zagrała w filmie pt. „Jak rozpętałem II wojnę światową”. Tego dnia miała się odbyć  procesja i udało nam się zobaczyć kilka pań w tradycyjnych, opoczyńskich strojach  ludowych. Zrobiłam nawet zdjęcie ok. 7 letniej dziewczynce w takim stroju – cudo. No cóż – trzeba było wracać do Warszawy, czekała nas prawie 3 godzinna podróż powrotna. Zmęczeni , ale zadowoleni czekamy na następną wycieczkę.

     Teraz uzupełnienie dotyczące pleneru malarskiego, który miał miejsce w dniach 15-21 maja 2022 r. w Sobkowie/Nowe Kotlice. Artystki w liczbie 13 osób zakwaterowane były w dworku Pod Lipą. W pięknych okolicznościach przyrody malarki doskonaliły techniki tworzenia portretu, rysunku architektonicznego, technik malowania pejzażu i architektury. Ale zanim usiadły do sztalug codziennie miały zajęcia gimnastyczne – tak dla ciała. Efektem pleneru są 42 prace malarskie. Ale i tak najbardziej cenny jest wspólnie spędzony czas i radość tworzenia, choćby to nie były dzieła na miarę Matejki czy Kossaka.

           Dnia 20 lipca 2022 r.  odbył się spływ kajakowy Wisłą – ok. 18,5 km. Wzięło w nim udział 15 zapalonych kajakarzy, którzy nie bacząc na trudy i znoje dosiadło wraz z ratownikami kajaki i ruszyło w siną dal.  Pogoda jak marzenie, a widoki ze środka rzeki są jedyne w swoim rodzaju, niepowtarzalne i uzmysławiają jak inaczej wygląda Wisła niż widziana z brzegu. Przystanek na popas – to oczywiście Plaża Romantyczna. A potem to już tylko szeroka woda. Wśród uczestników znalazł się jeden pan, co to wilkiem morskim prawie jest, wie wszystko najlepiej i nie potrzebuje kapoka, a może chciał zaimponować współtowarzyszce kajaka.  Co by nie było, trafił wywrócone i osiadłe w dnie drzewo podtapiając i kajak i kobietę. Panowie ratownicy mogli zarobić na chleb i zajęli się ratowaniem kobiety, dzielnego wilka wodnego i kajaka. Od tej chwili poszkodowana pani płynęła pod opieką najprzystojniejszego ratownika, czego zazdrościły jej pozostałe panie, bo też by tak chciały. Organizatorem imprezy byli Ela i Wojtek Madejski,

        Dnia 23 lipca 2022 r. grupa niestrudzonych 47 turystów wyruszyła na kolejną eskapadę do Turka. Wyjechaliśmy w pełnym żarze lipcowego słońca, a wróciliśmy w strugach deszczu i burzy letniej. Ale po kolei. Turek jest znany głównie z działającej elektrowni Adamów i produkcji serów pleśniowych. W pięknym klasycystycznym ratuszu mieści się jedyne w Polsce Muzeum Rzemiosła Tkackiego. W sąsiedztwie zachowały się parterowe domy tkaczy z I połowy XIX w.  Ale nas, tak naprawdę, do Turka zwabił  sam wielki Józef Mehoffer – wielki polski artysta okresu I połowy  XX wieku. W Muzeum poświęcono Mu aż 5 sal, w których zaprezentowano projekty fresków, witraży do kościoła parafialnego. Trzeba przyznać, że robią one wrażenie  na  oglądających i przemawiają swym pięknem ujęcia tematu np. Jezus w kapeluszu [ podobno jest to pierwszy i rzadki sposób przedstawiana Jezusa], kolorystyką odważną i ekspresją religijną.  Naładowani pozytywnymi emocjami przenieśliśmy się do kościoła by zobaczyć dzieło artysty. I zamiast wielkiego : wow – wielkie rozczarowanie. Wnętrze świątyni zostało udekorowane ponad wszelką miarę , nie zostało ani jedno miejsce bez ozdóbki. Gdzieś zginęły oglądane wcześniej projekty tzn. są, ale na wysokich ścianach tak jakby ich nie było. Ogólnie ciemno i pstrokato. Jedynie witraże są piękne i nie rozczarowują. Przeciwnie , budzą zachwyt. Również stalle zaprojektowane przez J. Mehoffera są prawdziwymi cudami rzemiosła meblarskiego. Pewnie nie wszyscy podzielają moje odczucia, są zapewne i tacy, którym się podoba wystrój kościoła. Szanuję to i rozumiem. Co by nie było, podróże kształcą. Jesteśmy  więc bogatsi o wiedzę na temat miasta Turek, jego historii, artysty Józefa Mehoffera i znaczenia dla tego sympatycznego miasta. Tymczasem zmieniła się aura i zaczęło mocno padać. Każdy marzył już o powrocie bo zrobiło się głodno, parno i do domu daleko. I tak wróciliśmy do Warszawy .

      18 lipca 2022 r. grupa miłośniczek sztuki pojechała do Muzeum Narodowego obejrzeć wystawę pt. „Witkacy” – sejsmograf epoki przyśpieszenia. Na pewno było warto, choć tak naprawdę nie było mnie tam , więc nie będę mądrzyła się.

                 Aż 50 zatwardziałych turystów z naszego uniwersytetu pojechało 20 sierpnia  br. na wycieczkę do Łęczycy. Przewodnikiem był, a jakże  lubiany przez wszystkich, pan Jacek Delert, który w swoim zwyczaju, od razu przystąpił do zasypywania nas przeróżnymi informacjami z dziedzin wszelakich.  Łęczyca przywitała nas  parną pogodą, ale nie upalną. W mieście tym najważniejszy obiekt do zwiedzania to zamek z piękną basztą, którą jako druga zdobyła nasza 94 letnia koleżanka Róża [ notabene to był Jej dzień urodzin]. Kobieta ta śmigała po wąskich, stromych schodach jak kozica w górach. Niewiele ustępowała Jej w tym następna mistrzyni tj. Dobrusia. Podziw malował się na twarzach pozostałych uczestników wspinaczki wysokobasztowej. Ale, zanim zjawiliśmy się w Łęczycy, to byliśmy w miasteczku Piątek i mogliśmy podziwiać geograficzny  środek Polski. Wątpliwy to środek bo zależy jak kto mierzy, ale zawsze to blisko punktu centralnego. Wróćmy do miasta diabła Boruty czyli Łęczycy i do muzeum, którego jest głównym bohaterem. Zaczęliśmy zwiedzanie od czasów prehistorycznych, poprzez średniowiecze aż do czasów nam współczesnych. Bardzo interesujące były prezentacje etnograficzne wnętrz chat regionu. Ale najciekawsze były sale poświęcone legendarnemu Borucie. Najbardziej podobał się Boruta frywolny zaglądający żwawej dziewce pod spódnicę. W rogu sali z dumą  prezentował się przepiękny zegar szafkowy – tak wspaniały zegar widziałam po raz pierwszy, a widziałam ich już sporo. Czas poganiał nas, więc biegusiem udaliśmy się do Tumu by podziwiać największą budowlę romańską w Polsce z początku XII wieku. Kolegiata zbudowana jest z kostki granitowej, a w jej budowie, jak głosi legenda,  maczał palce sam czart Boruta. Wewnątrz znajdują się cenne zabytki i relikwie np. św. Wojciecha. Następny cel naszej wycieczki to Walewice. Po drodze minęliśmy miejscowość Sobotę z neogotyckim kościołem z XVI w. z renesansowymi nagrobkami Sobańskich. I tak znaleźliśmy się w Walewicach, znanych dzięki romansowi Marii Walewskiej z cesarzem Napoleonem Bonaparte. Barokowo-klasycystyczny pałac znajduje się na terenie geometrycznego parku z rzeźbami i piękną aleją grabowo-lipową. Obok znajdują się stajnie, powozownie i spichlerz. Nieopodal mogliśmy zobaczyć konie rasy anglo-arabskiej, należące do stadniny Walewice. Szkoda, że mogliśmy podziwiać pałac tylko z zewnątrz. Udaliśmy się więc w dalszą drogę by obejrzeć zabytek techniki czyli stalowy most nad rzeką Studwią. Jest to najstarszy  spawany elektrycznie most na świecie. Obecnie jest wyłączony z ruchu. Most zaprojektował inż. Stefan Bryła – wielki umysł techniczny. Panowie i niektóre panie byli nim zachwyceni, doceniali jego urodę i kunszt powstania. Dla mnie, przyznaję ze wstydem to tylko most. Kolejny punkt programu wycieczki to Bolimów. To tutaj w czasie I wojny światowej 3 krotne użyto gazów bojowych, które zabiło zarówno Rosjan jak i Niemców w liczbie dwukrotnie większej niż pod Ypres. Wszyscy wiedzą o Ypres a o Bolimowie nieliczni. Tymczasem o wydarzeniu tym przypominają wiszące butle gazowe, które obecnie pełnią rolę alarmu i są świadectwem historii. O wojnie przypominają też pociski tkwiące w murach kościoła św. Anny, a także liczne cmentarze wojenne. Nad Bzurą i Rawką miały miejsce wielkie bitwy dwóch wojen i front walk przechodził kilka razy przez te tereny. W obu  wrogich sobie armiach służyli pod przymusem Polacy, którzy pochowani są jako żołnierze rosyjscy lub niemieccy. Pamiętajmy o tym i oddawajmy Im cześć bo wywalczyli nam Polskę. Największy cmentarz wojenny z obu wojen światowych znajduje się w Joachimowie-Mogiły. Nekropolia jest zadbana, wygrodzona i pięknie położona. To tutaj w 1990 r. z cmentarza wojskowego Warszawa Powązki zostało przeniesionych 2566 ekshumowanych  ciał żołnierzy niemieckich z II wojny i obecnie jest to nekropolia niemiecka. Czas był najwyższy wracać do Warszawy, ale jeszcze po drodze rzuciliśmy okiem na drewniany, uroczy kościół pod. wez. Przemienienia Pańskiego z XVII wieku w Kurdwanowie. Zmęczeni, ale pełni wrażeń wróciliśmy do Warszawy.

          Kolejny wypad za miasto , niestrudzonych 46 podróżników miał miejsce 10 września 2022 r. Celem wycieczki był zamek-muzeum w Oporowie. Zamek ten pochodzi z XV wieku, jest ceglany i wybudowany w stylu gotyckim.  Zbiory stanowiące wyposażenie obiektu są imponujące pod względem ich bogactwa, różnorodności i wyjątkowego piękna. Nie jest to wprawdzie oryginalne wyposażenie { to jak wiadomo zostało zniszczone przez wojny, rabusiów i złą wolę niemądrych ludzi} , ale i tak daje świadectwo wielkości myśli twórczych kolejnych pokoleń. Szkoda tylko, że przewodniczka potraktowała nas jak intruzów i niechętnie, bez zaangażowania oprowadzała po salach zamku. No cóż – spuśćmy na to zasłonę milczenia. Następnie, szacowna wycieczka udała się na Festiwal Róż w Kutnie. Ekspozycja róż miała miejsce w pawilonie, gdzie od barw i zapachu można było przeżyć odlot narkotyczny.  Jeszcze większych wrażeń wzrokowo-węchowych można  było doświadczyć w parku, gdzie mnogość kwiatów, ich piękno rzucało na kolana oglądających. Miss róż, w naszym nieoficjalnym  konkursie,  została biała , niebywale piękna róża Chopin.  Nawet jeśli człowiek wtrącił się w dzieło narodzin różnorakich odmian kwiatów, to i tak ostatnie słowo należy do natury, która jest ponad dziejowym artystą. Odurzeni zapachem i urodą kwiatów wróciliśmy do Warszawy.

     Ostatni, wakacyjny wypad miał miejsce 30 września 2022 r. pod hasłem śladami Reymonta. Celem wycieczki były Lipce Reymontowskie. Ale najpierw 41 osób pod przewodnictwem Jacka Delerta zatrzymała się w Woli Chojnackiej, gdzie mogliśmy podziwiać pałac Chojnata. Jest to elegancki, neorenesansowy, wysokiej klasy obiekt, położony w sercu Polski. Pałac otoczony jest pięknym parkiem ze starodrzewiem . Wysłuchaliśmy historii pałacu okraszonej nieszczęśliwą miłością jego pierwszego właściciela do pewnej paryżanki, która po prostu nudziła się w nim. Ostatecznie wybrała Paryż i porzuciła męża wraz z pałacem. A potem to już się działo tak samo jak z innymi tego typu obiektami. Przechodził z rąk do rąk by w 1995 r. ostatecznie stać się własnością Krzysztofa Malareckiego , który otworzył w nim hotel, restaurację i ośrodek szkoleniowy. Następnie, szacowne grono wycieczkowe udało się do Rawy Mazowieckiej, gdzie zwiedziliśmy Muzeum Ziemi Rawskiej, a w nim  wnętrze izby rawskiej z początku XX wieku i Gabinet Numizmatyczny, w którym można było zobaczyć monety znalezione przez archeologów i nie tylko, pochodzących z okresu rzymskiego do współczesności. Obecnie w muzeum, gości czasowa wystawa poświęcona Julianowi Ochorowiczowi – wybitemu psychologowi i filozofowi z okresu pozytywizmu. Pod opieką muzeum znajduje się zrekonstruowana Baszta Zamku Książąt z XIV w. , w której prezentowana jest nowoczesna, multimedialna wystawa pt. Dzieje Zamku Książąt Mazowieckich w Rawie Mazowieckiej na tle historii miasta i regionu” Nie obyło się bez kolejnej, nieszczęśliwej historii miłosnej zakończonej uwięzieniem księżnej Anny w lochu zamkowym, a potem jej straceniem. Teraz podobno, straszy w ponure, zimowe noce. Po opuszczeniu baszty całe towarzystwo udało się czym prędzej do lokalu gastronomicznego Pod Basztą by nieco ogrzać się czymś gorącym. Po pokrzepieniu naszych ciał udaliśmy się do Rogowa – gdzie zlokalizowano Muzeum Kolejki Wąskotorowej. Miejsce to nie wzbudzało nadmiernego zainteresowania wśród wielu pań, ale panowie i niektóre panie z wielką uwagą oglądali eksponaty. Koleżanka Iwona Wolfrat usadowiła się na miejscu maszynisty w okazałej, zabytkowej , parowej lokomotywie, dorzuciła węgla do pieca i ruszyła w siną dal. No, może nie ruszyła, ale za to wyglądała uroczo i tak jakby była do tego fachu stworzona. Mając w oczach widok uroczej maszynistki udaliśmy się w dalszą podróż, której celem były Lipce Reymontowskie. Zwiedzanie zaczęliśmy od Muzeum Regionalnego im. Władysława Reymonta. Jego siedziba mieści się na terenie byłej manufaktury włókienniczej rodziny Winklów. Zakład zajmował się obróbką wełny, tkaniem materiałów na słynne łowickie pasiaki oraz wyrobem wełnianych dzianin. Manufaktura jest unikatowym w skali kraju dawnym obiektem produkcyjnym wsi polskiej z zachowanymi w całości budynkami oraz kompleksem maszyn i urządzeń. W muzeum jest sala poświęcona naszemu nobliście, w której zgromadzono liczne pamiątki po pisarzu, a wystrój sal muzealnych utrzymany jest w klimacie „Chłopów”. Tak więc, zwiedzających wita Boryna z Jagną, Antek i Hanka, z boku zazdrośnie zerka kowal, wójt i inni. Jesteśmy we wnętrzu borynowej chałupy, z pełnym jej wyposażeniem, oglądamy piękne hafty na pościeli , pasiaki i ślubną koronę Jagny. Wszystkim udziela się atmosfera XIX- wiecznej powieści. Następnie udajemy się do zagrody by obejrzeć budynki gospodarcze i znajdujące się w nich tematyczne wystawy. Na podwórcu przywitał nas ogromny orzech włoski i prawie 100 letnie jabłonie i grusze, sypiące szczodrze swoimi owocami. Kilka osób zebrało wcale nie małą ilość tych darów natury. Kronikarka też skosztowała jabłka i poczuła smak owocu zapamiętany z dzieciństwa. Warto było tu przyjechać – choćby dla smaku tego jabłka.  Ostatnim punktem programu wycieczki była Galeria Staroci i Pamiątek Regionalnych znajdująca się , a jakże, w Lipcach Reymontowskich. Właścicielem i zarazem wielkim pasjonatem wszystkiego co reymontowskie i łowickie jest pan Zbigniew Stan, który potrafi ciekawie opowiadać o każdym eksponacie, przybliżając tym samym, historię regionu, tradycję i folklor wsi księżackiej. Zwiedzających szokuje ogrom zbiorów muzealnych etnograficznych ale i tych związanych z Reymontem oraz filmem pt. „Chłopi”. Długo by o tym pisać, ale zgodnie z zaleceniem odgórnym, ograniczam słowo pisane do minimum. To była ostatnia wakacyjna wycieczka. W drodze powrotnej, niestrudzona Dobrusia zabawiała nas wierszami satyrycznymi dot. starości, zdrowia i samopoczucia ludzi w naszym wieku. Po wyczerpaniu się repertuaru poetyckiego przeszliśmy do wokalu. Zaśpiewaliśmy kilka biesiadnych, harcerskich i turystycznych piosenek, co umiliło na powrót do Warszawy.

 kabaretu i nie tylko. Tuwim działał na wielu polach kultury i języka polskiego. To Jemu zawdzięczamy takie słowa jak: kierowca, podomka czy samolot. To dzięki Niemu mistrzowie piosenki mogli wykonywać nieśmiertelne przeboje, a mistrzowie kabaretu wykonywać skecze, grać szmoncesy czy numery kabaretowe. Prelegent nie skąpił nam przykładów  muzycznych. I tak usłyszeliśmy głos Hanki Ordonówny, Marka Grechuty, Czesława Niemena czy Hanny Banaszak. Wysłuchaliśmy też z przyjemnością „Ptasiego radia” w wykonaniu  Ireny Kwiatkowskiej i „Lokomotywy” w męskim 3 osobowym wydaniu. Na koniec, Tuwim poprosił stanowczo wszystkich, którzy się go czepiali i mieli mu za złe, żeby go pocałowali w dupę. To był charakter i nietuzinkowa osobowość. Tuwim zmarł 27 grudnia  1953 r. pozostawiając kulturę polską w nieutulonym żalu.

          Na naszej uczelni trwają sprawy organizacyjne, kto, gdzie, kiedy i dlaczego. Szczególnie nowo przyjęci są nieco zagubieni i potrzebują wsparcia. Mimo tego 48 osób dnia 19 października 2022 r. wyruszyło na wycieczkę do Rogowa. Tym razem nie było z nami przewodnika. Celem naszej wyprawy było Arboretum czyli taki ogród botaniczny z bogatymi kolekcjami roślin z całego świata, rosnącymi w przepięknej parkowo-leśnej scenerii. Jest on znany i ceniony w kraju i za granicą. Drzewa , krzewy i inne roślinne cuda o każdej porze roku prezentują się wspaniale. Szczególnie malarsko wyglądają jednak jesienią, kiedy przebarwiają się liście. I tak widzieliśmy liście w kolorach prawie białych, poprzez odcienie żółcieni, pomarańczy, czerwieni, brązów, zieleni pstrokatej i prawie czarnych. Urzekała nas ich wielkość i ilość. Szczególny zachwyt wzbudzał w nas oczar ze swymi żółto-czerwonymi liśćmi i palmowe klony. Wiele osób zachwyciła pięknotka fioletowa, miłorząb japoński, liczne magnolie, aralie, cisy i 100 letnie sosny. Można by długo jeszcze wymieniać drzewa i krzewy. Wspomnę jeszcze o takich okazach jak tulipanowiec,    żywotniki olbrzymie, trzmieliny, klony cukrowe, daglezje i paleczniki chińskie. Można też było przekonać się, że korkowiec ma miękką, miłą w dotyku korę, a liście niektórych drzew pachną cytryną, mokrym psem a nawet asfaltem. Spacer dydaktyczny pod kierunkiem przewodniczki był wielką przyjemnością mimo chłodu i deszczu, który co i raz przypomniał o sobie, pokrapiając nas nieco. Wiele osób wyrażało chęć przyjazdu do Rogowa w porze kwitnięcia magnolii i innych krzewów. Chyba da się to zrobić. Potem była 1 godz. przerwa i pora na zjedzenie gorącej zupy w stołówce akademika SGGW. Kolejny punkt wycieczki to Muzeum Lasu i Drewna w Rogowie. Zgromadzono tu bogatą ekspozycję ponad 300 ptaków i innych zwierząt leśnych, zbiór szyszek z 200 gatunków drzew i krzew oraz kolekcja próbek drewna. Na mnie największe wrażenie wywarł orzeł bielik w locie z rozpiętymi skrzydłami. Stanęłam pod nim i zrobiłam fotkę. Kolekcja sów, na czele z puchaczem, dzięciołów, kaczek oraz wszelkich innych ptaków budzi zachwyt i ciekawość. Pierwszy raz zobaczyłam słynny przysmak na szlacheckich stołach czyli pardwy białe. Również ssaki, owady i inny drobny zwierzyniec były godne obejrzenia. A na koniec , czekała na nas niespodzianka w postaci drzewnego horoskopu. Można było swoją datę urodzenia dopasować do drzewa i dowiedzieć się prawdy o sobie. Horoskop cieszył się dużym powodzeniem wśród pań.

           Dnia 20 października 2022 r. na wykład pt. „Początki Romantyzmu polskiego w 200 lecie wydania tomu poetyckiego pt. Ballady i romanse – Adama Mickiewicza zaprosiła nas Pani Katarzyna Kwiatek. Prelegentka upatruje genezy polskiego romantyzmu w działalności czterech przyjaciół: Adama Mickiewicza, Edwarda Odyńca, Tomasza Zana i Jana Czeczota – założycieli stowarzyszenia Filomatów i Filaretów, którzy odrzucili mędrca szkiełko i oko, a skupili się na duchowości człowieka. Z przyjemnością wysłuchaliśmy „Ody do młodości” w wykonaniu Ignacego  Gogolewskiego. Frekwencja dopisała, co świadczy o głodzie wiedzy zwłaszcza u nowych studentów.

       22 października 2022 r. – to spotkanie integracyjne w lasku międzyleskim naprzeciwko lokalu Visavis. Pogoda nie sprzyjała imprezom na świeżym powietrzu – wszak było zimno i deszczowo. Zjawiło się tylko 30 osób.  No cóż – pogody nie można zamówić i potrafi ona popsuć imprezę ,zwłaszcza tę, na świeżym powietrzu. Natomiast udał się podobno {nie brałam w nim udziału} spacer z przewodnikiem po  cmentarzu żydowskim, który miał miejsce 25 października. Z relacji uczestników wiem, że wrócili zadowoleni i bogatsi w wiedzę na temat historii Żydów polskich, ich martyrologii i udziale w polskich dziejach i kulturze.

        27 października 2022 r. – prof. Tomasz Słomka zaprosił nas na rozważania o polskiej polityce w świetle wartości europejskich. Było 52 ciekawskich studentów , którzy próbowali  zrozumieć w sposób uporządkowany i z naukowym podejściem, to co się dzieje w Europie i naszym kraju. Prelegent, bez zacietrzewienia politycznego, przedstawił obecny stan w Unii Europejskiej i wyraźnie stwierdził, że długo nie będzie dalszego rozszerzania unii. A Ukraina – padło pytanie. Niestety nie, Ukraina dostała zielone światło podyktowane polityką, ale realizacji długo nie będzie. Po ostatnich doświadczeniach,  stwierdzono brak gotowości mentalnej do przyjęcia wartości unijnych i ich przestrzegania. Nawet państwa będące już w unii wykazują silne tendencje odśrodkowe – szczególne znaczenie ma tu koncepcja państw narodowościowych, które w przeszłości doprowadzały do licznych wojen, w tym trzech światowych. Reasumując, nie da się nagle złożyć wszystkich krajów europejskich w jeden organizm. Jedyne rozwiązanie to stopniowe przyzwyczajanie się do wspólnoty, oswajanie się z jej mentalnością i sposobem widzenia świata. Ma to odbywać się w poszanowaniu odrębności członków unii. Długo by jeszcze pisać, choćby o polskim wkładzie w myśl unijną, czyli o Wojciechu Jastrzębowskim, ale mój opis ma być tylko kronikarskim zapisem, co niniejszym czynię.

      Kolejny wykład wygłosił ulubieniec pań Jacek Delert. Miało to miejsce 03 listopada  2022 r., a tematem był „Belweder – historia i ludzie”. Zjawiło się ponad 50 słuchaczy, chętnych wsłuchania się w aksamitny głos prelegenta. W zgodzie z tytułem wykładu zostaliśmy zapoznani z historią w/w obiektu począwszy od średniowiecza a skończywszy na współczesności. Na przestrzeni dziejów zmieniał się sam budynek, by od drewnianego dworku, poprzez barokowy dwór przeistoczyć się w klasycystyczny pałac. Zmieniali się też jego właściciele i lokatorzy, a także rola w historii kraju. Belweder gościł wielu znakomitych oficjeli państwowych i kościelnych, wśród których byli też ci niemile widziani jak np. Adolf Hitler czy Frank Hans . Obecnie Belweder jest reprezentacyjną rezydencją kancelarii prezydenta Polski. Dzięki panu Jackowi Delertowi mogliśmy obejrzeć, wprawdzie tylko na zdjęciach, wnętrze pałacu z jego salami i gabinetami, w tym gabinet marszałka J. Piłsudskiego, sale pompejańską , malinową czy marmurową. Przydałoby się zorganizować wycieczkę do pałacu by na własne oczy zobaczyć te cuda i cudeńka. Ironią jest, że  jest on  tak blisko nas, a jednocześnie tak daleko, że mało kto miał okazję zobaczyć go od środka.

       Oj, dzieje się , dzieje – trudno ogarnąć wszystko, a tym bardziej uczestniczyć we wszystkim. Zbliża się Święto Niepodległości, co jest okazją do wzięcia udziału w marszu wawerskim w Falenicy. Przedtem można było rozśpiewać się na patriotyczną nutę dzięki Panu Szpotakowskiemu w dniu 08 listopada 2022 r., co uczyniło 25 studentów. Zabrzmiały dźwięki i słowa pieśni niepodległościowych, wolnościowych i wojskowych. Wszystkie chwytają za serce i wzbudzają szczere sentymenty śpiewających i słuchających. Za rok spotkamy się znów.

         W  kolejny  czwartkowy wieczór tj.      08 listopada 2022 r. na   wykład pt. „ Krym i jego dzieje – odwieczna kość niezgody” zaprosił nas Pan Daniel Artymowski. Mieliśmy okazję zapoznać się z historią półwyspu od zamierzchłych dziejów do dzisiaj. Zostaliśmy przeprowadzeni przez historię tego regionu od starożytnych Taurów, Scytów, Greków. Sarmatów, Gotów i Hunów. Okazuje się, że Krym jest jak barwny kobierzec, stale przez kogoś podbijany i anektowany. W czasach nam bliższych, obszar ten był zajmowany przez Chazanów- Karaimów, Tatarów Krymskich, Ormian i Rosjan. Był to też ważne uzdrowisko chorób płucnych, w którym leczyli się m.in. Lew Tołstoj, Antoni Czechow, car Aleksander III, a także Adam Mickiewicz i Aleksander Puszkin. Tu też miała miejsce słynna konferencja w lutym 1945 r., podczas której zapadły, niemiłe nam, decyzje powojenne. Od 1954 r. decyzją Nikity Chruszczowa Krym został włączony do Ukraińskiej Republiki, co obecnie próbuje cofnąć Putin wywołując wojnę. Wykład oceniam jako bardzo interesujący z zastrzeżeniem, żeby mniej było o dawnych dziejach, a więcej o współczesności. Zwykle brakuje czasu na omówienie wydarzeń obecnych wieków.

       Członkowie naszej społeczności sprzątali też tzn. grabili liście w ogrodach w Helenowie, gdzie znajduje się ośrodek dla dzieci z porażeniem mózgowym. Jak zwykle, było bardzo miło a i pogoda dopisała. Korzyść obustronna, bo my zażyliśmy trochę ruchu i świeżego powietrza, a ośrodek zyskał zagrabiony park. A jeszcze, jak do tego doda się talerz gorącej, smacznej zupy zafundowanej przez kierownictwo ośrodka, to żyć nie umierać.

         17 listopada 2022 r. wykład na temat: „ Różnorodność społeczna przedwojennych senatorów” , który wygłosił pan Jarosław Zawadzki.  Okazało się, że ówczesny senat był różnorodny i  reprezentował wszystkie warstwy społeczne poprzez swoich przedstawicieli. Również wszystkie kościoły wyznaniowe miały swoich senatorów. Wykład był ilustrowany przezroczami, co przybliżało słuchaczom omawianą problematykę.

      Oj, dzieje się, dzieje bardzo dużo na naszej uczelni. Wymaga to rozdwojenia się aby móc uczestniczyć we wszystkim, co oczywiście jest niemożliwe. Nastąpiła erupcja wydarzeń kulturalnych w postaci koncertów, spacerów po Warszawie, grupowych śpiewów okolicznościowych, wystaw malarskich, wyjść do teatru i muzeów. Nie sposób podołać temu wszystkiemu. Trzeba wybierać. I tak ponad 40 żaków 17 listopada 2022 r. udało się do Teatru Polskiego na spektakl pt. „Żołnierz królowej Madagaskaru” – przedwojennej farsy Julina Tuwima, w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego. Stary wodewil wprawdzie trąci już myszką, ale można w nim znaleźć nieco aktualności w naszych czasach, choćby pozorowaną świętoszkowatość i hipokryzję tzw. porządnych i uczciwych obywateli. Popis gry aktorskiej zapewnił Zbigniew Zamachowski, który grał rolę Mazurkiewicza. Było wiele zaskakujących, świetnych pomysłów artystycznych, ale też było dużo huku i hałasu, bez których można by obejść się bez żadnej szkody dla przedstawienia.  No i ten kankan – raj dla oczu panów. I te pończoszki, podwiązki, dekolty, biuściki – ach znowu być młodym i więcej nic.

    Dzień 19 listopada 2022 r. to wypad do Muzeum Narodowego na prelekcję dr. Pauliny Komar pt. „ Nuda Veritas czyli prawda o nagości w sztuce”.  34 osoby okazały się być zainteresowane tematem i mimo zimowej aury, przybyły do muzeum by dowiedzieć się jak to z tą golizną jest – podziwiać czy oburzać się. Okazuje się, że już w czasach pierwotnych rzeźbiono nagie figurki kobiet. Mistrzostwo osiągnęli starożytni Grecy i Rzymianie, którzy woleli rzeźby mężczyzn i tworzyli pełnowymiarowe postacie prezentujące różnych bogów, młodzieńców np. słynny Dyskobol – Myrona. Dopiero w V w. ne. Grecy zaczęli przedstawiać kobiety w stylu mokrych szat. Niby było coś widać, ale nie do końca. Jeszcze ciało kobiety było tajemnicą. Pierwsza znana rzeźba nagiej kobiety to Afrodyta Knidyjska. Potem Średniowiecze maskuje nagość i dopiero w Renesansie tworzy się czysty akt w sztuce. Dalej to już z górki – wielu artystów w kolejnych epokach i stylach tworzy akty kobiece, ale i męskie. Ciało przestaje być tajemnicą, spowszechniało i dzisiaj nikogo nie oburzają nagości w muzeach, a nawet w domach. Bardziej liczy się   kunszt artystyczny i wielkość sztuki jako takiej. Z wielką przyjemnością wysłuchaliśmy wykładu i obejrzeliśmy przykłady dzieł sztuki . Czas spędzony w muzeum to dobrze wykorzystany czas. Zachęcam do przychodzenia raz w miesiącu na wykłady.

       Wieczór 22 listopada 2022 r. należał do miłośników teatru, którzy w liczbie ponad 40 osób udali się do Teatru Polskiego na spektakl autorstwa Janusza Majcherka pt. „ Marlena – ostatni koncert”. Reżyserem przedstawienia jest Józef Opalski. Jest to historia życia Marleny Dietrich, ikony popkultury XX wieku na tle obu wojen światowych, osoby posiadającej niewątpliwie talent ale i trudne cechy charakteru. Postać na scenie jest zdublowana – pierwsza to dojrzała kobieta grana przez Izabellę Bukowską-Chądzyńską, druga to będąca na łożu śmierci artystka w osobie Grażyny Barszczewskiej. Bardzo ciekawe ujęcie tematu poprzez rozdwojenie sceny na przeszłość i ostatnie dni życia Marleny. Należy podkreślić też mistrzostwo gry aktorskiej obu pań. Spektakl nie należy do łatwych i przyjemnych, raczej skłania do głębszych refleksji i zadumy nad zmiennością losu.

     Tego dnia czyli 22 listopada miało miejsce niezwykłe wydarzenie, a mianowicie uroczyście obchodzono 47 rocznicę działalności Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Impreza odbyła się w Teatrze Roma , a wzięła w nim udział prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski, poseł Michał Szczerb, Krystyna Lewkowicz z OPUTW i nasza delegacja w liczbie  39  osób. Patronem uroczystości był prezydent miasta Warszawy Rafał Trzaskowski. Po oficjalnej części odbył się koncert Anny Jurksztowicz i Mieczysława Szcześniaka. A na sam koniec było coś dla ciała czyli deser.

      Tymczasem zawitała do nas prawdziwa zima. Taka ze śniegiem i lekkim mrozem. Zrobiło się ładnie wokół nas i nastroje uległy poprawie. Wprawdzie, tak naprawdę, nie ma szczególnych powodów do radości bo i drożyzna, bałagan w polityce, wojna u sąsiadów. Ukraińcy  muszą znosić zimno, brak prądu, gazu i wody – cierpią ponad wszelką miarę, a Putin bombarduje ich domy, szpitale i w zasadzie wszystko co się da. Okrucieństwo niebywałe. Wróćmy jednak na nasze podwórko . We czwartek 24 listopada 2022 r. archeolog Marek Łasisz zaprosił nas na wycieczkę na Wyspę Wielkanocną. Była to wyprawa na koniec świata. Razem z podróżnikiem odbyliśmy podróż archeologiczną, historyczną, geograficzną i etnograficzną. Największą atrakcją wyspy są kamienne posągi moai w liczbie 887 sztuk, ustawionych na platformach aku. Zrobione są z tufu wulkanicznego za pomocą bazaltowych narzędzi. Reszta jest tylko domysłem i hipotezą badaczy. Na koniec można było kupić książkę i otrzymać autograf autora.

    22 listopada 2022 r. 2 grupy naszych żaków udało się do Zamku Królewskiego w Warszawie na wystawę zorganizowaną w związku z 300 rocznicą urodzin Bernardo Bellotto, zwanym Canalletto. Towarzyszyła nam listopadowa aura, zachęcająca raczej do pozostania w domach. Jesienny mrok rozświetliła jednak piękna choinka stojąca przed zamkiem. A i wystawa była godna zwiedzenia. Była to jedyna okazja zobaczenia na  własne oczy największych istniejących w europejskich muzeach serii obrazów Bellotta. Na wystawie znajdują się obrazy, grafiki i rysunki najbardziej charakterystyczne dla poszczególnych okresów twórczości. Możemy więc podziwiać obrazy z Wenecji, Drezna, Wiednia i Monachium oraz aż 22 weduty Warszawy i okolic, będące stale eksponowane w salonie Canalletto. Po wystawie oprowadzał nas niezastąpiony Jacek Delert, który jest skarbnicą wiedzy wszelakiej i gdyby mógł to by nas nie wypuścił z zamku. Dziękujemy Mu serdecznie, gdyż dzięki Niemu spotkanie z Canalletto było nie tylko przyjemnością dla oka ale i rozkoszą dla ducha.

     22 listopada 2022 r. grupa 40 naszych studentów pojechała do Konstancina-Jeziornej na wystawę dzieł należącej dziś do grona najsławniejszych światowych artystek czyli Tamary Łempickiej. Wystawa miała miejsce w Willi la Fleur i zgromadzono na niej 70 prac. Wystawione obiekty pochodzą z francuskich i polskich muzeów, ale także z prywatnych zbiorów z Polski i USA. Osobistego charakteru nadają wystawie pamiątki zachowane po artystce oraz dzieła użyczone przez rodzinę Łempickiej. Są wśród nich obrazy, rysunki, szkice, części garderoby i biżuteria, fotografie, notatki i korespondencja. Po zwiedzeniu wystawy  uczestnicy pełni wrażeń duchowych  udali się na wycieczkę autokarowo-spacerową po Konstancie, który zachwyca swą wyjątkowością o każdej porze roku. Po pokrzepieniu strudzonych ciał listopadowi turyści powrócili do Warszawy.

       01 grudnia 2022 r. odbył się kolejny czwartkowy wykład pt. „ Jak Polacy złamali enigmę”, na który zaprosił nas Pan Stefan Artymowski. Polscy kryptolodzy już od czasów I wojny światowej pracowali na rzecz obronności państwa, lecz ich praca pozostawała tajna i nieznana opinii publicznej. Wiadomo, że już 31 grudnia 1932 r. Polacy w składzie Marian Rejewski, Jerzy Różycki i Henryk Zygalski dokonali złamania szyfru enigmy. Jednak w czasie II wojny światowej, sytuacja skomplikowała się i tzw. „bomby Rejewskiego” były niewystarczające. W tej sytuacji maszyna deszyfrująca została przekazana Anglikom, którzy wykorzystując dorobek polskich matematyków , złamali szyfr enigmy, przypisując sobie pełną zasługę. Dopiero w 90 –tych latach przyznali, że istotny wkład w w/w dzieło  wnieśli Polacy.

     W dniu imienin Mikołaja czyli 06 grudnia 2022 r. miało miejsce spotkanie towarzysko-taneczne w kawiarni Angelika w Falenicy. Podobno była miła, życzliwa atmosfera, pełna rodzinnego ciepła. Nie zabrakło drobnych upominków i pląsów w takt muzyki. Wieczór ten zawdzięczmy niestrudzonej Ali Jurczyk, która zorganizowała wszystko ku naszemu zadowoleniu. Ole.

         08 grudnia 2023 r. głos zabrała nasza eks prezeska Teresa Bojanowicz, która w ramach czwartkowych wykładów , zaprosiła nas by zastanowić się nad tym co rozumiemy współcześnie pod pojęciami: wolność, niepodległość, suwerenność. Niby to takie oczywiste i nie wymagające głębszej refleksji. A jednak okazuje się , że nie są to słowa jednoznaczne i raczej niosą w sobie ładunek zastrzeżeń, zwątpienia i konieczności głębszego zastanowienia się nad ich wartością w naszych systemach państwowych. Punktem wyjścia rozważań było stwierdzenie, że wolność jest antytezą niewoli. Mimo obwarowań prawnych nikt z nas nie jest w pełni wolny. Poddajemy się pewnym, dobrowolnym ograniczeniom naszej osobistej wolności, grupowej, państwowej. Istnieją też ograniczenia przymusowe, stosowane przez prawo, państwo czy tradycję. A wolność słowa – mimo, że jest gwarantowane przez prawo, czy rzeczywiście można mówić wszystko. Jest jeszcze godność każdego człowieka jako przyrodzone i niezbywalne prawo – czy można kogoś oczerniać i obrażać w ramach wolności słowa? Wykład nie należał do łatwych i przyjemnych. Raczej skłaniał do głębszych refleksji i pogodzenia się z prawdą , że wolność to kierowanie się rozumem,  a nie robienie co się chce bez ponoszenia konsekwencji. Jestem pełna uznania dla prelegentki, która po raz kolejny wykazała się ogromna wiedzą i umiejętnością syntetycznego myślenia .

      Sobota 10 grudnia 2022 r., 25 studentów naszej uczelni, udała się do Muzeum Narodowego by wysłuchać wykładu dr Pauliny Komar pt. „Egipskie Pola Trzcin i ich mieszkańcy”. Wbrewtytułowi, prelegentka skupiła się na jednym aspekcie życia ówczesnych Egipcjan, a mianowicie na obrzędach pogrzebowych. Światem umarłych władał Ozyrys wraz z żoną Izydą i synem Horusem.  Każdy śmiertelnik, ostatecznie, stawał przed jego obliczem i to on decydował czy dusza zmarłego szła do krainy wiecznej szczęśliwości czy była na wieczność potępiona. Kto przeszedł pomyślnie próbę na wadze Ozyrysa, potrzebował w krainie niebiańskiej, wszystkiego tego co i na ziemi. Stąd zmarli byli wyposażani w ziemskie dobra, żywność, ubrania, zwierzęta i sprzęty codziennego użytku. A to wszystko umieszczano w coraz to większych grobowcach, które z czasem przybrały formę piramid. Długo by o tym pisać, ale chyba nie ma takiej potrzeby. Mnie, etnografowi z wykształcenia, nasuwa się analogia między wyobrażeniem współczesnym, chrześcijańskim, ale też innych wielkich religii , naszego życia po śmierci, a tym, jak to widzieli starożytni Egipcjanie. Inna jest oprawa zewnętrzna, ale duch pozostaje ten sam. Zostawmy to jednak i zakończmy ten opis tezą, że śmierć  budzi grozę, niepewność i nadzieję we wszystkich epokach i na wszystkich szerokościach geograficznych.

    Zapewne mróz i zaspy śnieżne utrudniły wielu osobom dotarcie na wykład płk. Andrzeja Sąsiadka – byłego oficera kontrwywiadu, który to dnia 15 grudnia 2022 r. wygłosił prelekcję na temat: „ Dyplomata to szpieg?”.             31 osobom udało się dotrzeć i wysłuchać wykładu opartego na bogatym doświadczeniu zawodowym prelegenta. Słuchacze otrzymali wiedzę na temat roli dyplomacji oraz sposobów i metod służb, które wykorzystują obiekty dyplomatyczne do swojej działalności.

    Dnia 17 grudnia 2022 – spotkaliśmy się w znacznej ilości na spotkaniu wigilijnym. Sponsorem był zarząd dzielnicy w osobie burmistrza pana Norberta Szczepańskiego, który wyłożył kasę i dzięki temu na stołach pojawił się śledzik, ryba po grecku, barszczyk czerwony, liczne słodkości i owoce. W spotkaniu uczestniczył m.in. vice burmistrz pan Łukasz Jeziorski. Wigilia uniwersytecka rozpoczęła się od prezentacji  klubu kulturalnego3 scenek rodzajowych prosto z bazaru.   Były więc momenty do śmiechu, gra rekwizytów i pomylony tekst. Mimo tego występ podobał się i zachęcił nas do kontunuowania kariery aktorskiej. Potem, popis dał uniwersytecki chór, wykonując trzy kolędy od pierwszej zwrotki do ostatniej, przy udziale biesiadników. Zrobiło się głodno, a zapach śledzia drażnił nasze nosy, wszyscy więc chętnie zabrali się do konsumpcji. Nie zabrakło opłatka i życzeń świątecznych. Dało się wyczuć naturalnie miłą atmosferę i wzajemną życzliwość. To nie koniec niespodzianek, bo władze dzielnicy zorganizowały dla nas koncert.

          19 grudnia 2022 r. miała miejsce akcja gotowania wigilijnych  pierogów dla potrzebujących. Wspólnie z harcerzami z anińskiego liceum grupa kilkunastu seniorów zabrała się za lepienie specjału na świąteczny stół. Wszyscy ubrani byli w odzież ochronną i werwą oddali się procesowi gotowania . Każdy znalazł dla siebie stanowisko pracy i szybko ruszyła taśmowa produkcja rarytasu. Trzeba powiedzieć, że koleżanki w przeddzień już ugotowały ziemniaki, kapustę i grzyby, co pozwoliło  na lepienie pierogów od razu. W trzy godziny wspólnymi siłami przyrządziliśmy 2000 pierogów: ruskich i polskich. Młodzież z 26 Liceum , nie wprawiona jeszcze w sztukę wałkowania ciasta na placki, wykazała się dobrymi chęciami i pomagała ochoczo w miarę swoich możliwości. A przy tym jeszcze się pogadało, powspominało, posłuchało młodych, odwiedziło się starą budę i popatrzyło ze wzruszeniem na drzwi do klas. I tylko , nie chce się wierzy, że w tym roku minęło 50 lat od matury /mojej/. Akcja tak spodobała się dyrekcji szkoły i nam, że ma być powtórzona przed Wielkanocą pod postacią pieczenia mazurków.  Się zobaczy.

      27 grudnia 2022 r. – uroczystość złożenia wieńców i wmurowania pamiątkowej tablicy na ścianie domu przy ul. Widocznej 85. W tym domu został powieszony Antoni Bartoszek przez hitlerowców dnia 27 grudnia 1939 r. co dało początek masakrze wawerskiej, w której zostało zamordowanych 106 mężczyzn. W uroczystości tej wzięła też udział delegacja naszego uniwersytetu.

       A 28 grudnia 2022 r. 52 żaków naszej uczelni złożyło wizytę królowi Janowi III Sobieskiemu w Wilanowie. Celem wizyty było zobaczenie zimowej wystawy plenerowej , podczas której królewskie ogrody oświetlone są tysiącami diod Led, ułożonych w finezyjne kształty. Najpierw jednak, trzeba było przejść 75 metrowym tunelem w towarzystwie muzyki klasycznej i obejrzeć wystawę obrazów z epoki. Potem już można było rozkoszować się fontanną świateł i podziwiać mitologiczne postacie, stwory w labiryncie. Ciekawa była wizyta w Obserwatorium, gdzie można było zobaczyć gwiazdy na ciemnym niebie, a to wszystko przy dźwiękach grającego na dolnym tarasie Muzycznego Ogrodu. Wizytę kończyło obejrzenie ogrodu różanego Raffaello.

       Dnia 12 stycznia 2023 r. ok. 90 osób przybyło aby wysłuchać wykładu pana Jacka Delerta na temat „Warszawskie mosty”. Oczywiście najpierw był rys historyczny, począwszy od XIV wieku a skończywszy na współczesności. I tak dowiedzieliśmy się o sposobach przeprawy przez Wisłę, pierwszych mostach łyżwowych, drewnianych i ich lokalizacji. Potem przyszedł XIX wiek i pojawił się pierwszy stały, stalowy most /1864 r./ im. Cara Aleksandra III, zwany przez Polaków mostem Kierbedzia, od nazwiska jego twórcy. A potem budowano nowe mosty, które wraz z dziejami kraju, były burzone, wysadzane i budowane na nowo, unowocześniane, poszerzane i dostosowywane do potrzeb mieszkańców miasta. W czasach nieco nam  bliższych, dowiedzieliśmy się,  że mosty przetrwały II wojną światową i zostały  wysadzone przez hitlerowców 13 września 1944 r. Potem miała miejsce ich odbudowa i budowa nowych. Ostatni most oddany do użytku w 2020 r. to most im. Anny Jagiellonki, której zawdzięczamy pierwszy most drewniany. Wzniesiono go z Jej  inicjatywy i funduszy. Wykład był bardzo ciekawy  i tylko nie wiem czy to temat czy osoba prelegenta była magnesem dla wielu pań i spowodowała ich pojawienie się na prelekcji. Nie będziemy teraz rozstrzygać tego zagadnienia.

      Dnia 19 stycznia 2023 r. pani Katarzyna Kwiatek zaprosiła brać studencką na spotkanie z Aleksandrem Fredrą z okazji 230 rocznicy urodzin. Temat był nośny, bo pojawiło się znowu ok. 90 osób ciekawych dowcipów i złośliwości pisarza. Największym zaskoczeniem, dla mnie, była wiadomość, że Fredro był mizantropem i to często w złym humorze. Nie mieści się w głowie, że człowiek tworzący takie wspaniałe komedie, tak naprawdę był smutasem i samotnikiem. A w czasie wykładu mieliśmy okazję wysłuchać archiwalnych nagrań fragmentów z wybranych komedii, wierszy i pamiętników. Do historii teatru przeszła inscenizacja wymyślania, bez powodzenia, przysłowia przez bohatera dramatu. Przysłowie to dokończył dopiero Bronisław Pawlik, a brzmiało ono : łatwiej kijek pocienkować niż cienki pogrubować. Wykładowczyni poleciła lekturę dla zainteresowanych: Marek Rymkiewicz – „Aleksander Fredro jest w złym humorze”. Na pewno warto przeczytać.

        26 stycznia 2023 r. w podróż na antypody zaprosiła nas Maria Szymańska Ilnata, która zaprezentowała „Atrakcje wysp Jawy, Bali i Sumatry”. Podróż daleka, ale nie tak daleka by nie poznać sposobu życia mieszkańców, by nie przyjrzeć się im z bliska i by nie spróbować zrozumieć ich widzenie świata. Zaskakujące dla nas, acz bliskie mojemu sercu jest fakt, że kobiety zajmują wysoką pozycję w hierarchii społecznej i rodzinnej. W razie rozwodu to przy kobiecie zostają dzieci i cały majątek. Mężczyzna odchodzi z niczym. Czyż to nie jest cudowne. Najlepszy sposób na szczęście małżeńskie. Jak przystało na Azję, dominują pola ryżowe, palmy i jaszczurki. Brak za to chleba, jaki my znamy. Ciężko by było żyć bez rumianego bochenka , pachnącego chleba. Cóż – co kraj to obyczaj. Miło było odbyć tę podróż z panią prelegentką i czekamy na kolejne spotkanie.

            01 i 08 lutego 2023 r. miłośnicy malarstwa pojechali do Muzeum Narodowego na wystawę pt. ”Malarstwo Północy 1880-1910”. Urzekło ich piękno prezentowanych obrazów jaki ich przesłanie dla oglądających. Dzięki przewodnikowi, nawet niewyrobieni artystycznie seniorzy, dostrzegli artyzm malarstwa nordyckiego i jego wyjątkowość na tle malarstwa europejskiego.

           01 lutego 2023 r. ponad 90 wytrwałych studentów naszej uczelni, przybyło na spotkanie z panem Danielem Artymowskim, który próbował odpowiedzieć na pytanie: „W co wierzą Indie?”. Odpowiedź nie jest prosta. Indie to przecież ogromny kraj , a przed 1947 rokiem był jeszcze większy . Prelegent przeprowadził nas przez prawie wszystkie religie występujące w Indiach. Zaczął jednak od prezentacji najważniejszych bogów będących fundamentem różnych religii i księgi objawionej boga ognia Agniego. Następnie omówił kolejno religie począwszy od najstarszych do obecnych odłamów. A wszystko to na tle świątyń, zabytków klasy „0” i obrzędów typowych dla danej społeczności. Dla mnie, największym zaskoczeniem była informacja, że w Indiach buddystów jest tylko 2 proc . Religią dominującą jest hinduizm. Są też chrześcijanie, ale są bardzo zróżnicowani i odzwierciedlają stan chrześcijaństwa w Europie. Wykład był niezwykle ciekawy i porządkujący wiedzę na temat wierzeń Hindusów.

            07 lutego 2023 r. – niektórzy to potrafią się bawić. Po prawdzie, to każdy kto chciał, mógł uczestniczyć w wieczorze taneczno-walentykowym. Impreza odbyła się w falenickiej Angelice. Nasze panie zadziwiły pięknymi, maskaradowymi kreacjami, panowie w niczym im nie ustępowali. A polonez w wykonaniu naszych studentów przejdzie do historii dziejów naszej uczelni, kawiarni i historii Falenicy. Ole!

XXXX

Zbiorowy okrzyk Hurra !

         08 lutego 2023 r. – Gościem klubiku kulturalnego był człowiek orkiestra niejaki Grzegorz Stanisław Kaczmarczyk – fotograf, projektant, grafik, malarz, rzeźbiarz, lotnik, latający na szybowcach, lotniach i kosmicznych talerzach. Coś niebywałego. Temu panu udało się żyć i realizować swoje pasje, nie popadając w rutynę, w schemat, w znużenie, w wypalenie. Przy czym nie był samotnikiem, przeciwnie, ma żonę, dzieci i wnuki. Czyli nie jest to typ samotnika i indywidualisty. Na spotkanie z nami przytargał swoje prace malarskie i rzeźbiarskie, które wzbudzały w nas niekłamany zachwyt. Spektrum tematyczne Jego obrazów: od postaci zwierząt , przez portrety kobiece aż po pejzaże. Na przykładzie swoich obrazów abstrakcyjnych zdradzał tajemnice technik malarskich, co szczególnie interesowało nasze uniwersyteckie malarki.  Spotkanie trwało dość długo, a nasz gość cierpliwie odpowiadał na nasze liczne pytania. Fajny facet.

           09  lutego 2023 r .miał miejsce wykład pani Urszuli Kowalczuk, którego wysłuchało 55 studentów. Prelegentka słynie z wielkiej miłości do koni, zajmuje się ich historią zawodowo i wszystko w Jej życiu, kręci się koło tych pięknych zwierząt. I tak zaczęła od opisu konia arabskiego, jego cech i zalet, potem przeszła do mody na orientalizm w Królestwie Obojga Narodów, dłużej zatrzymała się na Manuskrypcie Rzewuskiego {cenny zabytek}, a skończyła na przybliżeniu sylwetek magnatów z rodziny Rzewuskich i Potockich. Końcowym akcentem wykładu była informacja o założeniu pierwszej rządowej hodowli koni arabskich w Janowie Podlaskim w 1817 roku. Wykład był ciekawy i inspirujący do głębszego zapoznania się z tematem.

       Ferie tegoroczne trwały od połowy do końca lutego. Skończyły się szaleństwa karnawałowe.  Kto się wytańczył i wybawił to jego. Teraz rozpoczął się czas koncertów np. w Bossie, pokazów teatralnych w WCK – Zadra.             18 lutego 2023 r. kilkunastu, niestrudzonych uczestników wykładów w Muzeum Narodowym przyszło wysłuchać wykładu pani Magdaleny  Bialickiej na temat ”Małej epoki lodowcowej” w malarstwie mistrzów niderlandzkich. Prelegentka przeprowadziła słuchaczy przez okres od XV wieku do 1855 r. { to ta zimnica} demonstrując obrazy o tematyce zimowej i omawiając przekazywane treści. Na zakończenie obejrzeliśmy obraz będący alegorią starości autorstwa Avercampa Hendricka. Starość jest zimą w życiu człowieka.   I tak jak z zimy korzystamy na różne sposoby, tak i ze starości trzeba korzystać i wycisnąć z niej co się da. Nie należy stać w oknie i wyglądać śmierci , tylko żyć, żyć, żyć.

      Wojna na Ukrainie trwa nadal. Wiele się dzieje. Prezydent Joe Biden po raz drugi przyjeżdża do Warszawy, ale wcześniej, niespodziewanie odwiedza Kijów i spotyka się z prezydentem Ukrainy. A my, zbieramy puszki po konserwach, które służą do robienia polowych podgrzewaczy .

        Dnia 25 lutego 2023 r. w wieku 70 lat odeszła na drugą stronę tęczy nasza koleżanka Urszula Tarczyńska. Żegnamy Cię Ulu i do zobaczenia kiedyś.

         Drugi semestr został zainaugurowany wykładem podróżniczym przez Marka Łasisza, który 02 marca 2023 r. wywiózł nas na Kostarykę. Ten niewielki kraj jest cudem natury i wszelakiej przyrody ożywionej i nieożywionej. Klimatycznie jest to obszar wiecznej wiosny i niebieskich wodospadów. Sielankowa atmosfera , unikatowe rośliny i zwierzęta, przyjaźni ludzie sprawiają, że człowiek czuje się tam jak w raju. Imponujące są 2 fakty: 1. Zakazane są polowania na zwierzęta i łapanie ich w celach przetrzymywania.   2. Prawie 100 proc. energii pozyskiwane jest z odnawialnych źródeł. A my walczymy z wiatrakami – to tak na marginesie.

    04 marca 2023 r. – grupka zapaleńców z Klubiku Kulturalnego , udała się do Zachęty na spotkanie z pracami artystycznymi Tadeusza Kulisiewicza. Wystawiono ogromną ilość Jego prac z całego okresu w  kilku salach. Było co oglądać. Przedtem jednak wysłuchaliśmy dwóch wykładów {moim zdaniem, nieco przydługich} na temat historii rysunku i wprowadzenia do zrozumienia sztuki w/w twórcy. Wypad oceniam jako udany i cenny ze względu na ładunek wiedzy i artystycznych emocji.

       08 marca 2023 r. – Dzień Kobiet – święto obecnie kontrowersyjne. My z Klubiku Kulturalnego uczciliśmy ten dzień spotkaniem z panem Jackiem Piechowiczem, który przytargał skrzynkę nalewek własnej roboty. Były to nalewki dla zdrowotności, dlatego ich smak i zapach pozostawiał wiele do życzenia. Dowiedzieliśmy się jak sporządzać, z czego i na jakie bolączki. Oczywiście degustacja odbyła się miejscu i bez ograniczeń. Mamy w planie urządzić następne spotkanie w sprawie nalewek okolicznościowo- przyjemnościowych.

         09 marca 2023 r. – pani Urszula Kowalczuk , znana miłośniczka koni, zaprosiła nas na wykład pt. „Janów Podlaski między prawdą a legendą”. Była to wspaniała wycieczka po historii tej znanej na świecie stadniny koni arabskich, działającej od 1817 r.jako państwowy obiekt. Wcześniej, bo od 1465 r. konie arabskie hodowane były przez polskich magnatów jako prywatne obiekty. Losy stadniny w okresie II wojny światowej i okresu powojennego  budzą grozę i przerażenie. Powiem tylko, że konie zrabowane przez Niemców powróciły do stadniny w 1960 r., a konie zrabowane przez Rosjan – nie powróciły nigdy. Dziś sytuacja stadniny też nie wygląda dobrze. W okresie dobrej zmiany, w ciągu 7 lat stanowisko prezesa objęło 7 osób. To mówi samo za siebie.

         16 marca 2023 r. – miał  miejsce  wykład  z  cyklu   zdrowotnego  pt. „ Osteoporoza „. Dr. Anna Nowakowska-Płaza   reumatolog zapoznała nas z tą podstępną chorobą starszego wieku.

      18 marca 2023 – rozpoczął się sezon turystyczny wiosna/lato/jesień 2023 r. wyjazdem do kilku mazowieckich miejscowości, w którym wzięło udział 51 osób. Pierwszy przystanek eskapady,  to oczywiście Dobre, gdzie znajduje się muzeum znanego artysty rzeźbiarza Konstantego Laszczki. Następnie, po drodze do Węgrowa jest Liw z prezentującym się okazale zamkiem wybudowanym z polecenia królowej Bony. Tym razem skupiliśmy się na oglądaniu wystawy poświęconej Powstaniu Styczniowemu i wnętrz zamku. Trochę dokuczał wycieczkowiczom silny wiatr, więc chętnie udali się w mniej przewiewne przestrzenie czyli do Węgrowa. Cel przyjazdu do tego miasta to oczywiście bazylika, która szczyci się pięknymi malowidłami ściennymi i lustrem Twardowskiego. Kolejne miasteczko to Mokobody, gdzie znajduje się klasycystyczna świątyni, pod wezwaniem św. Jadwigi,  wyróżniająca się wysoką klasą architektury.  Historia kościoła sięga 1513 r. We wnętrzu można podziwiać obraz Matki Bożej z XVII w. i rokokowe rzeźby ewangelistów. Na zewnątrz znajduje się zabytkowa dzwonnica z herbem Ossolińskich z 1753 r. Ostatni punkt programu  to Siedlce. Niestety brak czasu uniemożliwił zwiedzenie katedry. Za to turyści uniwersyteccy udali się na spacer po mieście, niektórzy zahaczyli o kościół św. Stanisława. Wycieczka miała bogaty program i należy do udanych, zwłaszcza, że wzięło w niej udział wielu nowych słuchaczy.

       23 marca 2023 r. tłum w liczbie 88 wielbicielek i wielbicieli przybył na spotkanie z Panem Igorem Pogorzelskim. Temat wykładu to: „ Wojciech Młynarski – czyli róbmy swoje”. Nie był to typowy wykład, a raczej gawęda o mistrzu słowa i autora ponad 2 tys. tekstów piosenek. Prelegent opowiedział o perypetiach Młynarskiego z cenzurą, zabawne i mniej zabawne historie z Jego życia i twórczości, a wszystko to ilustrował podkładem muzycznym. Niby się zna teksty i piosenki mistrza, ale ich przesłanie i ukryte treści trzeba było dopiero odkryć, w czym pomógł wykładowca. Teksty Młynarskiego okazują się być nader aktualnymi i nie grozi im jeszcze długo zapomnienie. Spotkanie z panami Igorem Pogorzelskim i Wojciechem Młynarskim to przyjemność, która  nie trafia się często. Kto nie był na wykładzie niech żałuje.

        28 marca 2023 r. – 16 {tylko} studentów naszej uczelni, mimo ataku zimy, udało się do Pałacu pod Blachą, aby obejrzeć wystawę pt. Powstanie styczniowe 1983 r. – Miłość i obowiązek. W styczniu minęła 160 rocznica wybuchu zrywu narodowego. Wystawa, jak chciała kurator , jest o ludziach, którzy poszli do powstania i o solidarnej walce narodów z ciemiężcą ojczyzn. Na wystawie wyeksponowano ikonografię powstańczą m.in., A. Grottgera, J. Malczewskiego, M. Gierymskiego {raczej znana większości },  mundury, broń, stroje cywilne, biżuterię patriotyczną, przedmioty osobiste, w tym guziki. Całość pobudza wyobraźnię historyczną i wzbudza ciągłe, żywe jeszcze emocje osobiste i narodowe. Zbiory prezentowane na wystawie pochodzą z Polski. Litwy i Ukrainy. Szkoda tylko, że tak mała grupa słuchaczy pofatygowała się na wystawę.            

    30 marca 2023 r. – przedstawiciel firmy Mavit pan Robert Bilewski zapoznał nas { 50 Słuchaczy} z chorobami oczu, sposobami ich leczenia, eliminowania wad wzroku. Z wiekiem , większość z nas, odczuwa i ma różne dolegliwości oczne. Niektórzy są nawet po 2-3 zabiegach np. likwidacji zaćmy, bardzo powszechnej przypadłości w wieku starszym. Nie sposób wymienić wszystkich chorób, które zostały omówione przez prelegenta. W. A problemów , my emeryci, mamy wiele, o czym świadczyły liczne pytania na koniec wykładu. Mavit działa w ramach NFZ ale i komercyjnie. Jest doskonale wyposażony w sprzęt leczniczy i co ważniejsze w wybitną kadrę okulistów i innych ocznych specjalistów. Kto musi niech skorzysta z ich usług. Życzymy powodzenia.

        01 kwietnia 2023 r. – wielkanocne jajeczko.  Wzięło w nim udział ok. 180 słuchaczy naszej uczelni i liczni goście, na czele z vice burmistrzami dzielnicy Wawer, działaczami społecznymi i kulturalnymi.  Nie sposób nie wspomnieć o pośle Michale Szczerbie, który darzy nas miłością szczerą i bezinteresowną. Jest to uczucie odwzajemnione i miejmy nadzieję, że też bezinteresowne. Po oficjalnej części oratorskiej przyszedł czas na konsumpcję dóbr świątecznych w postaci jajek, sałatek jarzynowych i takich tam przysmaków. Jednak najważniejsze było dla wielu z nas możliwość spotkania się przy wspólnym stole, podzielenia się jajkiem i pobyciem razem, z dala od samotnego domu.

    02 kwietnia 2023 r. – kilkanaście naszych studentek wzięło udział w malowaniu jajek wielkanocnych dla potrzebujących.

   13 kwietnia 2023 r. – pierwszy, po przerwie wielkanocnej, wykład wygłosił pan Wacław Holewiński. Nie był to wykład, a raczej gawęda o Karolu Jaroszyńskim – najbogatszym Polaku w historii. Była to opowieść fascynująca, ze zwrotami akcji i kiepskim zakończeniem. Wszystko zaczęło się w Monte Carlo, gdzie w kasynie, w ciągu jednej nocy, nasz bohater wygrał równowartość 774 kg złota. Rekord ten do dziś nie został pobity. A potem to  już były przedsięwzięcia biznesowe , bankowe, inwestycje gospodarcze różnego rodzaju, pomnażające i tak już ogromny majątek, który ostatecznie oszacowano na kwotę 40 mld euro. Wszystko to Jaroszyński stracił w czasie rewolty 1917 r. i wojny domowej. Stanął po niewłaściwej stronie czyli poparł i finansował białych. W latach 20 tych był doradcą finansowym J. Piłsudskiego – jednak jego wizje nie znalazły uznania i realizacji u polskich ministrów finansów.  Przez lata żył utrzymując się z niewielkiej renty. Zmarł w 1929 r. W czasie wielkiej prosperity udzielał się jako wielki filantrop i działacz charytatywny. Przez lata finansował KUL w Lublinie, a teraz , o zgrozo, nie ma w tym mieście nawet ulicy Jego imienia, nie wspominając o pomniku. Jest pochowany w skromnej mogile na Powązkach. Ot, życie, życie…

       Od 15 do 22 kwietnia 2023 r. grupa naszych słuchaczy udała się do Poronina na tzw. termy. Trochę to przypomina dawniejsze wyjazdy do wód. Jadą moczyć się w wodach termalnych. Życzymy im ciepełka i dobrej zabawy.

    19 kwietnia 2023 r. grupa uniwersytecka licząca 17 osób, udała się do Muzeum Literatury w Warszawie na wystawę rysunków i prac kilku polskich artystów, w tym rysunków Bruna Schullza. Wystawa koncentruje się  na twórczości wizualnej w/w artysty i Jego refleksji na temat seksualnej tożsamości idącej w kierunku masochizmu. Wystawa, jak oceniam, zostanie doceniona przez znawców sztuki i wyrobionych artystycznie odbiorców. Mnie, osobiście, prace Schullza przerażają i nastrajają raczej pesymistycznie. No cóż, nie wszystko musi być cacy.

       Dotarła do nas smutna wiadomość: 15 kwietnia 2023 r.  zmarła nasza wieloletnia koleżanka Krystyna Godlewska. Zapamiętamy Ją jako sympatyczną, zawsze uśmiechniętą blondynkę, pogodną i pełną życia.  Była czynną studentką biorącą udział w wielu zajęciach i wycieczkach . Żegnamy Cię Krysiu z wielkim żalem. Do zobaczenia kiedyś….

    20 kwietnia 2023 r. – kolejny . czwartkowy wykład wygłosił sympatyczny prof. Tomasz Słomka pt. „ Czego nauczyły nas kryzysy ustrojowe ? O potencjalnych zmianach w Konstytucji RP.”  Temat ten zainteresował ok. 50 osób. Pozostałym studentom może wydał się nieciekawy i tendencyjny. Tymczasem okazał się bardzo interesujący, rzeczowy i przedstawiony obiektywnie. Zasługa to niewątpliwa pana prelegenta, który spokojnie i bez zadęcia profesorskiego wyłożył swoje racje i naświetlił problemy kryzysów polityczno-prawnych w Polsce.  Wykład zakończył  się konkluzją, że zmiany w Konstytucji są konieczne i nie należy traktować Ustawy Zasadniczej jako świętości. Co 25 lat , z urzędu, należałoby dokonywać przeglądu jej przepisów pod kątem przystosowalności do zmieniającej się przecież rzeczywistości  i sytuacji w kraju i na świecie. Musiałoby się to odbywać w szerokim consensusie wszystkich sił politycznych w kraju, a nie tylko w ramach, jednej rządzącej partii. Zachęcam do przychodzenia na wykłady prof. Słomki i inne też, aby poradzić się z chaosem panującym w naszych głowach i  zrozumieć to wszystko co dzieje się wokół nas. Sami sobie nie poradzimy.

        27 kwietnia 2023 r. do dzień wykładów, który zagospodarował dr Stefan Artymowski prelekcją pt.” Powstanie Styczniowe – 160 lat później”. Wysłuchało go 56 studentów. Wykład rozpoczął się od omówienia przyczyn i przebiegu powstania, przedstawienia sylwetek przywódców, szczególnie Romualda Traugutta, upadku zrywu i jego konsekwencji. W powstaniu poległo 20 tys. ludzi, a 40 tys. zostało wywiezionych na Sybir. Po zakończeniu powstania, Polaków ogarnął nastrój zwątpienia , co wyrażało się narodową żałobą demonstrowaną na różne sposoby. Był to koniec epoki romantyzmu i początek pozytywizmu. Podsumowaniem prelekcji było omówienie znaczenia powstania w dziejach naszego narodu, jego rangi w historii walki o niepodległość. Całość uzupełniały prezentowane obrazy, wybitnych i mniej znanych artystów, o tematyce powstańczej. Myślę, że zaciera się w nas pamięć o tym zrywie, wszak po nim były następne, ale mimo to, warto przypomnieć sobie jego losy i pamiętać, pamiętać, pamiętać.

     04 maja 2023 r. – zaraz po udanej majówce pan Jacek Delert zaprosił nas na przegląd pt. „Wojenna Warszawa w fotografii”. Zaprezentował 79 zdjęć, w znacznej większości wykonanych przez dokumentalistów niemieckich. Widzieliśmy płonącą stolicę i jej znaczące obiekty jak np. Zamek Królewski, Katedra św. Jana czy kościół św. Anny. Nas, mieszkańców Wawra chwyta za serce widok Adolfa Hitlera na wieży w kościele św. Feliksa na tzw. Glinkach {kto jeszcze pamięta tę nazwę?} obserwującego płonącą Warszawę. Trudno uwierzyć, że ten potwór był tuż, tuż i skalał wawerską świątynię swoją obecnością. Mimo długiego tygodnia majówkowego prelekcji w fotografii wysłuchało ok. 70 studentów.

          Pod koniec kwietnia zmarł nasz kolega Jerzy Bagiński. Żegnamy Cię z bólem w sercu i składamy kondolencje Twojej żonie, a naszej koleżance Lidii. Życie potrafi zaskakiwać .

       11 maja 2023 r. dr Paweł Oględzki zaprosił nas na wykład pt. „Przyrodnicze osobliwości wyspy Lanzarote”. Jest to wyspa pochodzenia wulkanicznego, wchodząca w skład Wysp Kanaryjskich, należących do Hiszpanii.  Znajduje się na niej ok.350 wulkanów, wśród nich 2 najsłynniejsze: El Cuervo i Montana Negra, które można oglądać wewnątrz i na zewnątrz oraz być świadkiem gotowania potraw na ich powierzchni {mają ok. 100 stop.C na głębokości kilku centymetrów}. Wykładowca oprowadził nas po atrakcjach wyspy, pokazał fotografie zamków, form skalnych z tufu, ogród kaktusów. Lagunę Verde i wyjątkowe urokliwe jaskinie. Symbolem wyspy stały się ptaki, których nagromadzenie zamienia ten wulkaniczny krajobraz w raj na ziemi. Szczególnie bajecznie prezentuję się czerwone flamingi, tukany i liczne gatunki papug. Po takim dictum wszyscy nabraliśmy ochoty na wycieczkę na wyspę Lanzarote i dziwimy się, że jeszcze nas tam nie było.

      12 maja 2023 r. pod przewodnictwem Jacka Delerta, grupa licząca 56 osób, udała się w podróż do Łodzi. Celem wycieczki było uczczenie 70 rocznicy śmierci Juliana Tuwima. Pierwsze kroki wycieczkowicze skierowali na cmentarz żydowski na Bałutach, który jest największym w Europie bo liczącym 46 ha. Nekropolia ta jest wyjątkowa pod każdym względem i nie sposób nie ulec jej atmosferze i pięknie. Przez lata groby, macewy obrosły mchem i patyną, co daje efekt wzruszający każdego. Znajdują się tutaj wyjątkowe pomniki i mauzolea najbogatszych mieszkańców miasta. Wśród nich wyróżnia się mauzoleum Izraela Poznańskiego. Szacowna wycieczka też odwiedziła grób rodziców Juliana Tuwima, a następnie udała się do Radogoszczy czyli stacji kolejowej, z której byli wywożeni Żydzi do obozów i na śmierć. Kolejny punkt programu to zwiedzanie wnętrz pałacu I. Poznańskiego i Muzeum Historii Miasta Łodzi. Pałac zwany jest polskim Luwrem, wybudowany został pod koniec XIX wieku w stylu eklektycznym z przewagą motywów neorenesansu włoskiego i francuskiego oraz neobaroku. Podziwialiśmy bogate dekoracje zewnętrzne by niebawem zachwycać się salami wewnątrz pałacu, szczególnie reprezentacyjną salą lustrzaną . Muzeum Historii Miasta  Łodzi prezentuje tzw. gabinety biograficzne poświęcone wybitnym postaciom związanych z miastem m.in. Juliana Tuwima i Artura Rubinsteina. Uczestnicy wycieczki byli już lekko zmęczeni a musieli udać się na spacer po ul. Piotrkowskiej. Najpierw jednak wstąpili do Kościoła pod wez. Zesłanie Ducha Świętego i podziwiali jego wnętrze, freski, organy i ołtarz.  Potem to już można było zachwycać się secesją bijącą w oczy zewsząd, przysiąść na ławeczce z Tuwimem, cieszyć się urokami miasta i życia.  Zważywszy na kilometry, które wycieczkowicze mieli w nogach, dość wysoką temperaturę powietrza i wszędobylskie remonty na ulicach Łodzi, ostatkiem sił dotarli do autokaru by udać się w powrotną podróż . Szwankowała też samodyscyplina uczestników, na których przez ich niesubordynację trzeba był czekać czasami dość długo. Warto zastanowić się nad tym i przemówić im do rozsądku. Tylko jak???

       Sobota 13 maja 2023 r. w Muzeum Narodowym to spotkanie na wykładzie pani Barbary Tichy pt. „ Sztuka ok. 1900 roku”. Wzięło w nim udział tylko 16 studentów z naszego uniwersytetu, a szkoda bo temat secesji w architekturze i wszelakich sztukach był bardzo interesujący . Secesja to podobający się styl,  którego jedynym wyznacznikiem estetycznym jest natchnienie i fantazja artysty, bez jakichkolwiek odniesień. Styl secesyjny to faliste linie, ornamentacja abstrakcyjna lub roślinna, inspiracje sztuką japońską, swobodne kompozycje, asymetria i linearyzm. Poznaliśmy głównych przedstawicieli secesji ze świata i z Polski: St. Wyspiański, J. Mehoffer, X. Dunikowski czy twórcę pomnika Chopina w Warszawie Wacława Szymanowskiego. Na małą frekwencję wpłynęła zapewne ładna pogoda, prace na działkach i rozleniwienie wiosenne. Szkoda, szkoda, ale cóż?

         18 maja 2023 r. to dzień wykładu Igora Pogorzelskiego o Czesławie Niemenie. Przyszło ok. 100 osób – po frekwencji widać jakim powodzeniem cieszy się prelegent.  Nic dziwnego, bo Jego wykłady to czysta przyjemność. To zarazem podróż po naszej młodości i szczenięcych latach. Z wielką przyjemnością wysłuchaliśmy największych przebojów Niemena i niejednemu łza zakręciła się w oku. Wszystko to na tle kolejnych wydarzeń i przełomów w życiu artysty. Szkoda, że dzisiaj nie ma artystów tej klasy, a współczesne piosenki nie mają ani tekstu ani melodii. Nie ma wielkich przebojów i utworów, które przejdą do historii polskiej muzyki. Szkoda, wielka szkoda.

     Oj, dzieje się, dzieje – kronikarka nie nadąża za wszystkimi wydarzeniami, nie mówiąc o uczestniczeniu osobistym. I tak rowerzyści pod wodzą Madejskich wybrali się na wycieczkę Falenica-Aleksandrów. Działo się to 24 maja 2023 r. Mam nadzieję, że wyprawa udała się i była rozgrzewką przed sezonem.

     Kolejny czwartek tj. 25 maja 2023 r. wypełnił nam pan Stefan Artymowski wykładem pt. „ Zbrodnia Wołyńska”. Było to wydarzenie tragiczne i smutne dla nas Polaków. Wykładowca przedstawił rys historyczny tych wydarzeń, ich genezę, narastanie antypolskich i nie tylko, nastrojów i sam przebieg  tych wydarzeń. Temat został zamknięty opisem akcji „Wisła”, która położyła kres bandom UPA, ale i wysiedliła miejscową ludność na ziemie zachodnie niszcząc przy okazji ich kulturę, tradycję i poczucie godności. Wołyń – to przykład do czego może doprowadzić nacjonalizm, który do pewnych granic jest zjawiskiem pozytywnym. Jednak po przekroczeniu owych granic staje się destrukcyjny , niszczący i może doprowadzić do największych zbrodni i wojen. Wykładu wysłuchało w ciszy i skupieniu ok. 70 studentów.

        31 maja 2023 r. miało miejsce szkolenie z zakresu udzielania pierwszej pomocy , w którym wzięli udział członkowie zarządu, starostowie i kto chciał.  Szkolenie trwało ok. 4 godzin. Było to szkolenie przedmedyczne i teraz kto w nim brał udział może się cieszyć certyfikatem.

    Ostatni wykład semestru letniego należał do prof. Tomasza Słomki, który  zajął się „Systemem wyborczym w Polsce – aktualne problemy”. Działo się to 01  czerwca 2023 r. Prelegent , w sposób obiektywny, bez określania swojej pozycji w politycznym sporze , starał się zachęcić do brania udziału w wyborach, nie pozostawania obojętnymi na możliwość współdecydowania o władzy w naszym kraju. Wskazał też niepokojące zagrożenia dla uczciwości i równości wyborów, które podejmuje władza w celu zdobycia wygranej. Przestrzegał również przed uleganiem hasłom np. leki dla seniorów za darmo gdyż jest to oszustwo . Przy wyborze należy kierować się rozumem a nie emocjami. Oby ta lekcja nie poszła na marne.  Frekwencja była spora – ok. 70 osób.

   02 czerwca 2023 r. odbyło się spotkanie integracyjne seniorów uniwersyteckich i harcerzy z ZHR. Wzięło w nim udział 53 seniorów i 20 dzieci. Miejsce spotkania to las w Międzylesiu, do którego zdążali uczestnicy na różne sposoby: z kijkami, rowerami, autobusami i kto jak mógł. Nie obyło się bez strachu bo dużej grupie seniorów udało się zabłądzić i na miejsce dotarli nieco zdenerwowani. A potem, to już wspólne śpiewanie przy ognisku, wspomnienia i biwakowa konsumpcja. Kto nie był niech żałuje, bo siedzenie przy harcerskim ognisku przypomina dzieciństwo, młodość i dźwięki gitarowych ballad. Wspomnień czar.

    11 czerwca 2023 r.  na torach wyścigowych na Służewcu był obchodzony dzień Warszawskich Uniwersytetów Trzeciego Wieku pod patronatem m.in. Prezydenta Warszawy . 80 osób skorzystało z zaproszenia i oglądało wyścig koni , słuchało koncertu Eleni i kto chciał wziął udział lub tylko kibicował konkursowi na najpiękniejszy kapelusz. Wszak kapelusz był niegdyś obowiązkowym elementem stroju czy to damskiego czy to męskiego. Na tym polu odnieśliśmy sukces gdyż nasza koleżanka Irena Strzała zdobyła II miejsce, a jej mąż Krzysztof zakwalifikował się do finału. Pogoda była wspaniała, atmosfera też, więc kiełbaska z grilla smakowała wybornie. Do zobaczenia za rok.

       15 czerwca 2023 r. – odbyło się Walne Zgromadzenie Sprawozdawczo-Wyborcze co oznacza koniec roku akademickiego 2022/2023. Zgodnie z tytułem wysłuchaliśmy sprawozdania merytorycznego, finansowego i komisji rewizyjnej. Obrady prowadziła niezastąpiona Alicja Jurczyk.  Dokonaliśmy też wyboru nowych władz naszego uniwersytetu udzielając najpierw absolutorium staremu zarządowi, którego tytaniczną pracę doceniliśmy i za którą  podziękowaliśmy z całego serca. Ustępujący Zarząd otrzymał od nas glejt na sprawowanie władzy na kolejne 2 lata. Niebywałą dotychczas atrakcją był wystawiony przez zespół „Żak” spektakl teatralny pt. „Działy”. Autorem scenariusza, reżyserem, dźwiękowcem i wszystkim co potrzeba, jest Jacek Piechowicz. Wzięło w nim udział 6 wybitnych aktorek i 1 wspaniały aktor Miecio, mający 87 lat. Może nie wszystko udało się znakomicie, ale zabawa była przednia zarówno na próbach jak na przedstawieniu. Zachęcamy do wstąpienia w nasze szeregi – jest to wspaniała forma aktywności na jesieni życia {naszego życia}. Również uniwersytecki chór {może  przydałaby się jakaś nazwa} umilił obrady śpiewając 5 popularnych przebojów rozrywkowo-biesiadnych. Widzowie wtórowali chórzystom chętnie i widać było, że się dobrze bawili. Chór liczy 10 osób i widziałby innych chętnych w swoich szeregach – zachęcamy.

   A teraz to już wakacje, wakacje, wakacje.

Kronika – wakacje – lato 2023

       Jak wakacje to wycieczki , a więc czym prędzej,  bo już w sobotę 17 czerwca 2023 r. grupa 51 zawziętych żaków ruszyła na podbój Krakowa północy czyli Torunia. Za pretekst posłużyła 530 rocznica urodzin naszego wielkiego astronoma Mikołaja Kopernika. Pogoda była znakomita choć chmury deszczowe wisiały nad nami, ale ostatecznie zdecydowały się wstrzymać z potokiem wody do niedzieli. Toruń przyjął nas serdecznie i ugościł piernikami, ale też mrowiem średniowiecznych zabytków. Podziwialiśmy mury obronne, baszty, bramy, liczne kamienice, spichlerze,   dwór Artusa i katedrę śś. Janów, którą obejrzeliśmy też wewnątrz. Nie sposób wymienić wszystkich obiektów godnych miana zabytków – trzeba wiedzieć, że Stare Miasto Torunia wpisane jest na listę UNESCO, co stanowi najlepszą rekomendację. Największe zainteresowanie wzbudził Krzywy Dom, który został wybudowany nie w pionie, ale w pochyleniu, co widać gołym okiem. Można też o tym przekonać się stając przy ścianie i doznając uczucia przewracania się . Następnie udaliśmy się do Planetarium , gdzie w wygodnych fotelach mogliśmy nieco odpocząć a nawet zdrzemnąć. Film nie był zbyt interesujący, a i jego prezentacja to migające obrazy w towarzystwie zbyt głośnych dźwięków. Nie polecamy.   Polecamy natomiast zwiedzenie Muzeum Toruńskiego Piernika, gdzie oprócz obejrzenia eksponatów, każdy mógł  sporządzić własnoręcznie ozdobny piernik, który następnie został upieczony i zabrany do domu jako trofeum. W czasie wolnym zaopatrzyliśmy się w pierniki, w piwo piernikowe i po niefortunnym marszu po rozkopanych bulwarach wiślanych, dotarliśmy do autokaru. Towarzystwo było bardzo zmęczone. Była to wycieczka- wyzwanie dla co nie po których . W zasadzie wszyscy byli zgodni, że  do Torunia trzeba przyjechać jeszcze raz, ale na 2 dni, żeby spokojnie można zwiedzić to miasto. W drodze powrotnej, po spożyciu domowych nalewek i wody rozmownej  nabraliśmy ochoty na żarty, kawały i śpiewanie piosenek wszelakich. To  nic, że przeważnie śpiewano jedną lub dwie zwrotki i refren, że przypominano sobie  teksty z dawnych czasów, że więcej było la la la niż   słów – było bardzo wesoło i co raz było słychać wybuchy śmiechu. Nie wiadomo kiedy, a już byliśmy w Warszawie. W uzupełnieniu : przewodnikiem był Jacek Dellert.

    Tego jeszcze nie było.  Wbrew okolicznościom przyrody, mieszkańcy Wawra, w tym słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku roztańczyli się na całego. Wirują w tanecznych pas w Domach Kultury w Falenicy, Marysinie Wawerskim, Radości, a nawet w Sulejówku w willi Milusin. Największy bal odbył się na plaży Romantyczna, a i potańcówka w Wawerskim Centrum Kultury na Żegańskiej była bardzo udana. Zadbano o odpowiedni klimat, nastrój i dobrą, taneczną muzykę. To miało miejsce w czerwcu. Aż boję się pomyśleć co będzie się działo w następnych miesiącach.

       29 czerwca 2023 r. grupa 16 wodniaków wyruszyła na pierwszy spływ kajakowy . Pogoda była jak drut – ani za gorąco ani za zimno. Deszcz straszył i chciał popsuć zabawę, ale ostatecznie skończyło się na pomrukach Zeusa.  Wkra to urokliwa, spokojna, meandryczna rzeka, która swym urokiem oczarowuje każdego kto ją widzi, a tych którzy mają z nią kontakt bezpośredni obdarza niezapomnianymi wrażeniami. Niestety, nie było żadnej wywrotki ani innej atrakcji. Wszyscy wrócili cali i zdrowi by wziąć udział w następnych spływach.

    Tegoroczny lipiec dał się we znaki potężnymi upałami. Ale, jak na zawołanie, upały ustąpiły na czas wycieczki w woj. Świętokrzyskie. Dnia 22 lipca 2023 r. 49 osób pojechało pod wodzą przewodnika, a jakże, Jacka Dellerta, do Chęcin. Pogoda była wymarzona – taka w sam raz. Pierwszym obiektem , który zobaczyliśmy to  dąb Bartek – król puszczy świętokrzyskiej, pomnik przyrody znajdujący się w leśnictwie Bartków. Wiek drzewa jest nieokreślony i trwają spory naukowców na ten temat. Niektórzy jego wiek określają na 1000 lat, niektórzy na ok. 700 lat. Ile by nie było, jest to potężne drzewo  będące symbolem trwałości Polski. Kolejny obiekt, który stanął nam na drodze to Jaskinia Raj – jedna z najpiękniejszych jaskiń krasowych w Polsce. Zachwyca bogactwem i różnorodnością kalcytowych form naciekowych. Występują tu skupiska stalaktytów o unikalnym zagęszczeniu. W pawilonie urządzona jest ekspozycja muzealna o tematyce krasu, gdzie  można zobaczyć narzędzia krzemienne neandertalczyka, mieszkającego w jaskini ok. 50 tys. lat temu, a także szczątki prehistorycznych  zwierząt.  W muzeum odtworzono obozowisko 3 osobowej rodziny neandertalskiej, co muszę  przyznać, robi duże wrażenie na zwiedzających. Następnym celem naszej wycieczki były Chęciny, a dokładniej zamek wzniesiony na skalistym wzgórzu, z inicjatywy króla Wacława II na przełomie XIII i XIV wieku.  Przez lata dziejów pełnił różne funkcje: obronne, rezydencjalne, sądowe, kancelaryjne, a nawet więzienia stanu. Tu należy szukać części skarbów, ukrytych przez Bonę i jak dopisze szczęście zostanie się bogaczem. Obecnie Chęciny szczycą się dwiema potężnymi basztami, które dominują nad okolicą. Do dziś zachował się pełen obwód zewnętrznych murów obronnych, dwie wieże, baszta, fundamenty budynków mieszkalnych. Na wieży wschodniej jest punkt widokowy, którego oczywiście nie ominęliśmy. Po tych wszystkich atrakcjach byliśmy już nieco zmęczeni i głodni. Udaliśmy się więc na obiad by pokrzepić nasze ciała. Kolejny punkt programu to Kielce, a właściwie to Park i Kadzielnia stanowiące ścisły rezerwat przyrody nieożywionej na terenie miasta. Jest to najmniejszy bo liczący 0.6 ha pow. rezerwat. W jego skład wchodzi Skałka Geologów czyli ostaniec skalny, we wnętrzu którego znajduje się 16 jaskiń. Ostatni obiekt , który obejrzeliśmy to Amfiteatr Kadzielnia jako przykład współczesnego budownictwa estradowego. Po tak wyczerpującej, ale atrakcyjnej eskapadzie, udaliśmy się w drogę powrotną by wylądować w Międzylesiu o godz. 20 tej. Byliśmy zmęczeni, ale bardzo zadowoleni.

   Żar z nieba się leje bez opamiętania, a Ziemia płonie. Z trudem wytrzymujemy tak wysokie temperatury. Znikąd ratunku. Z tego powodu 10 osób zrezygnowało z wycieczki do Góry Kalwarii i Czerska, która mimo wszystko odbyła się 19 sierpnia 2023 r.  Przewodnikiem był sympatyczny Jacek Dellert, a wzięło w niej udział 40 słuchaczy. Celem naszej wyprawy była Góra Kalwaria czyli miasteczko pomyślane jako nowa Jerozolima, mająca umożliwić w przeszłości pielgrzymowanie do miejsc świętych. Miasteczko zostało ulokowane na planie krzyża, usypano wzgórza, tak by przypominało Jerozolimę, a sprawcą tegoż był bp. Stefan Wierzbowski. Odwiedziliśmy wszystkie obiekty sakralne na tym terenie, zapoznaliśmy się z ich historią, byliśmy w Wieczerniku przy sarkofagu św. Stanisława Papczyńskiego, obejrzeliśmy film o cudach dokonanych przez Niego. Kolejne zwiedzane obiekty to kościoły i klasztor, gdzie obejrzeliśmy cudowne obrazy, rzeźby i inne dzieła sztuki sakralnej, a także sarkofag marszałka Franciszka Bielińskiego {tego od Bielan i Otwocka Wielkiego} i jego małżonki. Na skarpie wiślanej obejrzeliśmy kaplicę św. Antoniego będącą akurat w remoncie i zaczerpnęliśmy wody życia ze źródełka . Uduchowieni i pełni wrażeń religijnych udaliśmy się do Czerska by obejrzeć średniowieczny zamek, wejść na basztę i podziwiać wspaniały widok na okolicę. Po wypiciu kwasu chlebowego udaliśmy się w drogę powrotną. Byliśmy bardzo zmęczeni upałem i marzyliśmy o domu, do którego nie było, na szczęście, daleko. Nawet nie chciało nam się śpiewać. Tylko owocowe nalewki znalazły chętnych i to one pozwoliły zapomnieć o zmęczeniu. Słońce, słońcem – ale bez przesady, prosimy.   

   Z powodu upałów nie odbył się spływ kajakowy Wisłą i nie było chętnych na wycieczkę rowerową po okolicach Wawra. Mimo, że już wrzesień upały nie odpuszczają.

    W dniach 04 do 11 września 2023 r. grupa licząca 20 studentów artystów malarzy przebywała na plenerze w Sierpelicach nad Bugiem. Kierownikiem  artystycznym była pani Monika Olbińska. Dziewiętnaście kobitek i jeden chłopak zakwaterowali się w zajeździe „Urocza”. Nazwa oddawała niezwykły urok miejsca poprzez niezliczone kwiaty okalające zajazd. Pogoda była, jak wszędzie, piękna i sprzyjała pracom malarskim. Tematem pleneru był „Dolina Bugu” i nasze artystki starały się uwiecznić jego piękno w swych pracach. Oprócz pracy twórczej, malarki popłynęły katamaranem po Bugu by zobaczyć rzekę i krajobrazy z innej perspektywy niż brzeg. Były też w Sarnikach na koncercie muzyczno-wokalnym. Efekty ich prac będzie można oglądać na wystawie  od 20 października 2023 r. do 03 listopada 2023 r. w Wawerskim Centrum Kultury Filia Zastów.

     23 września 2023 r. grupa w liczbie ….. pojechała do wód czyli do Bukowiny Tatrzańskiej by zażywać kąpieli zdrowotnych. Gdy już się wymoczą jak żaby wrócą do nas zdrowsze i młodsze. Czekamy.

  Tego samego dnia grupa 42 zapalonych turystów pojechała na wycieczkę. Przewodnikiem był, a jakże pan Jacek Delert. Pierwszy punkt programu to Orońsko, gdzie znajduje się zespół pałacowo-parkowy i znane w Polsce muzeum sztuki nowoczesnej. Pałac był niegdyś własnością  artysty malarza Józefa Brandta i zapewne był powodem do dumy właściciela. Obecnie zachwyca wyjątkowym, nigdzie niespotykanym w takiej ilości i przecudnej urodzie wyposażeniem. W Oranżerii obejrzeliśmy wystawę pt. „One Them” artystek: Zuzy Golińskiej i Izy Tarasiewicz. Jest to instalacja nowoczesna i kuratorka wystawy dwoiła się i troiła abyśmy zrozumieli przesłanie autorek. Panujący obecnie abstrakcjonizm i minimalizm w rzeźbie to nic innego jak minimum formy i maksimum treści. Trzeba tęgiej głowy i wyobraźni by wpaść na treści tej instalacji. To samo dotyczy parku stanowiącego tło dla rzeźby nowoczesnej różnych artystów. Jakoś nie zachwyciliśmy się dziełami bo tak naprawdę nie rozumiemy ich przesłania. Rozpadał się deszcz i skutecznie przeszkodził nam w spacerze po urokliwym parku.

    W drodze do Radomia zatrzymaliśmy się na Grodzisku-Piotrówek, gdzie znajduje się kamień poświęcony Mieszkowi I – założycielowi grodu, późniejszego Radomia i pozostałości grodziska. W Radomiu udaliśmy się do Muzeum im. Jacka Malczewskiego, gdzie znajduje się bogata kolekcja jego obrazów. Z przyjemnością obejrzeliśmy dzieła , które omawiała z wielką pasją , sympatyczna przewodniczka. To była uczta dla oczu i ducha. Po wyjściu z muzeum pospacerowaliśmy krótko {wszak  padał deszcz} po rynku. Obejrzeliśmy pomnik legionisty, fragmenty murów obronnych, ciekawsze budowle, kościoły . Wysłuchaliśmy ich historii w wydaniu pana Jacka Dellerta.

   Ostatnim punktem programu wycieczki było muzeum we Wsoli, poświęcone Witoldowi Gombrowiczowi. Mieści się ono w pięknym pałacu, wybudowanym w stylu eklektycznym w 1912 r. Pisarz był związany z tym miejscem rodzinnie i często tu przebywał.  W muzeum w kilku salach zgromadzone są pamiątki po pisarzu, jego rodziny. Przewodnik, który oprowadzał nas po salach okazał się być pasjonatem i chodzącą encyklopedią odnośnie Witolda Gombrowicza. Wyraźnie cierpi na chorobę ADHD bo nieustannie poruszał się i chodził, a nas trzymał w pozycji pionowej   nie zważając na nasze sfatygowane kręgosłupy i stawy. Żarty żartami, ale naprawdę z trudem wytrzymywaliśmy długi wykład nie mogąc ani  usiąść ani oprzeć się o ścianę. Z wielką chęcią wróciliśmy do autokaru i udaliśmy się bez zatrzymywania na siusiu, prosto do domu. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.

Nie minęło mało wiele a 43 uniwersyteckich turystów dnia 07 października 2023 r. ruszyło na kolejną wyprawę. Pogoda wietrzna i mżysta nie zachęcała do wycieczki, ale co nam to szkodzi – jedziemy. Przewodnikiem był pan Jacek Dellert, który nie traci żadnej okazji aby nie zasypywać nas ciekawostkami. Pierwszy cel naszej podróży to Kiernozia , gdzie znajduje się pałac {niestety niedostępny dla zwiedzających} i park, w którym w  młodości przebywała Maria Walewska, ale też Mikołaj Chopin {tatuś Fryderyka}, a także Tadeusz Kościuszko. Oj działo się, działo. Zwiedziliśmy także kościół św. Małgorzaty z XVI wieku , ufundowany przez Annę Jagiellonkę . Idąc do parku nie dało się nie zauważyć kwitnących kasztanów. Przypominam, jest jesień i zbieramy owoce w postaci brązowych kulek, a tu na bezlistnych prawie drzewach pysznią się kwiaty – widok niebywały. Nie wiadomo czy cieszyć się czy bać. Następny cel naszej wyprawy to Sanniki – zespół pałacowo-parkowy. Pałac , oczywiście, niedostępny, ale za to park cudowny.  Spacerowaliśmy alejami grabowymi, lipowymi, kasztanowymi pamiętającymi dawne czasy i lata świetności. W pałacu tym spędzał wakacje młody Fryderyk Chopin, co zostało upamiętnione dwoma pomnikami. Szczególnie przypadł nam do gustu pomnik Chopina siedzącego przy fortepianie, zaś z drugiej strony, w  pozycji pół leżącej młoda, powabna guwernantka słucha muzyki. W parku znajduje się też głaz w postaci ławy, na której ponoć siadywał król Władysław Jagiełło w drodze na Grunwald.  Będąc w Sannikach nie sposób zajrzeć do zabytkowego kościoła z XV wieku pod wez. św. Trójcy – obecnie w remoncie. Następny punkt programu to Wyszogród – miasto, w którym zwiedziliśmy bardzo interesujące Muzeum Wisły, a następnie spacerując po bulwarach , podziwialiśmy wspaniały widok na rzekę. W specjalnym pawilonie wyeksponowane są szczątki bombowca nurkującego z II wojny światowej Pe-2, które zostały wydobyte z Wisły w 2015 r. To taka ciekawostka. Ostatnie miasteczko, do którego udaliśmy się to Czerwińsk nad Wisłą, gdzie znajduje się romański kościół z XII wieku. Niestety nie zachował się w czystej pierwotnej postaci gdyż przez stulecia był rozbudowywany w stylu gotyckim, a wnętrze w stylu barokowym.  Nie mniej można było zobaczyć to co zostało z czasów romańskich w postaci murów kamiennych, dostojnych wież i portalu przy głównych drzwiach wejściowych do świątyni. W bocznej nawie zachowały się oryginalne drzwi z ozdobnymi okuciami z XII wieku. Przy kościele mieści się te klasztor salezjanów , w którym obejrzeliśmy salę poświęconą Prymasowi Polski w latach 1926-1948 Augustowi Hlondzie. W klasztorze znajduje się także Muzeum Misyjne, gdzie prezentowane są pamiątki przywiezione przez misjonarzy z każdego zakątka świata, do którego dotarli zakonnicy. Zbiory prezentują się ciekawie i imponująco.  Kto nasycił już oczy mógł wejść do kaplicy z pięknym romańskim stropem ozdobionym oryginalnymi freskami i pogrążyć się w modlitwie przy obrazie Matki Boskiej , z czego wiele osób skorzystało z przyjemnością .Był już wczesny wieczór i z chęcią udaliśmy się drogę powrotną. I dopiero zaczęły się brewerie w autokarze. Towarzystwo po skonsumowaniu wody rozmownej rozbawiło się na całego., rozśpiewało, a dowcipom i żartom nie było końca. Co raz wybuchały  gromkie śmiechy, i było najlepszym dowodem na udaną wycieczkę.

W okresie letnim organizowaliśmy również imprezy dla bardziej aktywnych seniorów. Były to wycieczki rowerowe, spływy kajakowe czy spacery. Pierwszą wycieczkę rowerową mieliśmy już 24.05.2023 z lokalnym przewodnikiem Januszem Prządką. Była to wycieczka po Aleksandrowie. Usłyszeliśmy o mniejszości niemieckiej sprowadzonej tu przez cara. Potem car sprzedał te tereny Olendrom, którzy umieli gospodarować na nieużytkach z wodą. Aleksandrów leżał na Szlaku Napoleońskim, a nad oczkiem wodnym zatrzymywał się Napoleon. Obejrzeliśmy miejsce niedawno odkrytego w lesie kirkutu cmentarza żydowskiego. W okresie wakacji z powodu upałów i nieobecności wielu osób urządzaliśmy wycieczki ad hoc w małych grupach, bez przewodnika. Z przewodnikiem spotkaliśmy się 14.10.2023 i wspólnie pojechaliśmy z Józefowa do Świdra i Otwocka. Przejeżdżaliśmy przez stary most na świdrze, oglądając dawne miejsca wypoczynku nad wodą, dom Wechów. W Otwocku skupiliśmy się na miejscach związanych z historią Żydów: historyczny dziedziniec żydowski, rampę wywózki i plac gdzie zbierano Żydów przed zapakowaniem ich do pociągu i wywózką do obozów koncentracyjnych. Odwiedziliśmy tez inne miejsca straceń.

W roku 2023 zaplanowaliśmy 3 spływy kajakowe. Pierwszy rozruchowy Wkrą, drugi Pilicą a trzeci Bugiem. Z powodu ulewnego deszczu spływ Bugiem nie odbył się, choć było kilka osób , które gotowe były płynąć nawet w taka pogodę.

W spływach brało udział po kilkanaście osób.

narracja, prawda co drugi wyraz.  Wywód dr Igora Pogorzelskiego można podsumować stwierdzeniem: „Błogosławiony ten co nie mając nic do powiedzenia, nie obleka tego faktu w słowa”, czyli tłumacząc z polskiego na nasze: nie gadać po próżnicy.  

    Dnia 16 października 2023 r. uniwersytecki „Teatr bez Grosza” wystawił w Domu Kultury na Zaciszu sztukę autorstwa Jacka Piechowicza pt. „Działy”. Po wakacyjnej przerwie aktorzy przystąpili do intensywnej pracy. Były problemy z obsadą, niepewność tekstowa i ruchowa na scenie i w ogóle byliśmy bliscy zrezygnowania. Ale wódz Jacek nie pozwolił na to i gwałtem {niemalże} przekonał nas do grania. Występ udał się znakomicie, co potwierdzały brawa widzów. Aktorzy dali z siebie wszystko bawiąc się przy tym znakomicie. Zapraszamy chętnych do zaangażowania się w pracę teatru. To naprawdę jest dobra zabawa. Aha – nastąpiła zmiana nazwy teatru z „Żaki” na „Teatr bez Grosza”. Dlaczego? Czy muszę tłumaczyć???

     Dnia 20 października 2023 r. w Wawerskim Centrum Kultury Filia Zastów odbył się wernisaż malarski pt. „Zabuże”. Jest on efektem tegorocznego pleneru uniwersyteckich artystek, które w liczbie 20  wzięły w nim udział. Pokazane obrazy niosą ze sobą ładunek nostalgii, tajemniczości poprzez zieleń drzew, błękit nieba i zakoli Bugu. Każdy obraz jest oknem na świat kresów, polskich klimatów i przyrody. Wystawę można oglądać do 04 listopada 2023 r.

        Dnia 21 października 2023 r. odbyła się ostatnia wycieczka w tym roku, w której wzięło udział 48 osób. Wesoły autokar udał się na ziemię sokołowską by odwiedzić tutejsze pałace i dwory. Przewodnikiem był nasz ulubieniec Jacek Dellert, który nie traci żadnej okazji by nie przekazać nam cennej wiedzy. Pierwszy oglądany przez nas obiekt to wprawdzie nie pałac, ale dawna cukrownia Elżbieta {z 1843 r. – obecnie nieczynna} , prezentująca się wspaniałym muralem i rewitalizowanymi budynkami fabrycznymi. Zapoznaliśmy się z historią obiektu i okolicznych wsi, dziejami rodu założycielskiego Hirszmanów, właścicieli okolicznych dóbr Przeździadki. Ponieważ było zimno, zaledwie kilka stopni, zrezygnowaliśmy ze spaceru i udaliśmy się do autokaru. Pierwszym pałacem, który stanął nam na drodze do pałac w Sokołowie Podlaskim, w którym mieści się obecnie Dom Miłosierdzia będący w gestii Caritasu . Należał on do dóbr Przeździadki. Pałac nie prezentuje się okazale, przeciwnie jego architektura została zakłócona licznymi przeróbkami i dobudowaniami. Całość okala piękny park ze stawami rybnymi. Obiekt jest wyłączony ze zwiedzania. Kolejny punkt programu to neogotycki pałac i park w stylu angielskim w Patrykozach. Ta perła Podlasia została uratowana od zniszczenia i zapomnienia przez pana Maurycego Zająca, który wraz z żoną dokonał cudów rewitalizacji pałacu, jego wyposażenia w meble i bibeloty z epoki i utrzymania w idealnym stanie. Pałac ten to bajka i rozkosz dla oczu. Nie sposób opisać jego piękna, przynajmniej ja nie potrafię. Jedno jest pewne – nie ma takiego drugiego w Polsce. Następny punkt programu to Muzeum Wielkiego Gościńca Litewskiego w Sokołowie Podl. Muzeum to dużo powiedziane bo jest to zaledwie 1 izba , w której zgromadzono eksponaty etnograficzne z regionu Podlasia. Na ścianie widnieje wielka mapa Rzeczypospolitej Obojga Narodów z XVII i XVIII wieku z wyróżnionym Szlakiem Litewskim od Warszawy do Wilna oraz jego  historycznym opisem . Kolejne pałace i dwory, a raczej to co z nich pozostało to dwór murowany w Bachorzy, Małomłoty i dwór drewniany w Karskie. Obiekty te, nie są udostępnione do zwiedzania. Można je podglądać zza krzaków, płotów i innych chaszczy. Z przyjemnością udaliśmy się więc do Dąbrowy, gdzie znajduje się prawdziwy dwór 1850 r., a w nim Muzeum Ziemiaństwa. Zgromadzono w nim typowe dla epoki meble, sprzęty , porcelanę, sztućce, obrazy i bibeloty. Nie zachowało się oryginalne wyposażenie z czasów ostatniego właściciela Ignacego Fonberga. Nie mniej kolejne izby dworu zachwycają swym wystrojem i oddają ducha tamtych czasów. Dwór okala park, a ponieważ trochę ociepliło się, chętnie pospacerowaliśmy wśród 200 letnich drzew. Ostatnim punktem programu wycieczki to Wirów nad Bugiem. Najbardziej okazałym budynkiem we wsi jest klasztor w stylu bizantyjskim zbudowanym przez władze carskie pod koniec XIX w. W monastyrze mieszkały niegdyś zakonnice prawosławne. Obecnie mieści się w nim zakład dla umysłowo chorych. Warto było zobaczyć ten obiekt i zadumać się nad meandrami historii, sąsiedztwa, wzajemnych przenikań kulturowych między narodami. Bo nic nie jest tylko czarne i białe – są jeszcze liczne szarości. W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się w Korczewie, gdzie niektórzy posilili się zupą i kawą, a niektórzy poszli obejrzeć remontowany po pożarze pałac.  Ale  zanim dotarliśmy do Korczewa to jechaliśmy aleją  lipową, bardzo wąską, tyłem autokaru gdyż kierowca nie mógł zawrócić. Zrobił to po mistrzowsku – brawo. Gdy wróciliśmy do Warszawy było już ciemno i straszno – wszak 19 godz. o tej porze roku to już noc.

    Dnia 25 października 2023 r. w ramach Klubu Kulturalnego miała miejsce niecodzienna impreza. Przyjechali dwaj wspaniali, młodzi ludzie: Bartosz Smorągiewicz i Adeb Chamoun , a wraz z nimi liczne arabskie, indyjskie, libańskie, syryjskie instrumenty muzyczne. Większość z nich widziana była pierwszy raz przez nas. Zadziwiały swą innością, prostotą i dźwiękami. Panowie dali koncert muzyki egzotycznej, a następnie każdy z uczestników, a było nas niestety tylko 11, otrzymał jakiś instrument, którego nazwy za nic nie jestem w stanie zapamiętać . Pod kierunkiem obu panów, wszyscy staliśmy się muzykami i z przyjemnością graliśmy na tym co kto miał. Była przednia zabawa. Szkoda, że tak mało osób uczestniczyło w niej. Echo naszej gry roznosiło się po całym budynku. Zastanawiano się kto tak pięknie gra – a to tylko my.

   Drugim wykładem tego semestru były: „Deportacje z  Górnego Śląska do ZSRR”  autorstwa Jacka Dellerta. Wysłuchało go tylko    kilkanaście osób, na co miał wpływa ulewny deszcz, który tego dnia nawiedził Warszawę i nie tylko. Temat był trudny dla niektórych i wywoływał skrajne emocje. Dowiedzieliśmy się o polityce władzy radzieckiej prowadzonej na Górnym Śląsku,  a raczej programowej zemście na mieszkańcach za ich udział  po stronie  niemieckiej.   A przecież oni  byli powołani i zmuszeni do walki po stronie Hitlera, nie byli ochotnikami. Nie miało to znaczenia dla nowej władzy. Ludność była wywożona w głąb ZSRR, do katorżniczej pracy w kopalniach, do łagrów, na pustkowia pustynne. Wywożono całe rodziny, a ich dobytek przepadał na zawsze.  Trwało to aż do 1948 r. Niewielu udało się wrócić do Polski.  Wiedza o tych wydarzeniach była mocno skrywana i utajniona. Dopiero w nowej Polsce ujrzała ona światło dzienne i możemy dowiedzieć się prawdy. Przerażającej prawdy.

    Na kolejny wykład w dniu 02 listopada 2023 r, zaprosiła nas pani Urszula Kowalczyk, która w prelekcji pt. „Generał Wieniawa Długoszowski – 1 ułan II Rzeczypospolitej” postarała się przybliżyć jego sylwetkę. Wszakże był on osobą wyjątkową w tamtych czasach budzącą skrajne emocje i opinie. Powstało także wiele mitów prawdziwych i nieprawdziwych na jego temat. Do bajek należy zaliczyć jego wjazd do Astorii na koniu. Ale prawdą jest, że zasłynął nie tylko ze swej wiedzy militarnej i zdolności dyplomatycznych, ale przede wszystkim dzięki niebywałemu poczuciu humoru i hulaszczemu trybowi życia, licznym ekscesom, którymi żyła ówczesna Polska.   Dewiza pierwszego ułana brzmiała:  „ większość swoich pieniędzy  wydaję na kobiety i alkohol, a resztę roztrwaniam”. No, i jak Go nie kochać???

     Pierwszy wykład. w nowym roku akademickim 2023/2024 w Muzeum Narodowym. Wygłosiła w dniu 04 listopada 2023 r. pani Magdalena Chludzińska. Tematem wykładu były „Portrety fajumskie” czyli realistyczne portrety wykonane na desce lub bandażach. Był różny poziom artystyczny tych portretów: od poprawnych rzemieślniczo do dzieł sztuki. Portery te początkowo ozdabiały wnętrza domów by ostatecznie znaleźć się w grobowcu przy mumiach egipskich.  Za czasów rzymskich tworzono je techniką enkaustyczną, Najstarsze pochodzą z I w. przed n.e. Obecnie są ozdobą wieku muzeów, które szczycą się ich posiadaniem.  Prawdopodobnie , jest taka teoria, portrety fajumskie wpłynęły na bizantyjską sztukę pisania ikon. Wykład był bardzo ciekawy, a wzięło w nim udział  25 naszych studentów.

        07 listopada 2023 r. miał być dniem śpiewania pieśni patriotycznych z udziałem uniwersyteckiego chóru. Nie wiadomo co poszło nie tak bo przyszło zaledwie kilku chętnych do śpiewania. Było to żenujące, choć w poprzednich latach wydarzenie to cieszyło się dużym wzięciem. Może szwankuje komunikacja wewnętrzna? A może na razie mamy dosyć tego rodzaju inicjatyw. Trzeba obiektywnie zastanowić się nad tym.

       09  listopada 2023 r. Daniel Artymowski zaprosił studencką brać na wykład pt. „Napoleon i sztuka”. Jak zwykle, okazał się być On raczej gawędziarzem niż wykładowcą. Zostaliśmy oprowadzeni przez czasy po rewolucji francuskiej bazując na szeroko rozumianej sztuce. Wyodrębniono 3 style w okresie cesarstwa Napoleona: dyrektoriat, empire i klasycyzm. Odpowiednikiem stylu empire w Polsce jest styl księstwa warszawskiego. Styl ten został uznany za efektowny i efekciarski. Tak się dzieje gdy sztuka podporządkowana jest władzy {jaka by ona nie była} i staje się własną karykaturą. Sztuka i twórcy muszą być wolni aby tworzyli dzieła , prawdziwe dzieła. Wykładu wysłuchało 73 studentów.

       10 listopada 2023 r. odeszła na wieczny spoczynek nasza koleżanka Teresa Majchrowska. Miała zaledwie 83 lata. Żegnamy Cię Teresko. Spoczywaj w spokoju.

       15 listopada 2023 r. zaplanowano spacer po cmentarzu prawosławnym na Woli. Zgłosiło się 30 chętnych, ale na zbiórce zjawiło się zaledwie 10 osób. Ktoś jest tu niepoważny, zwłaszcza, że nieobecni nie uprzedzili o swojej rezygnacji z wycieczki. Przewodnik, który wystawił, oczywiście, rachunek za swoje usługi, oprowadził tych 10 słuchaczy po najciekawszych miejscach spoczynku wybitnych ludzi jak np. Sokratesa Starynkiewicza. Obejrzeć można też było nagrobki staroobrzędowców, budowniczych Pałacu Kultury czy ofiar dzieci zamordowanych przez hitlerowców. Na cmentarzu znajduje się wiele cennych artystycznie i historycznie nagrobków. Te najcenniejsze znajdują się blisko cerkwi pod wez. Matki boskiej Włodzimierskiej. Pogoda dopisała – szkoda, że tak wiele osób zrezygnowało ze spaceru po jedynej, prawosławnej nekropoli w Warszawie.

       16 listopada 2023 r. – prof. Tomasz Słomka zaprosił studentów na wykład pt. „ Czy lud ma zawsze rację? O zjawisku populizmu politycznego”, w którym wzięło udział 80 osób. Wbrew pozorom temat był trudny i niejednoznaczny. Nie mniej udało się wykładowcy przybliżyć problem coraz powszechniejszego populizmu w polityce światowej i polskiej, omówić narzędzia jakimi się on posługuje, jak manipuluje naszymi poglądami i wpływa na nasze decyzje polityczne. Końcowy wniosek był taki, że lud nie zawsze ma rację gdyż ma on tendencję do ulegania różnym wpływom politycznym, populistycznym naciskom i nie ma odpowiedniego przygotowania. Kłania się brak edukacji i obojętność intelektualna na to co dzieje się wokół nas. Prof. Tomasz Słomka jest sympatycznym człowiekiem, bez szpanu profesorskiego, słucha się Go z przyjemnością i zadowoleniem. Czekamy na następny wykład.

    Również 16 listopada 2023 r. w WCK odbył się wernisaż malarski naszych artystek pędzla. Wystawiono 33 prace, których tematem przewodnim były barwy emocji związane z poezją Juliana Tuwima i Konstantego Gałczyńskiego. Wszystkie obrazy są dowodem na talent autorek. Zachwycają kolorystyką i formą. Każdy z nich mógłby być ozdobą naszych mieszkań. Trudno wybrać ten naj, naj gdyż wszystkie są pięknie. Po długim namyśle kronikarka pierwsze miejsce i złoty medal przyznała malarce Alicji Jurczyk na obrazy: Kwiat jabłoni i pejzaż zimowy. Dla mnie to majstersztyk. Nie pogniewam się, jeśli ktoś ma inne zdanie.

        23 listopada2023 r. to spotkanie czwartkowe z panem Danielem Artymowskim, który tym razem zabrał nas w czasy starożytne na   Bliski Wschód. Pretekstem było miasto Palmyra w Syrii. Niezwykłe to miejsce, słynące z niezliczonej liczby antycznych kolumn, budowli i palm. Gawędę o Palmyrze ale też o innych miejscach ilustrowały przezrocza. Historia starożytna jest przebogata w wydarzenia, a liczba występujących w niej ludów jest niepoliczalna, przynamniej dla mnie. Pozostały liczne zabytki, które niestety zostały częściowo zniszczone podczas ostatniej wojny w Syrii. Taka ciekawostka: Teatr na Wodzie w Łazienkach jest wzorowany na kolumnach z Palmiry, a podwarszawskie Palmiry są hołdem złożonym  przez Antoniego Trębickiego  prof. K. Michałowskiemu, archeologowi i badaczowi Bliskiego Wschodu.

     25 listopada 2023 r.  dwie grupy słuchaczy / każda po 20 osób/ udały się do Zamku Królewskiego na wystawę pt. „ Geniusz Lwowa”. Przewodnikiem był jedyny i niezastąpiony pan Jacek Dellert. Wystawę ulokowano w piwnicy zamkowej, która imponuje swą urodą. Zgromadzono tu rzeźby z XVII i XVIII wieku i malarstwo z XVI-XX wieku. Lwów był położony na szlaku handlowym wschód – zachód. Skupiał w sobie to co kozackie, prawosławne, orientalne z tym co polskie, katolickie i europejskie. Rzeźby dowodzą wielkiego kunsztu ich twórców. Przemawiają wysokim poziomem realizmu i zarazem wyraźną duchowością postaci. Niby stare, a nowoczesne w formie. Dzieła malarskie prezentowane są w 2 grupach: malarstwo europejskie i polskie. Znajdują się tu prawdziwe perełki najznakomitszych malarzy polskich jak np. Wojciecha  Kossaka Olgi Boznanskiej, Jana Matejko, Józefa Siemiradzkiego, Jacka Malczewskiego. Józefa Chełmońskiego czy Józefa Mehoffera. Pan Jacek Dellert opowiadał o prawie każdym obrazie,albo jego historię albo legendę albo o samym dziele. Było to bardzo interesujące, ale ponieważ wszyscy trochę zmarzli, wszak byliśmy w piwnicznej izbie, z przyjemnością wyszliśmy na ciepły parter. Wystawa jest godna polecenia, zwłaszcza, że przechodzi się obok sali, gdzie prezentowane są dwa obrazy Rembrandta i można na nie rzucić okiem – tak dla przypomnienia.

        29 listopada 2023 r. – Andrzejki . Z inicjatywy naszych władz   38 osób przybyło do falenickiej „Angeliki” by oddać się bez zahamowań dobrej zabawie i wyśmienitej konsumpcji. Humory dopisywały, apetyty też . Tylko próba nauczenia się tańca belgijskiego nie powiodła się – ale pierwsze koty za płoty. Nie załamujcie się i próbujcie aż do skutku. Cieszymy się, że uczestnicy świetnie się bawili w ten wyjątkowy dzień.

       30 listopada 1023 r. – odbył się kolejny wykład, który wygłosił pan Jacek Dellert pt. „Mikołaj Kopernik – nie tylko astronom”. Wysłuchało go 65 osób. Trwa Rok Kopernikański z powodu 550 lecia urodzin astronoma i uczonego wielu nauk. Bowiem okazało się, że astronomia to było w zasadzie Jego hobby, któremu oddawał się po godzinach pracy , ot tak z doskoku. Był przede wszystkim medykiem, prawnikiem, kartografem, tłumaczem z greki na łacinę. Po prostu człowiek renesansu. Kopernik to nasze dobro narodowe i możemy i jesteśmy z Niego dumni.

         W listopadzie i grudniu 2023 r. miała miejsce akcja spotkań z przedszkolakami w ramach spotkań wielopokoleniowych.  Odbyły się 3 spotkania, w których wzięło udział 8 osób. Maluchy były zachwycone bajkami i wierszykami, a także przypadły im do gustu ręcznie dziergane łańcuszki na rękę. Powodzeniem cieszyły się też łakocie i drobne upominki.  Uczestniczki tego randevous otrzymały od dzieci pamiątkowe dyplomy. .

      06 grudnia 2023 r. dwie grupy liczące po 24 osoby udały się do Muzeum Narodowego by obejrzeć wystawę poświęconą wielkiemu malarzowi kubiście pt. „Picasso”. Wystawa odbyła się z okazji przejęcia przez Hiszpanię prezydencji w Radzie Europy i 50 rocznicy śmierci artysty. Przewodniczka oprowadziła zwiedzających po ekspozycji i przybliżyła prezentowaną  na wystawie ceramikę, ryciny ilustracje książkowe i obrazy powstające na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Wybrane prace olśniewają różnorodnością stylów, barw, emocji pozwalają prześledzić ewolucję artystyczną Picasso.

          07 grudnia 2023 r. miał miejsce wykład pana Krzysztofa Holewińskiego pt. „ Zbrodnia Wawerska 27 grudnia 1939 r. i okres ją poprzedzający”. Wysłuchało go ok. 60 studentów. Prelegent najpierw opisał sytuację w Warszawie po zajęciu jej przez hitlerowców, narastanie grozy okupacyjnej i próby odnalezienia się ludności w nowej rzeczywistości. Nikt wtedy jeszcze nie wyobrażał sobie, że okupant będzie zdolny do przeprowadzania ulicznych egzekucji na ludności cywilnej. Tego grudniowego, mroźnego dnia okazało się, że jest zdolny do każdej zbrodni i niegodziwości. Po zabiciu 106 mężczyzn cały kraj i stolicę ogarnęło przerażenie i zrozumiano, że właśnie rozpoczął się czas apolkalipsy.  Napisy na murach „pomścimy Wawer” pojawiały się w okupowanej  Warszawie i podtrzymywały ducha walki w narodzie. Dziś też pamiętamy o ofiarach tej bezsensownej zbrodni.

    Dnia  07 grudnia 2023 r. odeszła na drugą stronę tęczy współzałożycielka Wawerskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku Teresa Janota. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 13 grudnia 2023 r. w kościele w Falenicy i na cmentarzu w Aleksandrowie. Tereska była zasłużoną działaczką społeczną. Jej nieustające zaangażowanie i artystyczna pasja sprawiły, że seniorzy mogli rozwijać swe talenty i pogłębiać wszechstronną wiedzę.  Zawsze była gotowa służyć radą i wsparciem każdemu kto tego potrzebował. Jej odejście pozostawiło pustkę w sercach wszystkich, którzy mieli przyjemność z Nią współpracować. Dziękujemy Ci za wszystko co zrobiłaś dla nas. Spoczywaj w pokoju.

       14 grudnia 2023 r. miała miejsce uniwersytecka wigilia , z udziałem oficjeli dzielnicy, na czele z burmistrzem dzielnicy Wawer  panem Norbertem  Szczepańskim. Spotkanie rozpoczęliśmy od wspólnego przygotowania stołów, a później. Zgodnie z tradycją usiedliśmy przy nich w liczbie ok. 200 osób. Były życzenia, serdeczności, dużo ciepła i radości. Władze Dzielnicy Wawer złożyły wszystkim życzenia co zostało odwzajemnione. Spotkanie urozmaicił „Teatr bez Grosza” pokazując 3 satyryczne scenki . Następnie chór zaśpiewał kilka kolęd znanych i nieznanych. Oba występy byłyby udane i miały sens gdyby odbyły się na scenie, a nie między stolikami. Na dodatek mikrofony tłumiły a nie wzmacniały głos – pożal się Boże. Trudno, jakie warunki taki pokaz. Za to dania wigilijne zasponsorowane przez Dzielnicę były wyśmienite. Nasze serca i żołądki podbił śledź w oleju [palce lizać], zupa borowikowa i barszcz czerwony, zaś pierogi to po prostu dzieło sztuki kulinarnej. Ciasta w postaci makowca i sernika też trzymały poziom. Po ok. 2 godzinach, uczestnicy pokrzepieni na duchu i ciele wrócili do swoich domów.

        16 grudnia 2023 r.  grupa słuchaczy licząca tylko 17 osób przyjechała do Muzeum Narodowego na wykład   pani mgr Magdaleny  Kucza-Kuczyńskiej pt. „ Symbolika hagiograficzna wybranych świętych i postaci biblijnych”, co oznacza po prostu omówienie atrybutów świętych i męczenników przypisanych im przez potomnych. I tak palma przy wizerunku oznacza męczeństwo, a kogut na iglicach kościołów to symbol św. Piotra. Wykład był bogato ilustrowany  dziełami malarskimi, rzeźbiarskimi i innymi dziełami artystycznymi. Być może zbliżające się święta wpłynęły na niską frekwencję. Szkoda, bo  wykład był bardzo interesujący i nie prędko będzie okazja do zapoznania się z tą tematyką.

      Czy to pogoda pod psem {pada i wieje}, czy może przygotowania do świąt sprawiły, że tylko 30 żaków pofatygowało się na ostatni w tym roku wykład. Było to 21 grudnia br. , a w podróż po Kanadzie zaprosił nas archeolog i kulturoznawca pan Marek Łasisz. Kanada to wielki terytorialnie kraj, więc  wraz z nim zachwycaliśmy się wyjątkowymi i pięknymi widokami, uroczymi zwierzątkami, słuchaliśmy śpiewu ptaszków i napawaliśmy oczy zwykłymi , polnymi kwiatami. Tajga i tundra kanadyjska to odpowiednik tajgi i tundry syberyjskiej. – przecież to ta sama  szerokość geograficzna. Podróż zakończyła się nad jeziorem Ontario, gdzie mogliśmy podziwiać wodospady Niagara: kanadyjski, amerykański i welon ślubny. Tak, tak – są 3 wodospady wchodzące w skład wodospadu Niagara. No proszę i człowiek się czegoś nowego dowiedział. Tak na marginesie – nowy wariant covid-u daje znać i coraz więcej ludzi choruje.

       27 grudnia 2023 r. to  dzień ważny dla Wawra – jest to data mordu hitlerowców na ludności cywilnej naszej dzielnicy. Jak co roku, delegacja naszego uniwersytetu, na czele z panią prezes Barbarą Bednarską, złożyła kwiaty w hołdzie pomordowanym na miejscu straceń. Odbyła się też msza święta w intencji ofiar.

         28 grudnia 2023 r. dwa autokary zawiozły naszych studentów do Wilanowa, aby obejrzeć ogród świateł przy pałacu. Przybyszy przywitała muzyka z epoki, w takt której można było podziwiać iluminację świetlną. Czego tam nie było? Były olbrzymie kwiaty, karoce, postacie fantazyjne i bajeczne. A pałac wśród tych świetlnych tworów prezentował się szczególnie wyjątkowo i okazale. Bił z niego majestat i wyjątkowy urok. Po wizycie u Sobieskich , żacy udali się na Stare Miasto i Plac Zamkowy by w trybie indywidualnym kontynuować zabawę. Był to czas swobodnego spędzenia czasu przy warszawskiej choince. Mimo grudniowej aury, uczestnicy są chętni na powtórkę z wycieczki już za rok.

       11 stycznia 2024 r. – to ostatni w tym semestrze wykład w wykonaniu Wacława Holewińskiego, który zajął się nikczemną postacią, a mianowicie Julianem Aleksem Bałaszewiczem  działającym pod pseudonimem : Albert Potocki. Był to Polak , oddany bezgranicznie carowi i Rosji. To dla niej stał się agentem , który działał w Paryżu i Londynie. Jednocześnie był miłośnikiem starożytności i uzbierał wspaniałą kolekcję dzieł antycznych, którą kupił od niego car. Obecnie znajduje się ona w Ermitażu. Albert Potocki, dokonał dzieła skłócenia polskiej emigracji. Dokonał tego stosując nikczemne metody: podrabia i czyta korespondencję, stosuje prowokacje, knuje intrygi, podszywa się pod osoby.  Jest pieniaczem, manipulantem i szantażystą. Po prostu gejzer nikczemności. Kończy jednak nieciekawie, choć do końca nie wiadomo jak i kiedy gaśnie jego gwiazda. Była to postać niezwykła w złym znaczeniu tego słowa. A kysz!

        13 stycznia 2024 r. – do Muzeum Narodowego udało się 28 studentów by wysłuchać co ma do powiedzenia Rita Twardziak na temat: ” Auguste Rodin. Rewolucjonista nowoczesnej rzeźby.” Artysta ten był wybitnym twórcą, którego znawcy porównują do Michała Anioła. Rzeczywiście,  jest duże podobieństwo przejawiające się w podejściu do rzeźby, która staje się dynamiczna. Prelegentka zapoznała słuchaczy z dziełami Rodina na tle jego życia i kariery artystycznej. Oczywiście prezentowała jego dzieła na slajdach. I tak zobaczyliśmy najważniejsze jego rzeźby, które na zawsze weszły do światowego dziedzictwa: Wrota Bram, Brama piekieł, Myśliciel, Damaida, Pomnik Mieszczan z Calais, Pocałunek , Pomnik Balzaka i Hugo oraz Katedra. Wszystkie te dzieła dowodzą geniuszu artystycznego Rodina. Wykład był bardzo ciekawy i szkoda, że tak mało słuchaczy skorzystało z szansy  bliższego poznania Rodina i jego dzieł.

                           II semestr 2023/2024

      Minęły ferie, a wraz z nimi leniuchowanie. Znowu trzeba iść na zajęcia, na basen i wyginać swe ciało na gimnastyce. Brzmi to jak narzekanie, ale to tylko kokieteria. Tak naprawdę, nie mogliśmy się doczekać aby wyjść z domów, spotkać się w gronie znajomych, porozmawiać, po prostu zobaczyć się .

      01 lutego 2024 r.  Pierwszy wykład w II semestrze był w postaci filmu, którego scenarzystą jest Wacław Holewiński. Film poświęcony jest Stanisławowi  Ostwind – Zuzga. Tytuł filmu jest wymowny i brzmi: „ Honor mi nie pozwala”. Bohater filmu to człowiek niezłomny, według autora zalicza się do żołnierzy wyklętych, major Narodowych sił Zbrojnych. Był więźniem politycznym w PRL, straconym po sfingowanym procesie i pochowanym prawdopodobnie na łączce na Powązkach. Do dziś nie został odnaleziony. Po filmie odbyła się dyskusja, w której wzięło udział kilkanaście osób.

         03 lutego 2024 r. do Zachęty wybrało się 30 osób zainteresowanych twórczością Jerzego Nowosielskiego. Pani Maria Kosińska zapoznała nas z życiem i twórczością artysty w 4 podtematach: abstrakcja, pejzaż, ciało i ikona. Podsumowanie tematu zawiera się w stwierdzeniu: trudne do zrozumienia jak trudny był życiorys artysty. Drugą część spotkania wypełniła Pani Barbara Dąbrowska, która opowiedziała o Grupie Krakowskiej aktywnej od 1948 r. Tej organizacji zawdzięczamy zorganizowanie pierwszej wystawy sztuki nowoczesnej w Polsce. Po zakończeniu wykładów i obejrzeniu ekspozycji można było zajrzeć do pozostałych sal aby zobaczyć zgromadzone w nich zbiory sztuki.  Warto korzystać z takich okazji i brać udział w spotkaniach w Zachęcie by obcować z dziełami sztuki i by zrozumieć je i ich twórców. Zachęcam.         

     08 lutego 2024 r. – na czwartkowy wykład zaprosił nas pan Stefan Artymowski. Tematem wykładu były:  ”Szare Szeregi – polskie państwo podziemne”. Prelegent potraktował temat szeroko i poprowadził nas przez meandry Polski przedwojennej. Przedstawił sytuację w polskim wojsku i policji, konflikty i swary zżerające te organizacje od środka. Następnie przeszedł do okresu wojny i okupacji, podczas których nadal trwały spory i kłótnie na obczyźnie. Aż przykro słuchać jak najważniejsi generałowie okazywali się maluczkimi i w rezultacie działali na niekorzyść ojczyzny. Tymczasem na terenach Polski powstawało państwo podziemne, a w nim organizacja harcerska Szare Szeregi / data powstania: 27 września 1939 r./. Zapoznaliśmy się ze strukturą i sposobami działania tej organizacji. Większość tych młodych ludzi oddała swe życie w różnych akcjach sabotażu i przede wszystkim w Powstaniu Warszawskim. Cześć ICH pamięci. Wykład porządkował wiadomości, często znane, ale rozproszone po zaułkach pamięci. Tak dla przypomnienia – w tym roku będziemy obchodzić 80 –tą rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego.

     W sobotę 10 lutego 2024 r. 20 słuchaczy wysłuchało interaktywnego wykładu pani Magdaleny Kucza-Kuczyńskiej pt. „ Czym jest piękno w sztuce? Czy brzydota jest intrygująca?” .Wykład miał miejsce w Muzeum Narodowym. Prelegentka przeprowadziła nas poprzez dzieła sztuki od człowieka pierwotnego do czasów współczesnych. Wspólnie zastanawialiśmy się na podstawie pokazywanego dzieła co powoduje, że ono nam się podoba lub nie podoba. Jakie wywołuje w nas reakcje, czy budzi  w nas ciekawość czy przeciwnie. Czy dzieło musi być piękne i co ono oznacza? A może jak coś jest piękne dla wszystkich jest kiczem? Pytań było wiele zarówno ze strony wykładowczyni jak i słuchaczy. Wykład bardzo podobał się zarówno ze względu na treść jak i na formę interaktywną.  Szkoda, że tylko 20 osób na 300 słuchaczy naszej uczelni zechciało przyjechać do Muzeum na wykład.

    15 lutego 2024 r. wykład czwartkowy poświęcony był zmianom skórnym w wieku senioralnym i pielęgnacji skóry. Wygłosiła go w obecności ponad 50 słuchaczy prof. Danuta Sulejczak. Temat okazał się być bardzo interesujący co świadczy o powszechności problemu. Fakt ten potwierdza też kolejka chętnych do mikroskopowego badania znamion po zakończeniu wykładu. Prosimy o więcej prelekcji na tematy zdrowotne seniorów.

    22 lutego 2024 r. – to kolejny wykład, który wygłosił pan Jacek Delert , a temat brzmiał: „ Fryderyk Chopin – największy skarb muzyczny”. Tym razem sala była wypełniona niemal w 100 procentach. Ale to nie temat wykładu spowodował tak dużą frekwencję ale wydarzenia jakie miały miejsce w ostatnim czasie na terenie naszej uczelni. Na ręce Zarządu wpłynęły 3 listy anonimowe podpisane jako aktywistki wawerskie, w którym zawarto oskarżenia na działalność uniwersytetu. Zarzuty zostały zbadane przez Komisję Rewizyjną i w wystąpieniu 22lutego , komisja uznała je za bezpodstawne i jednocześnie wskazała na drobne niedociągnięcia w obiegu i opisywaniu dokumentów rozliczeniowych.

    29 lutego 2024 r. – 73 studentów przyszło na wykład Katarzyny Kwiatek pt. „ Melchior Wańkowicz w drodze i w domu”. Rok 2024 został ogłoszony jako rok Wańkowicza. Był On niewątpliwie ojcem polskiego reportażu literackiego. Wykład podzielony był na 4 części zgodnie z etapami życia i działalności pisarskiej pisarza. Urozmaiceniem prelekcji były autentyczne, archiwalne nagrania wypowiedzi Wańkowicza, jego czytelników oraz fragmenty książek czytane przez aktorów. Nie sposób wymienić i opisywać w kronice wszystkich Jego dzieł, ale warto przypomnieć to co przeszło do zbiorowej pamięci Polaków czyli hasła: „Cukier krzepi” i „Lotem bliżej”. Ich autorstwo przypisywane jest właśnie Wańkowiczowi. Hasła te dowodzą mistrzostwa słowa twórcy. Wykład trwał prawie półtorej godziny, ale był to czas dobrze wykorzystany przezsłuchaczy.

        Dzięki paniom Ani Lenc i Ani Horoń nasze studentki stały się bywalczyniami wielu teatrów warszawskich. Obie panie dokładają wielu starań i rezerwują bilety po cenie ulgowej. Chętnych nie brakuje i bilety rozchodzą się szybko. Dla przykładu podam tylko, że była możliwość obejrzenia Don Kichota w Teatrze Wielkim, Przebojów przedwojennej Warszawy w Żydowskim, Wujaszka Wani w Polskim i Deprewator w Teatrze Polskim .  Doceniamy starania koleżanek, dzięki którym wiele osób ma możliwość miło spędzić czas i zażyć rozrywki dla ducha. Dziękujemy i prosimy o więcej.

07 marca 2024 r. – to kolejny planowy wykład. Wygłosił go dr Stefan Artymowski, a jego tytuł to: „Monte Casino. Długa droga przed nami”. Tematem prelekcji, wbrew tytułowi, były dzieje polskiego oręża na Zachodzie i Wschodzie Europy. Bitwa o Monte Casino była akcentem szlaku bojowego i jej prelegent poświęcił mało czasu. Skupił się raczej na syntetycznym przedstawieniu sytuacji politycznej, militarnej na ziemiach polskich i w krajach Europy. Przeszliśmy razem z gen. Andersem szlak z Syberii do Iranu. Byliśmy świadkami  kształtowania się II Korpusu i Ludowego Wojska Polskiego. Dzięki wykładowcy otrzymaliśmy 1,5 godzinny zarys dziejów polskiego oręża w czasach II wojny światowej i po jej zakończeniu. A sama bitwa pod Monte Casino, w której zginęło 1000 polskich żołnierzy i 2000 zostało rannych, przeszła do historii jako wielki bój. Tylko czy na pewno była to ofiara konieczna – historycy mają co do tego wątpliwości. Zostawmy to jednak  i wsłuchajmy się w pieśń pt. „Czerwone maki”. Pieśń, której słucha się na stojąco. Jest ona znana w Europie, a może nawet i w szerokim świecie. Choć minęło już 80 lat to nadal łzy cisną się do oczu gdy słyszy się  o makach co zamiast rosy piły polską krew. Wojna, po cóż ona potrzebna?? A jednak i obecnie toczy się wojna w Ukrainie, a my Europejczycy czujemy jej oddech za plecami.

       14 marca 2024 r. – w ten czwartkowy wieczór,  ok. 70 osób pofatygowało się na spotkanie z panem Danielem Artymowskim, kustoszem Zamku Królewskiego i wysłuchać co ma do powiedzenia na temat:” Mąż swojej żony książę Filip Mountbatten” . Chodzi o księcia Filipa, męża Elżbiety II. Słuchacze mogli pochylić się nad losem nieszczęsnego Filipa, którego matka zasiedziała się w psychiatryku a ojciec nie odchodził od zielonego stolika w Monte Carlo. Syn – praktycznie sierota choć otoczony setkami arystokratycznymi krewnymi, musiał sobie radzić w tym nieprzyjaznym świecie. Wyrósł na przystojniacha i stanowił świetną partię na matrymonialnym rynku. Ale czy rzeczywiście tak było ? I jaką cenę zapłacił za tytuł książęcy i czy warto było być mężem króla Anglii? Złota klatka , w której żył okazała się być duszna i  zawsze zamknięta.  Królowa Elżbieta II , po wielu latach wspólnego życia złożyła Mu hołd słowami: ” Moje wsparcie i ostoja”.  I niech to będzie puentą mojej pisaniny.

         15 marca 2024 r. – wzięłam udział, jako przedstawiciel WUTW, w konferencji pt. : ”Przemoc wobec osób starszych” w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich.  W systemie on line wzięło w niej udział przedstawicieli 83 miast . Tematy konferencji: „ Czym jest przemoc i jej typy”,  Język przemocowy – co to takiego?” i „Jak zgłaszać przemoc, kto może pomóc”. Po wygłoszonych prelekcjach rozpoczęła się dyskusja, często wychodząca poza temat główny. Widać jedno, że problematyka senioralna w każdej formie, ma przed sobą świetlaną przyszłość.

         16 marca 2024 r. – tylko 12 studentów przybyło do Muzeum Narodowego na wykład pani Moniki Miżołębskiej pt. Biblia jako źródło inspiracji artystycznej. Tak niska frekwencja była wynikiem zbiegu dwóch imprez , a mianowicie wykładu w Muzeum i wycieczki autokarowej do Pruszkowa. Była to pierwsza wycieczka w nowym sezonie 2024.  Podróżnikom towarzyszyła zmienna pogoda, raz słońce, raz deszcz, a nawet burza wiosenna. Nic to. Ważniejsze dla 41 uczestników była możliwość przyjazdu do Pruszkowa i zwiedzenie go w pełni. Przewodnikiem był, a jakże, pan Jacek Delert, który wykorzystywał każdy moment aby poszerzać naszą wiedzę pod hasłem co każdy turysta wiedzieć powinien. I tak zwiedzanie rozpoczęto od Muzeum Gułag 121, który był niemieckim obozem przejściowym dla wypędzonych ze stolicy podczas Powstania Warszawskiego i po jego zakończeniu.  Świadkami tamtych wydarzeń jest rampa kolejowa, hala i brzoza, które są teraz pomnikami. Następnie szacowna wycieczka udała się do Muzeum Starożytnego Hutnictwa mieszczącego się w pałacu i parku Potulickich, gdzie prezentowana jest obecnie jedyna w Polsce wystawa zagadnień starożytnej metalurgii. Potem był spacer po Pruszkowie i podziwianie murali, które trzeba przyznać , robią wrażenie i są nowoczesną formą dekoracyjną miasta. Wycieczka zawitała także do kościoła św. Kazimierza i podziwiała piękne witraże oraz inne cudeńka sakralne. Ponieważ pogoda była kapryśna i nieco złośliwa wszyscy chętnie udali się w drogę powrotną.

       19 marca 2024 r. – tego dnia odbyło się tradycyjne spotkanie wielkanocne tzw. jajeczko. W budynku WCK trwa remont, który dyktuje warunki naszych spotkań. Stoły, nakryte dla 200 osób, zostały ustawione na korytarzu I piętra, a na nich pyszniły się dania świąteczne. Spotkanie rozpoczął uniwersytecki chór, który dał popis swoich możliwości. Pod kierunkiem pana   wykonał 10 pieśni z repertuaru narodowego i ludowego . Nie zabrakło w nich elementów swawolnych i wesołych. Wprowadzeni zostaliśmy w dobry nastrój i chętnie udaliśmy się na piętro w celu pokrzepienia ciała. Aha, odbyło się oczywiście przywitanie gości i złożenie wzajemne życzeń. Było więc coś dla ducha i dla ciała. I tego się trzymajmy.

        21 marca 2024 r. – pierwszy dzień wiosny. Nie poszliśmy z Marzanną , ale udaliśmy się w liczbie ok. 50 słuchaczy na wykład pani Beaty Artymowskiej pt. „ Istambuł – między Europą a Azją”. Była to niesamowita podróż.  Rozpoczęła się ona od historii tego niezwykłego miasta i wyjaśnienia zawiłości nazwy: Konstantynopol, Stambuł i Istambuł. Przyznaję, miałam z tym problem. Dzięki prelegentce, rozjaśniło mi się w głowie. Tak jak zmieniała się nazwa, tak zmieniał się charakter polityczny i religijny miasta. Droga wiodła od stolicy chrześcijaństwa najpierw katolickiego, potem prawosławnego / wschodniego/, poprzez islamski charakter, ateistyczny by skończyć znowu jako miasto Allacha. W tym rytmie budowano świątynie, które zmieniały nie tylko wyznawców  ale i wystrój zewnętrzny i wewnętrzny. Były one dostosowywane do potrzeb aktualnych właścicieli obiektów sakralnych. Nie przeszkadza to , że obiekty te są dziełami architektury i sztuk wszelakich. Warto je zobaczyć w oryginale gdyż slajdy prezentowane na wykładzie były takie sobie i na pewno nie oddawały ich piękna. Dziękujemy prelegentce za interesującą prezentację i prosimy o więcej.  

     26 marca 2024 r. – z wielkim smutkiem informuję, że tego dnia zmarła nasza 93 letnia koleżanka Ludwika Witkowska. Mimo słusznego wieku była aktywną studentką. Pracowała w grupie malarskiej i nawet Jej obraz został kupiony na aukcji na rzecz dzieci z Helenowa. Na co dzień mieszkała w domu otoczonym pięknym , wypielęgnowanym ogrodzie, który był Jej miłością. Liczne ptaki gnieżdżące się w nim , teraz śpiewają swe pieśni pożegnalne. Będzie nam Ciebie „Nasza Lusia” bardzo brakowało, Żegnaj.

    Już po Wielkanocy i znowu uniwerek działa. 04 kwietnia 2024 r. miał odbyć się wykład Jana Zdanowicza o architekturze Warszawy. Niestety, prelegent zachorował i w trybie awaryjnym, nasza słuchaczka Elżbieta Krotoszyńska zapoznała nas z funduszami Unii Europejskiej. Temat, niektórym wydawał się nieciekawy i wyszli z sali. Trudno, choć nieładnie.  Tymczasem, prelegentka umiała w sposób przejrzysty zainteresować słuchaczy tą skomplikowaną tematyką i tak ją przedstawić, że rozjaśniło nam się w głowach. To był bardzo interesujący wykład i szkoda , że wysłuchało go tylko ok. 40 osób.  

     Tyle samo osób przyszło wysłuchać prelekcji pana Jarosława Zawadzkiego pt.” Jan Zdanowicz – architekt, twórca warszawskiej architektury”. Wydarzenie to odbyło się 11 kwietnia 2024 r., a wydarzenie to zaszczycili swoją obecnością córka Jana Zdanowicza z mężem. Bohater wykładu był mieszkańcem Anina, o czym dowiedziałam się na wykładzie. A ja chodziłam do liceum XXVI z drugą córką Teresą Zdanowską i nie skojarzyłam, że ta córka to od tego ojca, któremu co i rusz wręczano nagrody, odznaczenia i pokazywano w kronice filmowej. Dzięki Janowi Zdanowiczowi powstało szereg budynków i obiektów użyteczności , które do dziś istnieją i dają świadectwo wielkości i talentu  ich autora. Tworzył w stylu modernizmu dla mas i elit.

      19 kwietnia 2024 r. słuchacze naszego uniwersytetu udali się w podróż do Chile wraz z podróżniczką Dorotą Kłąb. Tytuł wykładu właściwie mówił wszystko: „Chile – kraina kontrastów, wina i cudów natury”. Jest to wyjątkowy kraj, którego długość wynosi ponad 5 tys. km i szerokość dochodzi  do 90 km. Wraz z autorką przemierzyliśmy po tych 5 tys. km i podziwialiśmy poszczególne regiony, miasta, wyspy, wulkany, gejzery, winnice, pustynie, wyżyny i architekturę Santiago.  Właściwie nie ma co o tym pisać – trzeba było napatrzeć się na fotografie i filmy, a najlepiej pojechać na miejsce i zobaczyć na własne oczy.

       20 kwietnia 2024 r. w Muzeum Narodowym odbył się wykład Katarzyny Ampt pt.: „ Na tropie skarbów czyli opowieści o złotnictwie”.

           W dniach od 17 do 19 kwietnia 2024r. 51 osób udało się na wycieczkę na Dolny Śląsk i potem buszowało we Wrocławiu. Przewodnikiem był nasz ulubiony pan Jacek Delert, który przeszedł sam siebie i niestrudzenie przez 3 dni zasypywał nas olbrzymią ilością wiadomości na temat oglądanych obiektów. A było co oglądać. Na pierwszy ogień poszedł Rynek ze swoimi pięknymi kamieniczkami, pobliskie kościoły i mosty, mostki i mosteczki, których jest w mieście mrowie . Obejrzeliśmy też unikatowe sale w Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego: Leopoldina i muzyczną. A z wieży matematycznej oglądaliśmy Wrocław – widok był wspaniały.  Drugi dzień to był maraton turystyczny od świtu do nocy. By nie rozpisywać się nadmiernie, wymienię obiekty i miejsca, które zaszczyciliśmy naszą wizytą:  Muzeum Narodowe, Muzeum Poczty i Telekomunikacji, Dworzec wrocławski, Hala Stulecia z zewnątrz, Archikatedra św. Jana Chrzciciela, hydropoilis oraz ogród japoński. Oczywiście na liście nie mogło się nie znaleźć Panoramy Racławickiej, którą wielu z nas widziało po raz pierwszy. W czasie wędrówki po mieście plątały się pod nogami krasnoludki, nie wiadomo po co, ale były wszędobylskie. Ostatniego dnia udaliśmy się do Ostrowa Tumskiego, którego  historia zaczyna się w X wieku. Znajduje się tu pierwsza na naszych ziemiach gotycka katedra i symboliczny most tumski będący symbolem miasta. Teren ten nazywa się polskim Watykanem, co właściwie wyjaśnia wszystko. Wycieczka obfitowała w atrakcje niebywałe, tylko pogoda nie rozpieszczała – było mokro, zimno i wietrznie, ale do wytrzymania.

       25 kwietnia 2024 r. tłum wielbicielek Igora Pogorzelskiego przybył do WCK aby wysłuchać wykładu pt. „ Aleksander Fredro i kobiety”. Prelegent, jak zwykle, nie zawiódł i wciągnął nas w swą opowieść, niemalże od pierwszego zdania. Fredro ukazał się nam nie tylko jako twórca znakomitych i wszechczasowych komedii, ale też jako zwykły człowiek ze wszystkimi swoimi słabościami i wielkościami. Wykład był ilustrowany archiwalnymi nagraniami scen z jego komedii w wykonaniu znakomitych aktorów polskich. Kto nie był na wykładzie niech żałuje i koniec.

   30 kwietnia 2024 r. w Helenowie odbyła się uroczystość nadania imienia klaczy, zakupionej przez uniwersyteckie malarki i anonimowego darczyńcy. Przemawiał m.in. dyrektor Ośrodka w Helenowie pan Drzewiecki, który nadał imię klaczy: Merida. Cieszymy się , że dzieci będą mogły rehabilitować się dzięki niej i świat będzie dla nich miał zapach końskiej grzywy, a nie szpitalnego łóżka.

        Realizując kronikarski obowiązek, chciałabym napisać nieco o Klubie Podróżnika działający na naszej uczelni. Założył go i prowadzi student Jacek Piechowicz.  Jest to największy klub  tematyczny gdyż skupia 235 osób zainteresowanych propozycjami wyjazdowymi głównie zagranicznymi, a taką działalnością zajmuje się Klub Podróżnika. I tak na początku roku 2024 pierwsze osoby pojechały do Sri Lanki, a na początku maja tego roku 5 osób pojechało do Holandii na Festiwal Kwiatów połączony z 75 Paradą Kwiatów. Było to niesamowite przeżycie oglądać całe pola kwitnących tulipanów – to istna rozkosz dla oczu i duszy. Były też inne atrakcje , jak choćby wizyta u producenta sera gouda i chodaków holenderskich. Podróżnicy , z tego co wiem, wrócili zadowoleni i pełni wrażeń.  W dniach 28 maja do 01 czerwca 2024 r. aż 50 osób wybrało się na objazd przez Alpy Bernina Express. Tak naprawdę to była świetna okazja zwiedzić kilka miast i miasteczek przy tak zwanej okazji. Pierwszym miasteczkiem, wpisanym na listę  Unesco było Czeski Krumlov, w którym nasi turyści przespacerowali się wąskimi, brukowanymi uliczkami po Starym Mieście. To inny świat o specyficznym klimacie. Następne miasta, które znalazły się na drodze to Salzburg i Hellbrun – warte były obejrzenia . Trzeciego dnia miała miejsce już podróż pociągiem Bernina Express trasa wpisaną na listę Unesco. Nie sposób opisać tego co oczy widziały a serce czuło. Na pewno wrażenia zostaną w podróżnikach już na zawsze. To nie wszystko. Kolejne punkty programu to zwiedzanie Sirmione. Werony i  Zell am See. Trzeba przyznać, że program wycieczki był bardzo bogaty i na pewno warto było pojechać. Kto to zrobił jest na pewno zadowolony, zwłaszcza że atmosfera była przyjemna, śpiewna i z humorem.

         09 maja 2024 r.– to dzień wykładu prof. Tomasza Słomki pt. „ Aktualny stan sytuacji ustrojowej i politycznej w Polsce”. Temat trudny i wymagający od słuchaczy zdolności myślenia analitycznego. Wykładowca starał się obiektywnie przedstawić temat wykładu, przeanalizować wszechstronnie poprzez konstruktywną krytykę. Niestety, nie wszyscy byli w stanie zrozumieć wywody profesorskie Jedna ze słuchaczek zarzuciła szerzenie propagandy oraz prowadzenie kampanii przedwyborczej. W reakcji na takie zarzuty, prelegent podziękował za wysłuchanie i ostentacyjnie wyszedł z sali. Zrobiło się niemiło.

Panie Profesorze : Prosimy przyjąć przeprosiny!

        11 maja 2024 r. 44 słuchaczy udało się na wycieczkę do Przasnysza i Ciechanowa.  Po drodze mijaliśmy kolejno miasta Nieporęt, Serock, Pułtusk, Maków Maz., o których opowiadał nam ciekawostki nasz niestrudzony przewodnik pan Jacek Delert. Pierwsze miasto na drodze naszej eskapady to Przasnysz, który w XV i XVI w. był trzecim co do wielkości miastem na Mazowszu po warszawie i Płocku. W Muzeum Historycznym obejrzeliśmy wystawę stałą „Złoty wiek Przasnysza”, wystawę czasową obrazów Teresy Pawtel – kwiaty i pejzaże. Zapoznaliśmy się z dziejami miasta od jego powstania aż do czasów współczesnych oraz z jego bohaterami: Stefanem Cicheckim-Orlikiem, Stanisławem Chełchowskim i Adamem Bieniem, który był uczestnikiem słynnego procesu „16”.Następnym punktem programu był późnogotycki kościół farny czyli główny ufundowany przez ród Kostków, których syn Stanisław Kostka jest uznanym świętym w kościele katolickim.  Następnie udaliśmy się do kompleksu budynków zakonnych pasjonistów, wzniesionych w stylu gotyku nadwiślańskiego . Zgodnie z założeniami zakonnymi, nakazującymi głosić wieść o męce czyli pasji Jezusa, ołtarz w świątyni to ogromne słońce i serce. Jest to wyjątkowo skromny ołtarz jak na polskie standardy, ale przez to jest unikatowy co czyni go oryginalnym i pięknym. Kolejny przystanek w naszej podróży to Ciechanów, gdzie w pierwszej kolejności udaliśmy się na zamek i kto chciał to zwiedził go dokładnie zaliczając ok. 180 schodów oraz zapoznał się z historią książąt maz. w szczególności Konrada Maz. i Siemowita . Następny  obiekt, który zobaczyliśmy to wieża ciśnień w Torus – centrum nauki. No , ten to obiekt zrobił wrażenie na wszystkich. Aż zapierało dech z zachwytu. Kształt wieży to hiperboloida jednopłaszczyznowa – cudo to znajduje się na pierwszym miejscu w Europie  listy obiektów tego rodzaju i na czwartym na świecie. Ostatni punkt programu to odwiedziny w browarze Ciechan. Po nieco przydługiej i dla wielu nieciekawej , ale nie dla wszystkich, prezentacji procesu warzenia piwa udaliśmy się do pubu na degustację piwa. Paniom najbardziej smakowało piwo malinowe, a panom wyborne. Ja, choć jestem kobitką, też opowiadam się za wybornym. A potem to już powrót do Warszawy i koniec balu.

         16 maja 2024 r. prof. Ewelina  Hallman dowodziła w swoim wykładzie o znaczeniu prozdrowotnym kwiatów jadalnych.  Przy czym kwiatem okazał się np. brokuł, ale kalafior już nie. Generalnie należy zjadać kwiaty gdyż zawierają one dla nas cenne wartości. Wykład był interesujący i zachęcający do szerszego spojrzenia na przyrodę i jej dary dla człowieka.  Wystarczy poszerzyć wiedzę na ten temat i uruchomić wyobraźnię.  A potem to zjadać wszystko co  czerwone, pomarańczowe , żółte, nie stronić od fioletu i granatu. Smacznego!

          18 maja 2024 r. do Muzeum Narodowego przybyło 15 osób na wykład pani Rity Twardziak pt. „Nad oceanem czyli o artystycznej fascynacji Bretanią”. Z zaprzyjaźnionego U.T.W z Pragi Południe było znacznie więcej osób co w sumie dawało zadawalającą frekwencję. Nie zmienia to faktu, że udział   członków naszego uniwersytetu jest coraz mniej liczny i dowodzi braku zainteresowania tą dziedziną i formą działalności. Dlaczego Bretania stała się mekką wszelakich artystów? Ano dlatego, że była odcięta  komunikacyjnie od reszty kraju. Stała się jakby zamkniętą enklawą, zastygłą w przeszłości i tradycji. Jeszcze w XIX wieku panowało tu średniowiecze, religijność i ciężka praca na roli. Mieszkańcy byli odizolowani od świata, nieświadomi zmian, jakie zachodzą na  świecie, w kraju, w sąsiednich okolicach. Gdy dodać do tego urokliwość Bretanii pod względem przyrodniczym wszystko staje się jasne. Bretania stała się miejscem fascynacji artystów. Szczególną rolę odegrał tu Robert Wylie i Paul Gauguin oraz Emile Bernard. Również Polacy zafascynowani byli dobrodziejstwami Bretanii – i tak należy wymienić Władysława Ślewińskiego, Witkacego, Józefa Pankiewicza, Eugeniusz Zak, Annę Bilińską, Olgę Boznańską, Melą Muter, Tadeusza Makowskiego i rzeźbiarza Cypriana Godebskiego. To tu powstały liczne dzieła, które obecnie zdobią najsłynniejsze galeria i muzea na świecie.

         19 maja 2024 r. miały miejsce 13 Spotkanie w Uniwersytetów Trzeciego Wieku na Torze Wyścigowym Służewiec. Spotkanie zapoczątkował Krzysztof Cugowski z zespołem Mistrzów. Wszyscy wysłuchali piosenek z wielką przyjemnością. Potem odbył się konkurs kapeluszy. Nasze reprezentantki znalazły się w ścisłym finale tj. w pierwszej dziesiątce . Tytuł miss kapelusza przypadł tym razem Uniwersytetowi z Pragi Południe. Nie obyło się bez gonitwy koni jako że byliśmy na torze wyścigowym. Byli tacy co postawili na konie i jak to bywa , z różnym szczęściem. Wszyscy mogli albo koić łzy albo cieszyć się wygraną spożywając poczęstunek o przygotowany przez organizatorów. Było też tzw. białe miasteczko, gdzie można było wykonać badania lekarskie.   Patronem imprezy był prezydent miasta Warszawy Rafał Trzaskowski i poseł Michał Szczerba. Był to bardzo udany dzień, zwłaszcza, że pogoda dopisała. Kto chciał to mógł spędzić niedzielę w niecodzienny sposób . No cóż – szansa za rok.

       23 maja 2024 r.  – wykład wygłosiła Elżbieta Kroszczyńska na temat :”Stało się jutro – do czego służą dane w najnowszych technologiach”.  Włos na głowie się jeży, gdy zagłębimy się w temat.  Prelegentka skupiła się przede wszystkim na zagrożeniach i dezinformacji związanej z korzystaniem z urządzeń elektronicznych. Uczulała słuchaczy na działalność przestępczą oszustów czyli słynne akcje na wnuczka czy policjanta. Orędowała za zastrzeżeniem numeru pesel zgodnie z wchodzącą właśnie ustawą. Chyba wszyscy nasi słuchacze wykażą się rozsądkiem i zastrzegą swój numer pesel.

   06 czerwca 2024 r. – tego dnia odbył się ostatni w tym roku akademickim wykład, który  wygłosił Igor Pogorzelski. Tematem były „Inspiracje muzyczne w sztuce tańca”. Co ten facet ma w sobie, że przyciąga takie tłumy chętnych do wysłuchania i obejrzenia tego, co ma do powiedzenia? Po prostu zachwyca znajomością tematu, ogromną wiedzą i umiejętnością przekazania jej słuchającym. Tym razem zajął się wzajemnymi relacjami muzyki i tańca ,które niekoniecznie muszą być proste. Okazuje się ,że muzyka np. Bacha czy Chopina pisana do słuchania jest możliwa do zatańczenia baletowego. To samo dotyczy Beatlesów, Armstronga czy zwykłego tanga. Zaskoczenie ogromne, ale okazuje się, że to możliwe. Podtytuł wykładu mógłby brzmieć : Nieporozumienia muzyczne – pozornie muzyka nie pasuje do tańca, a jednak się tańczy.

   08  czerwca 2024 r. to było ostatnie w tym roku akademickim spotkanie w Muzeum Narodowym. Przyszło tylko 15 osób {dlaczego tak mało} i wysłuchało niezwykle interesującej opowieści Romy Radwańskiej pt. „ Lubomir Tomaszewski – od porcelany do obrazów malowanych  ogniem”. Artysta był twórcą figurek i serwisów porcelanowych fabryki w Ćmielowie w latach 1957-1961, które były wielokrotnie nagradzane. Będąc panem ponad 80 letnim wymyślił nowatorską metodę twórczą, a mianowicie malowanie na kartonie ogniem i dymem. Obrazy były wypalane za pomocą palnika spawalniczego. Niestety, nikomu nie przekazał tajników tej metody twórczej. Dzięki uprzejmości galerii Van Rijk mogliśmy obejrzeć dzieła niedostępne na ogół publiczności. To była niebanalna i emocjonalna wycieczka w arkana sztuki – szkoda, że na ponad 300 studentów jest tylko garstka chętnych do uczestniczenia w wykładach w Muzeum.

13 czerwca 2024 r.  Odbyło się Walne Zgromadzenie , w którym uczestniczyło 106 osób. Miało ono charakter sprawozdawczy. Prezes Barbara Bednarska przywitała gości, wśród których był m.in. nowy burmistrz Wawra Paweł Michalec oraz inni przedstawiciele władz dzielnicy. Przewodniczącym zebrania została Alicja Jurczyk, która prowadziła zebranie, jak zawsze, sprawnie i merytorycznie. Protokolantem została wybrana Elżbieta Kroszczyńska. Przyjęto jednogłośnie porządek obrad, powołano komisję skrutacyjną i komisję wniosków. Zostały złożone sprawozdania: merytoryczne, finansowe, z działalności turystycznej i Komisji Rewizyjnej. Uchwałą nr 8 przyjęto zmiany w statucie WTUTW dotyczące osób naruszających zasady współżycia społecznego. Po zakończeniu obrad na scenie pojawił się (jednak żywy) Teatr za Grosz { to nazwa nieoficjalna } ze spektaklem :  „Matki , córki i kłopoty”  w reżyserii aktora Krzysztofa Zarzyckiego, który jest opiekunem grupy teatralnej w ramach projektu UTW dla społeczności miejskiej we współpracy ze Stowarzyszeniem: Kobieca Strona Wawra.  Aktorzy robili co mogli by sprostać zadaniu i nie dać pokonać się tremie i amnezji. Spektakl. dzięki staraniom vice prezes Ireny Strzały projekt uzyskał dotację Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności oraz Towarzystwa Inicjatyw Twórczych. Na scenie wystąpiło 11 aktorów. Spektakl podobał się widzom a aktorom dał wiele przyjemności . Po przedstawieniu wszyscy zostali zaproszeni na poczęstunek , który był  ufundowany przez w/w sponsora. Kronikarka jest też uczestnikiem grupy teatralnej i zaświadcza , że działanie w jej ramach to wielka przyjemność i dobra zabawa, do której zapraszamy wszystkich chętnych.  Gdy ze sceny zeszli aktorzy to pojawili się śpiewacy w ramach uniwersyteckiego chóru. Wykonali 9 znanych piosenek – była to tzw. muzyka filmowa. Po raz pierwszy został też zaśpiewany hymn uniwersytecki. Tekst napisałam ja czyli Grażyna Roguska, a muzykę skomponował Jakub Kaczmarek.

    Następnego dnia tj. 14 czerwca 2024 r. nastąpił ostatni akord roku akademickiego, a mianowicie spotkanie integracyjne „Visavis” w lasku międzyleskim. Wzięło w nim udział sporo osób – około 50 . Pogoda jak drut, humory też, a my jeszcze nie zmęczeni upałami. Żyć, nie umierać ! Jak zawsze było ognisko, kiełbaska,  śpiewy i domowe wino.   Tak naprawdę, niewiele nam potrzeba by czuć się dobrze, by być razem i miło spędzać czas.

                                               Wakacje 2024 r.

       Zaczęły się 17 czerwca 2024 r. : 50 osób pojechało na wycieczkę . Przewodnikiem był oczywiście pan Jacek Delert, który swoim zwyczajem już po drodze , zasypywał uczestników wiadomościami o mijanych miejscach. Pierwsze miejsce,  które żacy odwiedzili to muzeum „Nad apteką” w Krośniewicach.  Powstało ono w oparciu o prywatną kolekcję pamiątek po sławnych Polakach niejakiego Jerzego Dunin-Borkowskiego, który przez całe życie zebrał około 15 tys. pamiątkowych przedmiotów. I tak powstały sale poświęcone np. gen. Wł. Sikorskiemu czy Ignacemu Paderewskiemu. Do najcenniejszych zbiorów zalicza się dzieła Marcello Bacciarellego i obrazy polskich malarzy: Wyczółkowskiego, Wyspiańskiego, Boznańskiej, Grottgera i Podkowińskiego.  Byliśmy pod wrażeniem kolekcji i konieczne było wzięcie głębokiego oddechu. Następny punkt programu to Kłodawa – największa i najgłębsza kopalnia soli w Polsce. Tu wydobywa się najczystszą sól kamienną na świecie o barwie białej i unikatowej różowej. Podziemne korytarze, komnaty i kaplicę św.  Kingi zwiedza się z przewodnikiem w ciągu 2,5 godz. Trzeba mieć kondycję i zdrowe nogi na taką eskapadę. A potem to już zakupy soli – rekordzistka nabyła drogą kupna 10 kg.  Tak jakby tej soli nie było w sklepach. No cóż!

        W dniach 1-8 września 2024, nasze artystki malarki przebywały na co rocznym plenerze w Anusinie koło Siemiatycz. Dwadzieścia pięć mistrzyń pędzla malowało obrazy, które w liczbie ok. 50 sztuk zostały zaprezentowane na wernisażu po plenerowym w Kasztelaniku. Oprócz ciężkiej pracy artystyczne, malarki zażywały atrakcji turystycznych w postaci wycieczek do Ciechanowa, Ziołowego Zakątka, Grabarki i Mielnika i oczywiście do Zamku Kasztelanik. Pogoda dopisywała aż za bardzo, humory też . Plener należy uznać za udany i bardzo owocny.

     Rozpoczęły się w Polsce upały i wraz z nimi zamarła aktywność wycieczkowa. Organizatorów pochłonęły sprawy związane z obchodami   XX- lecia naszej uczelni. Udały się jednak trzy spływy kajakowe . Dopiero 21 września 2024 r. 35 słuchaczy , pod wodzą przewodnika pana Jacka Delerta , udało się na wycieczkę na Podlasie i do Łomży. Celem eskapady było Grajewo, w którym znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Mleka. Po drodze, jak zwykle, przewodnik opowiadał nam o mijanych miastach i miasteczkach, okraszał te opisy różnymi ciekawostkami, co skracało czas podróży.  W/W muzeum to  obiekt multimedialny i atrakcyjny szczególnie dla dzieci.  Jest ono miejscem promocji zdrowego stylu życia. Następnie wycieczka pojechała do Jedwabnego, gdzie zobaczyliśmy miejsce męczeństwa Żydów , pomnik z fragmentem spalonych drzwi do stodoły, w której zginęli i kamienne bloki obrysowujące obwód nieszczęsnej stodoły. W nastrojach mocno refleksyjnych, studenci udali się do autokaru aby pojechać do Drozdowa, w którym 150 lat temu zadomowili się Lutosławscy – ród ziemiański. Z tego rodu wywodzi się słynny kompozytor i dyrygent Witold Lutosławski.   Tu , ostatnie lata swojego życia spędził Roman Dmowski co jest faktem , a z faktami się nie dyskutuje. Dawny dworek jest obecnie willą i to w remoncie.  Mogliśmy więc tylko w części zobaczyć wnętrza, umeblowanie i wyposażenie . Wysłuchaliśmy historii  dworku i jego mieszkańców w czasach powstań i wojen. Właściwie to cud, że przetrwał to wszystko i dziś jest ozdobą Podlasia. Obecnie mieści się tu  Muzeum Przyrodnicze, którego eksponaty to przedstawiciele flory i fauny z terenów Biebrzy i Narwi. Wprost nie można oderwać oczu od batalionów w szacie godowej czy orła bielika { to ten od godła}, który nie jest wcale biały a brązowy i ma tylko 3 białe  piórka w ogonie, co decyduje o jego nazwie. Bagna biebrzańskie to rezerwat przyrody, niestety wysychający w szybkim tempie. Muzeum szczyci się wyjątkowymi wystawami: „Podwodny świat pięciu kontynentów” – jest to największa w regionie wystawa akwarystyczna i „Ziołowe tajemnice. Rośliny lecznicze Doliny Narwi”. Obie obejrzeliśmy z zainteresowaniem. A potem to już spacer po uroczym parku otaczającym dwór alejami grabowymi i lipowymi. Ostatni etap to Łomża – stolica regionu. Zwiedzanie zaczęliśmy od ławeczki Hanny Bielickiej oraz zrobienia obowiązkowego zdjęcia i zjedzenia lodów. Potem udaliśmy się do Katedry św. Michała Archanioła, której dzieje sięgają 1526 roku. Początkowo budowana była w stylu późno gotyckim, obecnie , po licznych przebudowach styl określa się jako mazowiecki gotyk. Świątynia szczyci się pięknymi sklepieniami: gwiaździstymi, kryształowymi i sieciowymi. Ale przede wszystkim mieszkańcy są dumni z cudownego obrazu Matki Bożej Pięknej Miłości zwanej łomżyńską . W katedrze znajduje się wiele cennych zabytków sztuki sakralnej , wśród nich renesansowe nagrobki. Wizyta nasza była krótka i nie sprzyjała dokładnemu obejrzenia wnętrza kościoła. Ostatnim celem eskapady było złożenie wizyty pani Hance Bielickiej w jej saloniku mieszczącym się w Centrum Katolickim. Obejrzeliśmy film o aktorce i wysłuchaliśmy wspomnień . Miło było zobaczyć Ją na filmie, usłyszeć głos i tym samym przypomnieć sobie Jej image. Następnie udaliśmy się do saloniku, w którym zgromadzono kreacje sceniczne i liczne kapelusze należące niegdyś do Dziuni.

                                       Mała turystyka

   Działalność w ramach małej turystyki ma na celu propagowanie zdrowego trybu życia i aktywizacji fizycznej seniorów. Tegoroczne, bardzo upalne lato nie pozwalało na organizowanie jakichkolwiek imprez w ramach tej działalności. Nie powiodły się próby zorganizowania wycieczek rowerowych przez całe lato. Ostatecznie udało się zorganizować trzy spływy kajakowe . Pierwszy odbył się 20 sierpnia 2024 r. kanałami Pułtuska z wyjściem na Narew ,drugi 27 sierpnia 2024 r. Bugiem z Tuchlina do Brańszczyka, trzeci pod koniec września  rzeką Orzyc ze Smrocka do Przeradowa. Ogółem brało w nich udział 58 osób . Pogoda była piękna, a szybki nurt rzeki ułatwiał wiosłowanie. Organizatorzy dokonywali cudów aby wszystko grało organizacyjnie i aby wszyscy seniorzy byli bezpieczni. Nic nie wydarzyło się niepokojącego. Zachęcamy innych do korzystania z tej formy wypoczynku.